Hoi, hier een updateje uit een internet café. Ik was al weer bijna mijn ticket kwijt, laten vallen voor de metaaldetector . Vliegen is gaaf, vooral als je vlak boven de grond een flinke bocht maakt. Helaas was het flink bewolkt, dus al zat ik aan het raam, veel gezien heb ik niet. Gelukkig zijn wolkenvelden van bovenaf ook betoverend mooi! Halverwege moesten even de riemen opnieuw om, de vleugels trilden, het vliegtuig viel telkens een stuk, brrr, toch wel eng . Eenmaal aangekomen kwam ik erachter dat mijn telefoon in Portugal geen goed netwerk kan vinden. "Alleen noodoproepen" . Dus, als ik dan eindelijk met de vrouw van mijn dromen lig te vozen, kan ik niet eens Edith via de sms ervan verwittigen. En wat voor vrouwen! Maar daarover later meer.

Vandaag dus in mijn eentje in Lissabon. Dus maar een beetje de stad verkend. Eerst Baixa verkend, meer het "Kalverstraat" gedeelte van Lissabon. Veel mooie gebouwen, fontijntjes, bogen, promenades. Blijkbaar allemaal neoclassistisch, het zal wel . Zoals het hoort zag ik eruit als een toerist, dus kreeg ik, net als mijn eerste keer in Amsterdam, meteen coke en hash aangeboden. Wie denken ze wel dat ze zijn? Ik ben Nederlands. Hollanders hoeven daar niet stiekem over te doen . Ze zijn dol op pleinen in Lissabon, voor elk wissewasje (een oorlog gewonnen, een dictator afgezet, dat soort kleine dingen ) bouwen ze wel een standbeeld of pilaar, met daaromheen een groot plein. Goed nieuws voor Bas, dat betekent immers terasjes. Biertje gedaan op een terasje en de toeristengids opnieuw uitgeplozen. Vervolgens, via allerlei omwegen om zoveel mogelijk "bezienswaardigheden" uit de gids te zien, weer terug naar het hotel om te douchen. Lissabon is erg heuvelachtig, en mijn hotel ligt weer bovenop 1 van de hogere. Bairo Alto, de "bovenstad", maar vanaf mijn hotel gaat het alleen maar naar beneden . Rond de 20 graden, 100% luchtvochtigheid, bezweet!

Loop je dan in het donker door de enge steegjes van Bairo Alto op zoek naar een restaurant, zijn alle restaurants leeg. Dan maar weer bier. Ik denk dat ik mijn "Leidseplein" voor Lissabon al gevonden heb, vanaf daar vind ik het wel (Baixa Chiado, met een teras in de buurt!). Uiteindelijk om 9 uur gegeten in een restaurant met trillende ober. Beetje raar als je alleen bent, je krijgt veel meer , je moet ineens al dat brood en al die olijven alleen opeten (rare olijven, met korianderzaad ofzo, ze smaakten naar chilipoeder, niet goed!) Verder broodsoep (wist ik veel, het klonk zo mooi: sopa alentejana ) met extreem veel olijfolie en koriander. Als hoofdgerecht inktvis met rijst (jummie! ). Wijn erbij meneer? Doen ze een hele kan (en dat voor 2.50!). Bas laat zich niet kennen, dus mocht deze blog de schijn wekken dat hij onder invloed is geschreven, dan had je het goed geraden .

Owja, ik zou nog terugkomen op het onderdeel vrouwen. WOOOOW !! Evert vindt hier niet veel van zijn gading, maar ik des te meer. Brunettes, bruine ogen, mooi gekleed, lieve kopjes, en dat beetje extra! Ik ga hier wonen denk ik , wat een schoonheden, zelfs de negerinnen zijn hier mooi! Verdorie, ben ik eindelijk in contact met een meid, is ze niet leuk . Zwaar onder de indruk vaneeeh, alle indrukken, verlaat ik u weer (maar niet voordat ik nog een biertje heb besteld bij die brunette hier achter de bar, met haar interessante push-up uitstraling.

Eindelijk vakantie! Vrijdag 24 maart om 12:20 vertrekt mijn vliegtuig vanaf Schiphol om om 14:10 lokale tijd aan te komen in Lissabon! Ik blijf d(m)aar 8 dagen, en vlieg dus weer terug op 1 april. Willem Pieter (AKA Wipi), mijn reisgenoot, vertrekt al om 9:00 uur op donderdagochtend vanaf Delft met de trein, om mij op te kunnen halen vanaf Aeroporto da Portella een uurtje of 30 later . Van te voren was het nog even stressen. De maandag nadat ik aankom moet ik gelijk naar een conferentie, alwaar ik een poster moet presenteren en die moest vanavond natuurlijk nog af. Donderdag nog even werkcollege geven, de laatste wasjes naar de wasserette brengen en alles inpakken, woei !

Het is geloof ik nog niet al te best weer, maar de temperatuur ligt wel een stuk hoger dan hier, 15 tot 20 graden vrijdag! Dus, zomerjas mee, blousjes (overhemden ) met korte mouwen, en T-shirts! We verblijven in het erg centraal gelegen Pensão Londres, net buiten een druk uitgaanscentrum, dus we zitten op een prima locatie om alle leuke hoekjes te verkennen!

Voor mij is het de eerste keer dat ik ga vliegen, de eerste keer dat ik een tijdszone opschuif, de eerste keer dat ik zuidelijker dan Zwitserland ben, de eerste keer dat ik met z'n tweeën op vakantie ga en de eerste keer dat ik de "reis" alleen moet afleggen. Erg spannend dus! Ik hoop maar dat ik kan slapen .

Update (24-03)
Alles gepakt en gezakt en zelfs, omdat ik tijd over had, alles gestreken . Willem Pieter zit vast in Frankrijk vanwege een staking en moest overnachten in een TGV te Bordeaux. Hij kan pas met de volgende nachttrein naar Lissabon, dus hij komt op zijn minst een dagje later. Momenteel zit hij in een bus naar Irun vanaf Dax (ligt aan de voet van de Pyreneën), omdat er nog steeds geen treinen rijden .

Als ik niet van koken zou houden, zou je denken dat ik een seriemoordenaar ben, er hangen immers 5 keukenmessen van 20 tot 25 centimeter aan mijn muur, plus de tooltjes om ze lekker scherp te houden. Maar nu ben ik nóg een gelukkiger mensch. Ik ben sinds gisteren, dankzij mijn vrienden en collega's, in het bezit van een aantal nieuwe wapens!

Eerst stel ik mijn slachtoffers op hun gemak met mijn anti-nervositeitsthee, dan versuf ik ze met een flesje bourgogne en een pot slaapkruidenthee, en als dat niet genoeg is lees ik voor uit Nietzsche, Goethe of Houellebecq . Eenmaal rustig ontdoe ik ze van hun schil met mijn nieuwe citroenzester en vermals ze en sla ze plat met mijn prachtige vleeschhamer, die aan één kant een metalen piramideprofiel (met vierkant grondvlak, heel belangrijk!) heeft voor het zware werk. De grote stukken kunnen de oven in doorboord met mijn nieuwe oventhermometer, de wat mindere stukjes gaan in de hakmolen. Van de echt malse stukjes kan ik mooie plakjes snijden met mijn eiersnijder, die dan kunnen schitteren in mijn nieuwe tapasrecepten. Achteraf grijns ik van voldoening en was ik mijn handen in de onschuld die uit mijn nieuwe zeeppompje vloeit.

In al haar wijsheid heeft sinterklaas extra goed haar best gedaan om de cadeautjes Basproof™ te houden. Dat wil zeggen dat ze niet snel stuk gaan als ik ze laat vallen, en dat ik me er niet mee kan bezeren. Helaas vindt Baschie altijd wel een manier om zich te bezeren. Om me tegen mezelf te beschermen had ik de oventhermometer in mijn lade verstopt. Tijdens het afwassen was de punt omhoog gaan staan, en toen ik een greep deed uit de bestekbak, greep ik recht in de oventhermometer en had ik een mooi (klein) gaatje in mijn handpalm . Baschie is niet Basproof !

Vergeelde vitrage, koperen potten en ouderwetsche handwerktuigen aan het plafond. Rode kleedjes op de tafels en André Hazes of Jantje Smit op de achtergrond. Oude vrouw zonder tanden, dikke man met rood hoofd en een anorexia meisje met patservriend aan de bar. Vandaag met Nils toevallig in café Linnaeus beland na het zwemmen. Zo'n ouderwets café heeft best zijn charmes .

Vrijdagavond, 18:45, Centraal Station, spoor 2. Half acht heb ik met Arjen, Mathijs en Floor afgesproken op Utrecht Centraal, om naar een concert van de Magic Numbers in Tivoli te gaan. Een trein rijdt het perron op, en de borden boven het perron geven netjes de trein van 18:58 naar Heerlen, via Utrecht, aan. Iedereen stapt uit en een dame vraagt of ik van de spoorwegen ben. Ik stel de dame teleur, mijn jas lijkt inderdaad wel wat op die van de NS of het GVB, maar ik heb geen verstand van treinen. Ik stap in, neem plaats in een lege wagon en begin wat te lezen in mijn nieuwe reisgids over Lissabon. Lissabon zou ooit gesticht zijn door Odysseus. Interessant, maar waarom is deze trein leeg, en waarom lees ik "Eindbestemming: Amsterdam Centraal" op de informatieborden in de trein? Ik doe de deur nog eens open, kijk naar buiten, zie niets vreemds op de grote borden, en bedenk dat die informatieborden het vrij vaak bij het verkeerde eind hebben. Aandachtig lees ik verder, tot opeens het licht uitvalt. Dat gebeurt ook wel vaker, maar ik controlleer de deuren tòch even. De deuren gaan niet open, dus ik zit opgesloten, zal wel een stroomstoring zijn.

De lichten springen weer aan, de trein bromt, en we rijden weg. Tien minuten vroeger dan gepland, dus dat is vast niet goed. Net buiten Centraal wordt het weer donker. Wat zenuwachtig loop ik naar de deur, zodat ik op Amstel direct over kan stappen op de latere trein. Maar Amstel rijden we voorbij, Duivendrecht trouwens ook. Ik loop helemaal naar voren, om op de deur van de machinist te kloppen, maar aangezien ik in één van de middelste treinstellen sta, is daar natuurlijk niemand. Dan maar helemaal naar achteren. Vooral de stukjes waar de trein scharniert, zijn wat aan de enge kant, en het lijkt volkomen willekeurig voor welke deuropening er nu een glazen deur hangt, en voor welke niet. Ook niemand. Ik bel Arjen dat ik wat later kom, en bel 0900-8008 voor een nummer van de NS. Ze heeft er maar één en verbindt me door naar een onverstaanbare computerstem die het nummer twee keer herhaalt. Ik versta het nummer elke keer maar half, en toch is dat samen niet één. Dan maar Evert bellen. Mijn mobiele telefoon had maar een half uurtje in de oplader gezeten voor ik vertrok, en begon aardig leeg te raken. Arjen heeft mijn kaartje, hoe krijg ik hem te pakken als ik zodirect met een lege telefoon zit? Ook Evert kan geen nummers van de NS voor mijn doeleinde vinden, maar heeft het briljante idee om de politie te bellen.

Inmiddels ben ik alweer voorbij Breukelen en sta ik in de wacht bij de politie van Utrecht. Na een minuut of vijf kijken hoe mijn batterij leegloopt en zoeken naar het treinstelnummer in het donker, word ik eindelijk te woord gestaan door een vriendelijke meneer die mij vraagt of ik misschien in slaap ben gevallen. Hij verbindt me door met de spoorwegpolitie, we rijden Utrecht binnen en de lichten springen weer aan, 19:20, mooi op tijd! Met het licht aan kan ik eindelijk het treinstelnummer doorgeven aan de spoorwegpolitie. Ze hangen op met de belofte dat ze me terugbellen. Garanderen dat ik er uiteindelijk in Utrecht Centraal ook uit kan, doen ze helaas niet. Hij stopt op Utrecht centraal! Mooi tussen twee perrons in en de deuren nog vergrendeld, maar ik ben in ieder geval op bestemming. Mijn telefoon gaat, maakt u zich maar geen zorgen, alles komt goed, maar u moet wel even tien minuten wachten tot er iemand bij u is. Dan maar tien minuten vrolijk zwaaien naar passanten op het perron. Door mijn jas zal niemand denken dat ik daar vast zit, ik controlleer gewoon de kaartjes in een rangerende trein.

Een flink reflecterende machinist loopt me tegemoet. "U kunt er hier niet uit meneer, er is geen perron". Hij is blijkbaar helemaal van voren gekomen en is buitenom van het ene naar het andere treinstel geklommen. Hij verdwijnt weer, start na twee minuten de trein, en rijdt hem net ver genoeg een wissel op, zodat mijn deur bij het perron is. De deuren ontgrendelen, ik loop perron 15 op, zwaai een paar honderd meter in de verte naar de machinist, en ga Arjen maar eens opzoeken. 19:35, Arjen staat er, en ik ben de eerste. Woei! Even was ik bang dat ik mezelf een retourtje rangeerterein had bezorgd.