Dat conservatievelingen maar suffe, saaie pieten zijn wisten we natuurlijk al lang , maar dat dit vooral voortkomt uit angst, is u allen wellicht nog niet bekent. Dit laatste is eigenlijk samengevat de strekking van een prachtig artikel in Psychology Today over het verschil tussen republikeinen en democraten, conservatieven en progressieven. Na een wat saaie inleiding over een progressieve vrouw die na 9/11 ineens helemaal conservatief werd, komt het eerste stukje wetenschap. Psychologen hebben wat verschillen tussen progressieven en conservatieven onderzocht, en daaruit blijkt onder andere het volgende:

Progressieven

• Slordig
• Kleurrijk kantoor
• Reizen
• (Abstracte) Kunst
• Veel boeken over een gevarieerd onderwerp
• Jazz / klasiek
• Poëzie / acteren / bespelen van muziekinstrumenten
• Open / nieuwsgierig / zoeken naar vermaak en opwinding / creatief
• Zien veel grijsgebieden en de mogelijkheid om tegenstrijdige informatie te verenigen

Conservatieven

• Net
• Georganiseerd
• Goed verlicht kantoor
• Countrymuziek
• Religieus
• Snel een beslissing maken, en je eraan houden
• Sterk verantwoordelijkheidsgevoel en aan regeltjes houden
• Minder tolerant ten opzichte van tweeslachtigheid
• Grotere angst om dood te gaan

Laat één groepje nadenken over de dood, een ander over 9/11 en weer een andere over niet-dodelijke pijn. De doodsangsten uitstaanden en de 9/11ers waren veel meer geneigd om het eens te zijn met Bush en zijn Irakpolitiek, dan de mensen die aan niet-dodelijke pijn dachten. Dat angst mensen naar het conservatieve kamp stuurt wordt nog eens verduidelijkt door de verhoogde steun die men voor Bush meet, vlak nadat de terrorkleurcode weer eens wordt verhoogd. Bij weer een ander onderzoekje moesten mensen kijken naar morbide plaatjes zoals een begrafenisstoet of magere hein, of kijken naar situaties waar pijn, maar niet dood, een rol speelt. Bij beslissingen over zaken als immigratie, het homohuwelijk of positieve discriminatie, was de morbide groep weer conservatiever dan de gepijnigden. Bin Ladens tape, vlak voor de vorige Amerikaanse verkiezingen, was dan ook een godsgeschenk voor de conservatieven (die hierdoor nog eens gesterkt werden in hun geloof).

Het meest opvallende onderzoekje dat aangehaald wordt in het artikel is een vervolgonderzoek op gedrag bij driejarige kinderen twintig jaar geleden. Toen dit onderzoek afgenomen werd was politiek het laatste waar de wetenschappers aan dachten en werd er geen rekening gehouden met een vervolg. Twintig jaar later bleek er echter een groot verschil te zitten in de kindprogressieven en kindconservatieven. Progressieven waren als kind vooral goed in communiceren, hadden leuke contacten met vriendjes, waren zelfverzekerd, impulsief en konden tegen een stootje. De kinderen die later opgroeiden tot conservatieven waren zwakke wezens, snel beledigd, besluiteloos, angstig, star, terughoudend en kwetsbaar. Eigenlijk verandert er dus bar weinig in twintig jaar .

Charlie Bamforth, de “Anheuser-Busch Endowed Professor of Brewing Science” van de Universiteit van California, ziet in bier de basis van de gehele beschaving. Kort samengevat beweert hij, met een dikke knipoog, dat de overgang van een jagers/verzamelaarsbestaan naar een landbouwbestaan veroorzaakt is door het feit dat bier zich nou eenmaal niet laat verzamelen. Een wat langere, meer visuele redenatie vind je hier.

In eerste instantie nam ik meneer Bamforth natuurlijk niet serieus en leek de nieuwswaarde van het artikel er vooral in gelegen dat er überhaupt een professor in het bierbrouwen is. Later begon ik echter te twijfelen en heb ik m'n McGee er eens bijgepakt, om vanuit daar verder te zoeken op het internet. Landbouw, beginnend met o.a. tarwe en gerst, ontstond zo'n 8000 jaar v. Chr. in Mesopotamië. Bier zal niet heel veel later ontstaan zijn en zou in elk geval al voor 6000 v. Chr. gebrouwen worden in het Midden-Oosten. Op zich niet zo gek, want pap, net als brood met water, een tijdje laten staan in de buurt van wat rondzwevende gistcellen en je hebt schijnbaar al een soort bier. Wat ik echter vooral interessant vond is dat, volgens McGee, ergens tussen een derde en de helft van al het gerst in Mesopotamië gereserveerd zou zijn geweest voor het maken van bier! Vreemd genoeg is dat trouwens nog steeds zo. Bier was dus misschien zelfs wel zo belangrijk als brood voor onze voorouders!

Zo, het is weer tijd voor testjes. Sorry voor het korte blogje, de vorige was lang genoeg (al spelvouten gevonden Elske?)

Ik ben Homer, wie bent u?

Ow, en geef ook even je stem hier (waarom).

Ik mag dan wel geen stoppen-met-roken-feestje gegeven hebben vandaag (en maar goed ook, want op mijn kamer is het vandaag niet te harden), ik heb deze mooie dag zeker niet aan mij voorbij laten gaan. Het begon allemaal redelijk sportief met een mooie fietstocht langs de Amstel achter wat vermoedelijk de mooiste billen zijn die ik ooit in een wielrennersbroekje een racefiets heb zien sieren . Bij Holendrecht scheidden onze wegen, daar zij (verstandiger) de overkant van de rivier verkoos, zodat zij niet om heel het Abcoudermeer hoefde, zoals ik. Zonder al dat moois voor me viel me ineens op hoe mooi eigenlijk de regio tussen Abcoude en de Vinkeveense Plassen is met dit weer! De kleuren waren intens, het landschap prachtig en heel afwisselend. Jammer dat ik mijn camera niet bij me had. Het vreemdste en mooiste beeld was toch wel het fietsen op een dijk met links van me, nog hoger dan de dijk het ene riviertje en rechts van me, twee meter lager een stel knotwilgen en een beekje, zodat ik rechts met mijn voeten eigenlijk de takken van de knotwilgen leek te kunnen raken en links, als ik me strekte, mijn handen boven mijn hoofd in het water kon dompelen. Heel raar.

De weg vervolgde door Abcoude naar de Vinkeveense Plassen, en langs de Winkel en de Waver terug naar de Amstel richting Amsterdam. Later hoorde ik dat de Rotterdamse Marathon gecanceld was vanwege de hitte. Gelukkig viel de temperatuur naast de rivieren wel mee en had ik genoeg water bij me, maar aan het eind van de rit had ik wel een erg ruwe keel.

Na thuis wat uitrusten was het tijd om naar het Arendsnest te gaan. Ik zag, na al dat gefiets, al weer op tegen het gedoe bij de brug over de Amstel, de toeristen vanaf die brug naar het Muntplein, de omleidingen naar het Spui, het zebrapad met irritante toeristen, de voetgangerssluis etc. etc. en besloot in plaats van de Amstel rechts te volgen, eens links de eerste weg voor de Amstelstraat te pakken. Ik sla af, lees het bordje, "Herengracht", en vloek heel hard van binnen. Het Arendsnest ligt GVD aan de Herengracht! Ik fiets nu al bijna twee jaar lang die klotenroute, terwijl ik met veel minder moeite, minder toeristen, minder stoplichten en een veel beter uitzicht gewoon de Herengracht had kunnen volgen die uiteraard eindigt/begint bij de Amstel. Aaaargh, wat was ik dom!!!

Na wat Christoffel blondjes aan de Herengracht met Menno en Abdon, realiseerde ik me dat ik eigenlijk maar twee broodjes en een peer gegeten had die dag. Het bier hakte er keihard in, dus moest er al vroeg een restaurantje gevonden worden waar we buiten konden zitten. De populaire terrasjes zijn natuurlijk allemaal bezet, maar bij de wat rustigere Willemsstraat konden we bij Pathum, een Thai's restaurant, terecht. Dat kwam goed uit, want Thai's had ik nog nooit gegeten en ik ben immers op een wereldreis!

Pathum is een top-Thai! Het is er rustig, ze doen het goed op iens, je hebt een erg ruime kaart met soepen/voorgerechten die meestal tussen de 5.50 en de 6.25 uitvallen, kipgerechten die zo'n 12 euro doen, rundvlees doet zo'n 13, garnalen zo'n 16, inktvis/vis zo'n 14, vegetarisch ben ik vergeten, en ei trouwens ook, maar duurder dan de garnalen was het zeker niet. Elk van de categorieën bevat ongeveer een pagina vol aan gerechten, dus keus genoeg! De voorgerechten zagen er zo goed uit dat ik besloot ze te fotograferen, wat eigenlijk deze blog veroorzaakte, al dwaalde ik af, nog voor ik begonnen was . Als voorgerecht nam Appie de Kiploempia's, Menno de garnalen in loempiavellen en ik de kippensoep met kokosmelk en koriander. Het smaakte werkelijk zo goed als het eruit ziet! Mijn soep zat vol vlees, was zeer pittig, bevatte flink veel koriander en ik viste er hele stukken citroengras, citroenblad en thaise gember uit.

De kaart is voorzien van een hitte-wijzer. Eén, twee of drie pepertjes bij een gerecht vertellen je of het gerecht pittig, heet of pijnlijk is. Mijn soep had één pepertje, dus ik besloot een tweede pepertje te wagen: Inktvis met ui. Abdon waagde het op één pepertje met z'n biefstuk met ui en lenteuit, en Menno was een mietje en nam varkenshaas met champignons. Nu klopt er eigenlijk één ding niet. Vergelijk Abdons gerecht maar eens met de mijne. De mijne heeft twee, de zijne één pepertje. Maar op ons bord lijkt Abdon een stuk beter in de slappe pepers te zitten dan ik, en dat was dan ook aan zijn verbeten gezicht te zien .

Het pepertjessysteem is dan misschien niet te vertrouwen, het smaakte allemaal geweldig! Alle ingrediënten waren te proeven en volgens mij vers, ze waren niet zuinig met kruiden noch specerijen, en de bediening was vriendelijk. Aanrader! Ow, en ze hebben een hele koele bezorgauto/brommer/trike. Bestel op afstand en ge zult zien .

Volgens de kenners duurt het ongeveer drie weken voordat alle nicotine je lichaam uit is en de fysieke ontwenningsverschijnselen ophouden. Ik had me dan ook, aan het begin van mijn queeste, voorgenomen om naar die mijlpaal toe te leven en deze, bij het behalen ervan, flink te vieren. Mijn plan was dan ook om iedereen die me geholpen had gedurende de “zware” eerste weken, of die onder mijn ontwenningstoorn te lijden hadden gehad, uit te nodigen voor een etentje, een krat bier en hopelijk niet al te veel excuses voor onbehoorlijk gedrag.

Zoals u weet, was u niet uitgenodigd op dit feestje. Niet omdat u niet genoeg geholpen heeft — ik heb serieus overwogen om enkelen van u uit te nodigen — maar omdat het idee van een feestje eigenlijk met de dag potsierlijker werd. Het is als je vrienden vertellen dat je één of andere berg in de Himalaya gaat trotseren, en dan trots thuiskomen van de Vaalserberg.

Toch vind ik de drie-weken-mijlpaal wel een goede voor een laatste blog in de serie "stoppen met roken". In de eerste plaats gaan mijn excuses natuurlijk naar alle teleurgestelde bloglezers die op hel en verdoemenis hadden gehoopt: het spijt me dat het nergens echt spannend werd! Dan natuurlijk reuze veel dank aan Jocelyne, Edith, Elske en jeran voor hun hulp tijdens die eerste, toch wat enge week . Ik mag dan wel geen feestje geven, ik ga heel graag weer eens met jullie taarten bakken, koken, eten of naar de film, op mijn kosten . Ow ja, en Allen Carr, die in de hemel zijdt, hartelijk dank voor dit topboek, ik zal uw naam in elk geval heiligen db!

Nou, het moment is daar. Het is 22:18, precies 21 dagen zonder nicotine en ik ben toch wel een beetje trots , maar vooral heel erg blij. Wooohoooo , applaus voor jezelf , happy happy, joy joy