Soms wordt er gezegd, zeker door na de komma genoemden die een baan zoeken, dat je nerds maar beter met rust kunt laten als je er het maximale uit wilt halen. Xerox' oude in Palo Alto gesitueerde hobbiewerkplaats voor computergeeks, waarin ze konden doen en laten wat ze wilden en waar Windows zo'n beetje ontstaan is, is daar een goed voorbeeld. Aan de andere kant kun je ook beweren dat beperkingen juist innovatie stimuleren. Of het nu de overheid of de publieke opinie was die graag energiezuinigere auto's wilden zien, het heeft er toe geleid dat Europese en Aziatische autofabrikanten ver voorlopen op de Amerikanen. Sommigen zouden zelfs zeggen dat je zo'n enorm apologetische inleiding nodig hebt om de schrik te verminderen die u om het hart slaat bij het horen dat de vleeschetende baschie een hele avond veganistisch heeft staan koken met een dame die hij nog nooit daarvoor heeft gezien. Dat is dan ook één van de redenen voor het feit dat u na de punt aan het eind van deze zin al 1076 tekens heeft gelezen voordat de volgende paragraaf daadwerkelijk begonnen is.

Diegenen die mij beter kennen weten dat ik koken niet alleen leuk vind omdat ik graag eet, maar ook omdat ik alles rondom koken zo interressant vind; je koopt en leest zo'n dikke McGee immers niet omdat je honger hebt! Beperkingen stellen aan wat je wel en niet mag gebruiken maakt koken juist reuze interessant en vernieuwt je blik op ingrediënten die je voorheen achteloos gebruikte en wiens functie je nu ineens moet gaan vervangen. De regels achter kosher voedsel vind ik bijvoorbeeld bijzonder boeiend en de beperkingen van de regels maken het koken voor iemand die zich eraan houdt een erg leuke uitdaging (al klink ik vast soms wat geïrriteerd als blijkt dat ik een gerecht over moet doen omdat meneer de bouillonblokfabrikant overduidelijk niet Joods is ).

Mijn veganistisch uitstapje van gisteren komt voort uit een lang geleden via internet ontstaan contact, waarin lekker eten en mijn fascinatie met veganisme de boventoon voerde. Na lange vraag- en antwoordsessies over hoe je in godsnaam eieren vervangt en je ineens bedenken dat plantaardige margarine gelukkig wel mag, moest ik het gewoon een keer in de praktijk proberen. Mijn inzet was dat ik geen typisch vegavoedsel wilde gaan maken. Niets standaards dat naar geitenwollensokken riekt en waarvan iedereen op een afstand kan zien dat het veganistisch is. De receptverzinronde gingen echter wat stroef. Ik zou het hoofdgerecht doen en had me al helemaal op Indiase curry ingesteld — immers in India zijn er hele volkstammen vegetarisch en dat veganistisch maken zou vast niet moeilijk zijn — zij zou voor het nagerecht zorgen. Helaas is curry de aardappels met vlees en groenten voor de moderne veganist, dus moest er wat anders gezocht worden. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik alle recepten verzon en mevrouw de garnering voor het toetje, maar dat mocht de pret niet drukken!

Als voorgerecht heb ik vichyssoise gemaakt, een prei-aardappelsoep die eigenlijk koud gegeten moet worden, maar die ik eigenlijk warm lekkerder vind en door ons dus ook warm gegeten werd. In plaats van karnemelk+room hebben we ongeveer de helft soyaroom gebruikt, zodat de soep wat dikker was, maar het smaakte fantastisch en de soya proefde je eigenlijk niet. Als hoofdgerecht hebben we een echte Britse cottage pie gefabriceerd: groenten+linzen en salie+tijm, met daarover een aardappelpuree, in de oven. Topspul! Alhoewel het geen gehakt bevatte deden de linzen hun werk goed, en met flink wat soyasaus heb je genoeg glutamaat om je te doen vergeten dat er vlees in hoort. We eindigden met een geweldig simpele chocolademousse die ik een tijdje geleden bij Michael Smith voorbij heb zien komen. Ongeveer fifty-fifty zijdentofu (flink geklopt met wat suiker en vanilleextract) met pure chocolade, met als garnering sinaasappelschijfjes in cognaccaramel, heerlijk!

Elke dag veganistisch koken? Nee dank je! Maar eens per paar weken zie ik mezelf graag stoeien met soyamelk en tofu!

Morgen hopelijk mijn gevecht met enorme langoustines bij Francesco "in woord en beeld"

Mij wordt weleens verweten dat ik onderzoekjes hier publiceer, en IRL reciteer, met de stellige overtuiging dat ze waar zijn, ook al is het onderzoek dubieus en komen de resultaten mij goed uit. Dit geldt natuurlijk voornamelijk voor de vrouw en man blogjes en mijn stelligheid schijnt te groeien met de mate waarin vrouwen als vreemde wezens neergezet worden in het door mij aangehaalde. Zoals Plasterk zei in z'n laatste column, “Het genre van een column [lees blog , red.] vraagt helderheid, en een conclusie die staat, waar je het ook mee oneens zou kunnen zijn, want anders is het geen echte opinie.” Ter verdediging kan ik aanhalen dat je soms gewoon zo'n fantastisch artikel tegenkomt dat wishful thinking de overhand van rede krijgt en dan kun je niet anders dan de door jou gewenste waarheid verkondigen!

Een slechte, typische baschie.nl-introductie zou niet een baschie.nl-introductie zijn zonder nu met een onderzoekje te komen waarin het voorgaand beweerde wordt bevestigd. En u heeft gelijk, de Keniaanse Dr. Charles Nzioka van het ministerie van de “Health's Disease Outbreak Department” komt met het beste pro-global warming argument dat ik tot nu toe gehoord heb! Global warming leidt tot meer seks! Immers dames gaan minder vaak een BH en zelfs minder vaak een onderbroek dragen, en de blootstelling aan al deze los in de wei lopende schoonheid doet een mans bloed sneller stromen. Het zelfde schijnt zelfs vice versa te werken voor de heren en hun onderkleding, en ook daar schijnen dames het, bovenop de global warming, nog heter van te krijgen. Global warming gaat dus leiden tot een sixties rivival, en wij mannen hoeven daar niet eens onze bakkebaarden voor te laten staan! Eigenlijk heeft meneer Nzioka een antwoord voor alles, want ook de extreme koude die sommige gebieden paradoxaal genoeg te verwerken krijgen vanwege global warming, stimuleert de sex drive. Waarom een dame je dikke wollen trui aanbieden als er veel betere alternatieven zijn om haar warm te krijgen? Laat de zomer maar komen!

Mijn favoriete global-warmingsceptici, Menno en Abdon, hebben gisteren, onder het genot van een Albert Heijn pizza, de film “The great global warming swindle” bekeken en onze huisneger was zo onder de indruk dat hij er direct de volgende ochtend een recensie over heeft geschreven.

Hier mijn recensie van de film “The great global warming swindle”. De film is verrassend goed. Ondanks het feit dat ik een scepticus ben, had ik toch wel een beetje een rechtse propagandafilm verwacht. Niets was minder waar. Degenen die tijdens de film het meest aan het woord zijn, zijn de wetenschappers (overigens allemaal mensen met een zeer goede staat van dienst, wetenschappelijk gezien). Een saillant detail was ook dat een van deze mensen een van de mede oprichters van Greenpeace is.
Maar dan nu de inhoud:

1) De wetenschappelijke argumenten tegen global warming (de belangrijkste van de velen die gepresenteerd werden)

In de documentaire wordt niet bestreden dat CO₂ een broeikasgas is, maar wel dat het een drijvende kracht voor klimaatverandering is. Ze laten zien dat de belangrijkste temperatuur veranderingen plaatsvonden voor 1940 (dus voordat we massaal CO₂ de lucht in gingen pompen). Ook laten ze zien dat als de broeikastheorie waar zou zijn, de temperatuur (volgens de broeikastheorie) in de troposfeer veel harder zou moeten stijgen dan aan het aardoppervlak. Metingen in de atmosfeer laten zien dat dit niet geval is en slaat daarmee een deuk in het idee dat CO₂ de drijvende kracht is achter temperatuurstijging.

De wetenschappers in deze documentaire zeggen dat de correlatie tussen CO₂ en de temperatuur over de langere termijn wel klopt (het beroemde plaatje van Al Gore), maar dat als je naar de data kijkt op een wat kleinere tijdsschaal, het overduidelijk is dat CO₂ de temperatuur volgt en niet andersom. Er zit historisch een 700 jaar faseverschuiving tussen CO₂ en de temperatuur.

Vervolgens laten zij zien dat een naar hun mening veel betere correlatie bestaat tussen de zonneactiviteit en de temperatuur (het plaatje wat ze lieten zien was minstens zo overtuigend als het plaatje van Al Gore). Het mooie van de zonneactiviteit is dat daar de causaliteit natuurlijk niet in twijfel kan worden getrokken. Ze laten o.a. zien dat het gebrek aan zonneactiviteit in de middeleeuwen waarschijnlijk de reden was van de "kleine ijstijd". Ook laten ze zij zien dat de zonneactiviteit op dit moment erg hoog is.

De rekenmodellen die voor de toekomst rampspoed voorspellen vooronderstellen dat CO₂ de drijvende kracht is achter klimaatverandering, een vooronderstelling die volgens deze wetenschappers niet in overeenstemming is met de gemeten data.

2) De historie van global warming

De geschiedenis van global warming begint met Margaret Tatcher, die wel wat zag in deze theorie die begin jaren tachtig langzaam in opkomst was onder een selecte groep wetenschappers. Zij wilde deze theorie gebruiken als reden op de mijnen te sluiten en gaf een bak met geld aan de royal society aan wetenschappers om dit te onderzoeken (bestaan van global warming = meer geld, geen global warming = geen geld, naar welk resultaat zou jij meer hangen in zo'n situatie als de uitkomst van jouw onderzoek niet geheel eenduidig is, wetenschap is het leggen van accenten).

3) Baat het niet, dan schaadt het niet

Velen beargumenteren dat we CO₂ uitstoot drastisch moeten verminderen, zelfs al zou het broeikaseffect omstreden zijn. Baat het niet, dan schaadt het niet is het devies. De documentaire laat zien dat de global warming lobby een zeer negatief effect heeft op de ontwikkeling van de ontwikkelingslanden.

Kortom, een andere kijk op een complex vraagstuk. Het is jammer dat velen hun ogen wensen te sluiten voor de mogelijkheid dat het allemaal wel eens onzin zou kunnen zijn.

Als het om onderzoekjes over sexualiteit en vrouwen gaat, ben ik toch vooral een voorstander van de "hands on" benadering. Als je wilt weten wat mannen en vrouwen zo geïnteresseerd in elkaar maakt, kun je ze het maar beter gewoon vragen of op zijn minst een experiment verzinnen waarin de experimentatoren en de proefkonijnen ook nog wat lol beleven. Zijn sexy geklede vrouwen vaker uit op sex? Vraag het ze, en laat onafhankelijke mannen hun foto's op promiscuïteit beoordelen. Zijn mannelijke mannen onder de indruk van lingerie? Laat ze foto's bekijken (of nog beter, blinddoek voor en voelen maar, gemiste kans!) en volg hun spelgedrag. Succes gegarandeerd, als je met succes het zoveel mogelijk worden vermeld in wetenschapscolumns op papier en het internet bedoelt (waaraan ik terecht meewerk overigens!).

Maar niet alleen "hands on" mensen bezoeken mijn blog, ook de meer literair georiënteerde intellectueel weet hem te vinden. Je kent ze wel, de types die warmer worden van letters op papier, dan van tetters op datzelfde medium. De figuren die harder afknappen van een spelvoudt dan van iemand die zijn sokken aanhoudt. Zonderlingen die liever lezen dan kezen . Om ook deze zeer gewaardeerde bezoekers te gerieven, nu eens een keer een heus literatuuronderzoek naar de perceptie van vrouwelijke vormen in zestiende tot achttiende eeuwse Britse, als ook antieke Indiase en Chinese literatuur. Ik zal de uitkomsten van het onderzoek verder niet samenvatten, want dat heeft deze meneer al voor u gedaan, inclusief citaat van ShakespeareShenstone aan het eind en u houdt immers van lezen.

Tweeëneenhalve maand geleden stonden Vellah en ik op een zaterdagmiddag al eens op de stoep van de Beurs van Berlage, maar de minimaal vijfentwintig meter lange rij deed ons toen besluiten het uit te stellen en terug te komen met een vooraf gekocht kaartje voor deze anatomie roadshow. Vandaag was het dan eindelijk zo ver, de rij was een stuk korter vanwege het mooie weer, al konden wij sowieso direct doorlopen.

Je begint rustig. Met wat droge botten. De organisatie wil je duidelijk even laten wennen aan het idee dat je naar lijken gaat kijken en het minst confronterend is inderdaad een droog bot zonder spieren, pezen, zenuwen en bloedvaten. Mijn oog viel direct op de elleboog, het gewricht dat ik een jaar of 5 geleden verbrijzeld heb: eindelijk kon ik met eigen ogen zien wat ik mis (het kopje van mijn radius) en wat de chirurg zo vakkundig weer aan elkaar heeft geschroefd. In die eerste ruimte liep ook een vriendelijke geneeskundestudente rond die in de buurt van de aanschouwers ging staan en insprong op wat je je zoal luid afvroeg. Erg handig! Zo was meneer de skelet waarschijnlijk ook daadwerkelijk een meneer, te zien aan de grootte van het gat waar bij dames een baby doorheen moet/mag, en aangezien we allebei zwakke enkels hebben, wees ze ook nog even aan wat je zo allemaal verstuikt als je er doorheen gaat.

In de volgende ruimte kwam de eerste van een flinke serie compleet geprepareerde mensen. Nu heb ik al wat ervaring met lichaamsdelen op sterk water; ik heb in Nijmegen het anatomisch museum van de medische faculteit bezocht en ben zelfs al een paar keer in diens anatomiesnijzaal geweest om hersenen te ontleden, maar zo mooi en vernuftig als de "voorwerpen" in deze tentoonstelling had ik het nog niet gezien. Ook hier was de opbouw te herkennen. Meneer was net meer dan een skelet, met alleen wat extra spieren in zijn benen en armen. Later zouden de rest van de organen er stukje bij beetje aan toegevoegd worden. Ik geloof dat dit, samen met het skelet, ook de enige meneer zonder genitaliën was, want wat de conservatoren dan ook weg lieten om iets onderliggends te verduidelijk, zijn zaakje was altijd prominent aanwezig. De navel trouwens ook. De rode lijn van het verhaal wellicht?

In glazen kasten op buikhoogte staan vaak wat lichaamsdelen uitgelicht en zodanig geprepareerd dat je nog beter het vernuft van de natuur kunt bekijken. De kasten waren zo ingericht dat je alles van beide zijden kon bekijken, maar als je Nederlands las moest je er aan de ene en als je Engels las aan de andere kant voorbij lopen. Fijn voor ons, want de Engelse zijde was vaak een stuk rustiger . De glazen kasten waren ook de aangewezen plek voor de ziektebeelden. Nierkanker, levercirose, hersenbloeding en de onvermijdelijke en zeer populaire zwart-geasfalteerde longen van een roker, compleet met glazen bak met gat om je sigaretenpakjes in weg te gooien . Ik vond de longen eerlijk gezegd nog niet eens zo heel slecht eruit zien en vreemd genoeg vroegen we ons bij elk ander paar longen die voorbijkwam af of dat nou ook rokerslongen waren. Die zagen er immers ook niet al te best uit.

Één van de mooiste onderdelen van de tentoonstelling vond ik de bloedvatencollectie. Hier werd een techniek gebruikt waarbij de bloedvaten gevuld werden met een polymeer, waarna de rest eromheen chemisch verwijderd werd. Dit waren ook de enige preparaten die in een vloeistof lagen. De vaten van de longen waren bijvoorbeeld prachtig felrood gekleurd en we vroegen ons direct af waar de tropische vissen gebleven waren. Kunst die je zo in je huiskamer zou zetten! Ze hebben het zelfs voor elkaar gekregen om een complete man van alles behalve zijn bloedvaten te ontdoen. Heel indrukwekkend!

De grote, compleet geprepareerde mensen waren ongelooflijk kunstig ontleed en bevonden zich in de gekste, vaak sportieve poses. Zo was er een dartende meneer, een gespierde man met een rugbybal, een man in een vliegende houding met elk van zijn spieren losgeprepareerd, zodat hij leek op een soort supermarktdweil (mop?), en zelfs een skelet die met zijn eigen spieren aan een soort touwtrekwedstrijd bezig was. Gedurende de tentoonstelling ga je je steeds meer afvragen of de poses niet gewoon ambachtsvertoon van de ontleder zijn, maar het leidt niet al te hard af en maakt de sfeer een stuk minder “doods”. Luguber werd het mijns inziens eigenlijk zelden. Zoals een mevrouw naast ons zei, "gelukkig lijkt het niet echt op een mens", en dat is waar. De behandeling van de lijken maakt ze plastic, onecht, en zonder schroom duik je met je neus superdicht op waar eerst zijn darmen zaten, of vergaap je je aan zijn ruggemerg. Zelfs wanneer ze de huid er aan hebben gelaten, zoals bij de verschillende complete dwarsdoorsnedes (een man over de lengte in drieën), ziet de huid er rubberig uit, en hebben ze de huid van het gezicht weggeprepareerd, zodat niemand echt herkenbaar is. Slechts in één geval, in de buitenste twee derdes van de vertikaal doormidden gesneden man, zie je toch even de zijkant van een echt gezicht en besef je dat je naar een echt mens zit te kijken. Een oude, kale, Aziatische, misschien zelfs wel vriendelijk ogende man.

Eigenlijk ben ik nog maar zelden naar een tentoonstelling geweest waar ik met zoveel verwondering naar heb kunnen kijken. Telkens elkaar opzoekend met "heb je dit al gezien?", "hoe zou dit in elkaar zitten?" en "is dit nu de lever?". Als ik kinderen had zou ik ze er gelijk mee naar toe slepen en het zou verplichte kost voor iedere middelbare scholier met biologie in zijn pakket moeten zijn! De ethische bezwaren en het vermoeden dat het hier wellicht om Chinese geëxecuteerden gaat laat ik maar even voor wat ze zijn. De tentoonstelling is nog te zien tot en met 14 april. Gaat dat zien, maar koop van te voren wel kaartjes!