Volgens de kenners duurt het ongeveer drie weken voordat alle nicotine je lichaam uit is en de fysieke ontwenningsverschijnselen ophouden. Ik had me dan ook, aan het begin van mijn queeste, voorgenomen om naar die mijlpaal toe te leven en deze, bij het behalen ervan, flink te vieren. Mijn plan was dan ook om iedereen die me geholpen had gedurende de “zware” eerste weken, of die onder mijn ontwenningstoorn te lijden hadden gehad, uit te nodigen voor een etentje, een krat bier en hopelijk niet al te veel excuses voor onbehoorlijk gedrag.

Zoals u weet, was u niet uitgenodigd op dit feestje. Niet omdat u niet genoeg geholpen heeft — ik heb serieus overwogen om enkelen van u uit te nodigen — maar omdat het idee van een feestje eigenlijk met de dag potsierlijker werd. Het is als je vrienden vertellen dat je één of andere berg in de Himalaya gaat trotseren, en dan trots thuiskomen van de Vaalserberg.

Toch vind ik de drie-weken-mijlpaal wel een goede voor een laatste blog in de serie "stoppen met roken". In de eerste plaats gaan mijn excuses natuurlijk naar alle teleurgestelde bloglezers die op hel en verdoemenis hadden gehoopt: het spijt me dat het nergens echt spannend werd! Dan natuurlijk reuze veel dank aan Jocelyne, Edith, Elske en jeran voor hun hulp tijdens die eerste, toch wat enge week . Ik mag dan wel geen feestje geven, ik ga heel graag weer eens met jullie taarten bakken, koken, eten of naar de film, op mijn kosten . Ow ja, en Allen Carr, die in de hemel zijdt, hartelijk dank voor dit topboek, ik zal uw naam in elk geval heiligen db!

Nou, het moment is daar. Het is 22:18, precies 21 dagen zonder nicotine en ik ben toch wel een beetje trots , maar vooral heel erg blij. Wooohoooo , applaus voor jezelf , happy happy, joy joy

Meneers half uitgedrukte shaggie bedierf ons eten. De dikke, blauwe slierten rook trokken niet alleen prachtig golvende, ononderbroken lijnen tussen de asbak en het bevallige neusje tegenover mij, ik had zelf nog last van die stank ook! Alsof ik al jaren rookte pakte ik de peuk en drukte hem ferm uit op de bodem van de porseleinen bak; na elf dagen was ik het uitdrukken in elk geval nog niet verleerd. Even was ik bezorgd voor de belerende geste die ik hiermee maakte, vervolgens over het vasthouden van een brandende sigaret, maar de weerzin won het van de takt.

“Heeft u een vuurtje voor me?”, vroeg dezelfde grijze, jarige meneer naast me, een uur of wat later. “Nee meneer, ik rook niet!”. Het floepte eruit. Zelfverzekerd, zonder dat ik er over na hoefde te denken. Hij leek uit het veld geslagen, had dit antwoord zeker niet verwacht. Zag ik er dan zo rokend uit? Of zag hij me toch vol overgave die peuk uitdrukken? Trots keek ik voor me uit en zei heel afgezaagd “een mijlpaal” .

Het is alweer bijna een week geleden dat ik gestopt ben met roken en het valt me (en gelukkig iedereen om me heen ook) niet alleen reuze mee, het was zelfs geweldig!

Eigenlijk had ik alleen de eerste twee dagen regelmatig een raar en "hongerig" gevoel in mijn buik en sliep ik maar twee nachten redelijk slecht. De rest van de week was ik hooguit een beetje prikkelbaar en snel afgeleid (of kon niet goed opletten noch onthouden), maar had ik lichamelijk nauwelijks last. Bij grote stress voelde ik me wel wat zenuwachtiger dan anders en mijn ongeduld kwam wat sterker naar voren zonder sigaret, omdat ik niet zoals gebruikelijk even weg kon vluchten om vijf minuten al rokend stuk te slaan, maar het was niet verlammend zoals de vorige keer. De anti-hersenspoeling van Allen Carr (tenminste, ik zou niet weten waarom het anders nu zoveel beter gaat dan de vorige keer) werkt zo goed, dat ik bij al de problemen waar ik tegen aanloop denk “op dit moment had ik als roker een sigaret genomen”, zonder ook daadwerkelijk naar eentje te verlangen. Gisterenavond was ik zelfs voor het eerst in een gezellige, volle Ierse pub waar voortdurend gerookt werd, zonder één moment zelf te willen roken.

Het enige moment dat ik nu nog merk dat ik wèl naar een sigaret verlang, is het moment waarop ik achter mijn computer thuis ga zitten en tot rust kom (nu dus, oei! ), vermoedelijk omdat mijn bureau de plaats is waar ik het afgelopen jaar de meeste sigaretten heb gerookt en waar ik altijd direct een sigaret binnen handbereik had. Streng mijn buik toespreken en meneer het nicotinemonstertje zakt weer zielig ineen.

Nu heb ik alleen nog maar gezeurd over het stoppen, maar netto was deze week prettiger en vooral vele malen leuker dan mijn gemiddelde week! Ik stelde me in op hel en verdoemenis en dan valt alles niet alleen enorm mee, het is nog leuk ook! Natuurlijk ervaar ik de standaard voordelen van stoppen met roken, zoals meer energie en minder last van pijn in mijn keel, de sociale voordelen van zonder al te veel problemen stoppen zijn geweldig! Iedereen is niet alleen blij dat ze niet meer in de rook hoeven te zitten, ze zijn ook nog eens blij dat het je lukt zonder dat zij eronder hoeven te lijden . Dat sommigen, het vooruitzicht op ellende ten spijt, zich toch aanboden om mij 's avonds bezig te houden de eerste week, vond ik dan ook helemaal fantastisch! Taarten bakken en de volgende dag uitdelen met Jocelyne, naar een Duitse film en naar het A'nest met Edith, fantastische soep en vegetarische lasagna eten bij Elske, vissoep, bottarga en makreelsalade koken met jeran en naar The Garlic Queen met Edith, Francesco en Jarek, niet ondanks, maar dankzij stoppen heb ik een topweek gehad!

Het wondermedicijn is gevonden hoor: alcohol en Baschie slaapt als een roos ; al verhoogt het wel het monstertje in mijn buik voordat ik slapen ga, heb ik wel een gevecht met dat onderkruipsel over voor wat slaap.

Wat de meest zware dag van mijn koude-kalkoenqueeste had moeten worden, verdient het tot nu toe nauwelijks om beschreven te worden. Teleurstellend voor m'n blog wellicht, dus ik zal jullie vanaf nu alleen nog maar lastigvallen als ik daadwerkelijk iets te melden heb, maar des te beter voor de jongeman achter de blog. Geheel uitgeslapen, geen lichamelijke ontwenningsverschijnselen, nauwelijks geestelijke ontwenningsverschijnselen, niet sjacherijnig, noch labiel, hooguit een beetje lusteloos. Nu moet ik toegeven dat ik tot nu toe stress redelijk heb kunnen vermijden, maar volgens mij kan ik dat ook wel aan zonder siggies. Allen Carr is een held .

Alle valeriaan, anti-zenuwthee en melk met anijsblokjes ten spijt heb ik vannacht weer niet of nauwelijks geslapen en had ik de raarst mogelijke gedachten en half-dromen. Ik heb eerlijk gezegd echt geen idee waarom ik niet kan slapen, want zenuwachtig ben ik niet. Carr wijt het aan een te veel aan energie, veroorzaakt door het feit dat meer zuurstof je organen bereikt, maar ik betwijfel of mij dat nu al zou kunnen overkomen. Zo snel is alle koolmonoxide toch niet uit je lichaam?

Het "werkende deel" van dag twee zit er ook al weer bijna op en afgezien van de moeheid heb ik nauwelijks ergens last van. De vorige keer waren dag 2 en 3 echt het allerzwaarst en daar merk ik nu geen ene bal van. Iets wil me, elke keer dat mijn gedachten even stil staan, richting het rookbalkon duwen, maar het wordt nauwelijks meer vergezeld door de buikgevoelens die ik gisteren had. Dit zou aan Allen Carrs boek kunnen liggen, maar ook aan de Valeriaan die ik drie maal daags trouw inneem. Ook heb ik gisteren en vandaag liters water gedronken, wat vast ook helpt tegen een leeg gevoel .

Ik merk trouwens dat het best goed is dat ik elke avond tot en met zaterdag helemaal volgepland heb met leuke activiteiten. Naarmate de avond vorderde kreeg ik gisteren steeds meer zin in sigaretten, en ook vanochtend was het bijzonder raar om niets te roken bij mijn eerste kopje koffie. Vanavond ga ik met Edith naar Das Leben der Anderen. Wel grappig, bij de gedachten aan het lopen naar de fietsenmaker stak meneer het nicotinemonster net enorm zijn kop op. Pech gehad ouwe rups .

Update Ik zal hier geen recensie van maken, maar Das Leben der Anderen is een absolute aanrader! Grappig en serieus tegelijkertijd, gaat dat zien! Wat werd er trouwens veel gerookt in 1984 zeg . Eerlijk gezegd vond ik het zelfs fijner om ex-roker, dan om roker te zijn in de bioscoop. Als roker had ik halverwege de film vaak al weer zin in een sigaret en wipte ik ongeduldig op mijn stoel. Als niet-roker wip ik nog steeds ongeduldig, kan ik vanwege mijn wattenkop de film niet heel goed volgen, maar kan ik in ieder geval de zin in een sigaret redelijk snel de kop indrukken en hoef ik me geen zorgen te maken over de lengte van de film. En u merkt al wat het grootste nadeel van stoppen met roken is: ik kan er niet over ophouden. Alles moet over dat verdomde roken gaan, yak yak yak yak. Ik moet momenteel een verschrikkelijk saaie gesprekspartner zijn, maar gelukkig waren m'n gesprekspartners op het ergste voorbereid. Als praten over stoppen het grootste probleem is, valt het reuze mee