Eerst had men de LP, maar een platenspeler hing je niet om je nek en je ging er ook al niet mee in de trein zitten. De walkman bracht de muziek die jij wilde horen in de trein via bandjes en de muziekliefhebber had onderweg een tiental tapes in z'n rugzak. Later kwamen de CD's, minidiscs en DCC tapes, maar op de trillingsgevoelige, veel te grote CD-spelers die ook MP3-CD's afspelen na waren er geen uitbreidbare MP3-spelers.

Met computers en IPods die je gehele muziekcollectie op één apparaat kunnen opslaan is het tijdperk van de geluidsdragers helemaal voorbij. Natuurlijk zijn er nog mensen die nostalgisch compacte schijven kopen om die in hun stereo te stoppen, terwijl ze verrukt kijken naar het hoesje dat bewijst dat ze een halve euro hebben bijgedragen aan het inkomen van de uitvoerende artiesten, maar die zullen ook gauw verdwijnen.

Mijn muziekcollectie is inmiddels de vijftig gigabyte gepasseerd, maar ik kan helaas geen MP3 speler betalen die zelfs maar een acceptabele fractie hiervan kan herbergen. Enter mijn huidige aankoop, de van een welluidende naam voorziene Apacer Audio Steno AU231, die mij weer in het tijdperk van de geluidsdrager terug brengt! Een niet al te klein, degelijk gebouwd en IPods design stelend spelertje dat standaard tussen de nul en de één gigabyte aan geheugen aan boord heeft en een sleuf bezit waar SD-geheugenkaartjes ingestoken kunnen worden. Met tien euro per gigabyte maar ietsje duurder dan een 30GB Ipod, al is hij natuurlijk een stuk minder gebruiksvriendelijk en sjiek .

Bijkomend voordeel is dat mijn USB 1.1 camera werkt met SD-kaartjes en ik de laatste tijd mijn SD-kaartjes veel gebruik voor snelle gegevensoverdracht tussen thuis, waar ik een interne geheugenkaartlezer heb, en m'n werk, waar ik de beschikking over een externe geheugenkaartlezer heb, zodat ik mijn geheugenkaartjes ook in laptops en presentatiepc's kan gebruiken. Laat de AU231 nu ook één van de kleinste USB2 SD kaartlezers op de markt zijn! Ideaal voor op vakanties dus. Met inmiddels 3GB aan kaartjes in huis, en 1GB onboard, heb ik dus voor een paar tientjes een superkleine geheugenkaartlezer en een 4GB MP3-speler die uitbreidbaar is tot meer, terwijl ik onderweg altijd nog de keuze kan maken om muziek in te leveren voor fotoöpslagruimte (sp?). Grootste nadeel is wel dat hij alleen het nummer, niet de titel noch het album, van het liedje laat zien en dat je niet tussen albums kunt switchen. Maar voor die paar tientjes mag ik zeker niet klagen!

Ferry Heijne had het zwaar vrijdag. Roos trouwens ook. Manifesto en z'n publiek zijn niet ideaal voor de rustigere liedjes, dan kun je elkaar immers verstaan en dat lult toch een stuk prettiger. En aangezien de Kift je verder maar weinig ruimte laat om te lullen, moet je die kans natuurlijk met beide lippen aangrijpen. Ferry's embouchure was ook niet helemaal optimaal vertelde hij, maar dat begrijpt natuurlijk geen hond. Gelukkig was er een ondergetekende wijsneus die hem kon helpen door hard "lipspanning" te roepen. Niet de juiste vertaling wellicht, maar hij gebruikte het woord zelf ook niet goed en bedoelde ongeveer dat geloof ik. Hij nam het dan ook graag over.

Na het concert stond ik nog even buiten, een sigaretje met Rini, de onbaatzuchtige chauffeuritaan en concertgenoot van de avond, te roken. Roos liep langs. Ik zeg "Roos, verkopen jullie nog CD's vandaag?", want bij Paradiso gisteren verkochten ze er geen volgens jeran. Ze zegt "Ja hoor! Binnen!". Ik was eigenlijk ook benieuwd of ze ook op het Candea college heeft gezeten, ze komt immers uit Duiven. Dat antwoordde ze bevestigend, al had ze er maar 2 jaar gezeten, de jaren ervoor in Zevenaar. "Op het Liemers dus?" vroeg ik, ook dat bevestigde ze. Meteen maar een CDtje voor jeran gescoord en toen ik zag hoe goedkoop ze waren, gelijk ook één voor mezelf. Nu maar hopen dat Roosbeef heeeel beroemd wordt, dan kan ik opscheppen dat ik bij haar op school heb gezeten (al is ze dan 9 jaar jonger dan ik) .

In het geval dat het zoeken naar de "beste partner" moeilijk is, gaan sommige vrouwelijke dieren (zoals guppies, zebra vinkjes en kwartels) af op het advies van de reeds gepaarde vrouwtjes in hun omgeving en zoeken een partner die veel lijkt op diegene waarmee ze andere vrouwtjes al hebben zien paren. Op deze manier ligt de beste partner dus niet intrinsiek vast, maar is sociaal ingegeven. Sinds kort is "bekend" (samenvatting) dat deze vorm van sociale seksuele selectie ook aanwezig is bij de mens.

Zowel vrouwen als mannen werden "en face" foto's van twee mannen naast elkaar aangeboden, die door veertig proefpersonen als "even aantrekkelijk" beoordeeld waren. Tussen de twee heren werd een "en profiel" foto van een dame gezet die naar één der heren wees, met ofwel een vrolijk, ofwel een neutraal gezicht. Vrouwen waren positiever over de mannen waar naar gelachen werd, negatiever over de mannen waar naar gefronst werd, wat wellicht verklaard waarom zoveel tienermeisjes achter dezelfde boy-bands aanlopen. Bij mannen was het precies andersom, wat verklaard waarom ik altijd zeur dat "ze toch wel iets beters kan krijgen, mij bijvoorbeeld". Grappig is trouwens ook dat onderzocht is of de urban myth waar is dat mannen met een trouwring aantrekkelijker zijn. Gelukkig: Myth busted!

Update
Ik kwam trouwens ook een ander interessant artikel tegen over humor en partnerkeus. Volgens deze paper zoeken vrouwen over het algemeen een man met gevoel voor humor en zoeken mannen een vrouw die lacht om hun humor, maar zelf niet al te veel grappen maakt (hoger opgeleide, meer van zichzelf zekere mannen kunnen vrouwelijke humor al wat beter lijden).

Ditmaal een gastblog van Menno, de zelfbenoemde huisneger van baschie.nl. Vermaak u!

Zoals wij allemaal wel weten staan de kranten regelmatig vol van de avonturen van onze moslimbroeders, veelal aan de andere kant van deze aardkloot. De één ziet zichzelf als wandelende vuurpijl, de ander als een geflipte wreker met in de ene hand een geweer en in de andere de Koran. Velen hebben de moslims opgeroepen zichzelf eens te ontwikkelen en een voorbeeld te nemen aan het christendom, wat na vele eeuwen moord en onderdrukking zichzelf, waarschijnlijk met behulp van een paar jolige spindokters, heeft weten te positioneren als een grote knuffelclub.

Gelukkig is er voor ons puristen, die vinden dat als je een geloof beoefent, je je natuurlijk wel letterlijk aan het woord moet houden, weer hoop in de vorm van de anti-gay church. Deze lieden geloven dat de vele Amerikaanse doden die inmiddels in Irak te betreuren zijn het gevolg zijn van een te softe houding ten opzichte van homosexualiteit. Zij hebben recentelijk dan ook, bij een begrafenis van een gevallen militair, de wereld op ludieke wijze opnieuw kennis laten maken met hun overtuigingen in de vorm van een luid protest. Je kunt er van alles over vinden op hun uitgebreide website godhatesfags.com, waar je met behulp van allerhande passages uit de Bijbel wordt overtuigd van de enige Waarheid. Veel leesplezier!

Uw huisneger.

Ik doe duidelijk het verkeerde onderzoek . Via dit artikel kwam ik op het spoor van een artikel gepubliceerd in "The Journal of Sex Research" (41, pp. 66-74 (2004)) met de geweldige titel Disco Clothing, Female Sexual Motivation, and Relationship Status: Is She Dressed to Impress?. De inleiding en discussie zijn erg grappig, al vallen de conclusies een beetje tegen. In dit artikel wordt beschreven hoe de wetenschappers 351 vrouwen van gemiddeld 21 jaar tussen 21 uur en 3 uur uit een disco plukken om ze van voor en achter te fotograferen, speeksel af te nemen en een enquete in te laten vullen. Al dit om er achter te komen of vrouwen a) zelf in de gaten hebben dat ze sexy gekleed gaan, b) hun kledingtype correleert met hun (eventueel sexuele) motivatie voor die avond, c) hoe dit correleert aan hormonen aanwezig in hun speeksel, d) hun pilgebruik en e) hun relatiestatus.

Hoe sexy de dames' kleding was werd gemeten door de fractie blote huid, alsmede de fractie doorschijnende kleding, digitaal te meten (zie foto hiernaast). Hoe strak de kleding was werd op een schaal van 1 tot 7 door twee onafhankelijke juryleden bepaald, die het 94% van de keren met elkaar eens waren. Voor rok- en jurkdragende dames werd nog de variabele roklengte toegevoegd. De motivatie kon bestaan uit "hang around", "meet new people", "flirt" en "sex", hun zelfomschrijving van kleding uit "natural", "modest", "bold" en "sexy".

De resultaten van het onderzoek zijn nogal vaag en kwamen maar in een aantal gevallen overeen met de verwachtingen van de onderzoekers (die op zichzelf al grappig zijn). Duidelijk is wel dat vrouwen in alle groepen ongeveer even sexy gekleed gaan en prima weten wanneer ze sexy zijn. Ook kleden ze zich meer sexy als ze willen flirten of seksen, al geldt dit niet andersom (sex willen==sexy maar sexy!=sex willen). Ook schijnen de meeste vrouwen in afwezigheid van een partner niet naar de discotheek te gaan om sex te hebben (D'oh!).