Fast forward naar vandaag. Kaartjes met beperkt zicht, 1e linker balkon achteraan, op een pluche hoge stoel die zit als een barkruk met Nicole-syndroom: Rechtop zitten! En dat beperkte zicht deed de show de das om. Hij verdween achter zijn vleugel en ik heb hem alleen aan het begin en aan het eind in de ogen kunnen kijken. En dat is jammer voor een man met zo'n expressief gezicht en vooral plastieken mond; het publiek lacht en ik blijf in het ongewisse. Zijn stem is fantastisch, de bassist is geniaal, al heb ik me door mijn favoriete gitarist laten vertellen dat Marcel de Groot een beetje tegen viel. De grappige intermezzos, die de CD helaas niet gehaald hebben, werkten fantastisch. Vooral zijn poging om zoveel mogelijk drankjes op te noemen die moslims niet mogen drinken op een terrasje (al miste ik de cognac), nadat hij de voordelen van het niet-Christen en niet-Joods zijn had aangehaald. Maar pas bij het laatste nummer "Mooi II", waar van Roozendaal achter z'n vleugel verscheen, een sigaret opstak en deze met de volle teugen van het genot oprookte, de lucht vullend met de heerlijke associatie van een ex-verslaafde die in de rookcoupé gaat zitten, begreep ik wat deze show miste. Drank en sigaretten! Wat doet dit in een theater? Zijn muziek heeft de hese stem van jazz in een klein café, z'n kop moet licht gefilterd worden door blauwe slierten rook, zijn grapjes ontvangen met dronkemansgelach! Typisch dat Wipi en ik eindigden in het niet-rokersgedeelte van de Wildeman. Maar we eindigden met een geweldige discussie! Bedankt Wipi, soms heb je gewoon even een zetje nodig om je tot een topavond te verleiden!
Met dank aan Menno voor de tip!
De kleine fractie gelovigen dat daadwerkelijk een lezing gaf is misschien een indicatie van de eenzijdigheid van de conferentie, maar stelt de groep atheïsten wel in staat om hun onderlinge verschillen, die blijkens de lectures nog best groot zijn, wat te verduidelijken. En vooral die onderlinge verschillen maken de conferentie zo interessant. Hardliners zoals Dawkins en Harris versus "moderates" zoals Scott Atran en James Woodward. Als punt van kritiek kan ik verder nog aanvoeren dat de visies van Dawkins en Harris misschien iets te sterk naar voren kwamen ten opzichte van een duidelijk wat gematigder publiek, maar zoals bekend is zijn het altijd de extremen die de grootste bek hebben en dus het meest gehoord worden. Als je nog eens een pyamazondag hebt zoals ik had vandaag, een enorme aanrader!