Hoe sexy de dames' kleding was werd gemeten door de fractie blote huid, alsmede de fractie doorschijnende kleding, digitaal te meten (zie foto hiernaast). Hoe strak de kleding was werd op een schaal van 1 tot 7 door twee onafhankelijke juryleden bepaald, die het 94% van de keren met elkaar eens waren. Voor rok- en jurkdragende dames werd nog de variabele roklengte toegevoegd. De motivatie kon bestaan uit "hang around", "meet new people", "flirt" en "sex", hun zelfomschrijving van kleding uit "natural", "modest", "bold" en "sexy".
De resultaten van het onderzoek zijn nogal vaag en kwamen maar in een aantal gevallen overeen met de verwachtingen van de onderzoekers (die op zichzelf al grappig zijn). Duidelijk is wel dat vrouwen in alle groepen ongeveer even sexy gekleed gaan en prima weten wanneer ze sexy zijn. Ook kleden ze zich meer sexy als ze willen flirten of seksen, al geldt dit niet andersom (sex willen==sexy maar sexy!=sex willen). Ook schijnen de meeste vrouwen in afwezigheid van een partner niet naar de discotheek te gaan om sex te hebben (D'oh!).
Naar analogie hiervan hebben ze uitgerekend wat de kans is op een "great" (meer dan 500 keer geciteerde) artikel, als je er vanuit gaat dat wetenschappers at random papers kiezen en daar weer uit random papers citeren. Het blijkt dat statistiek prima de distributie geciteerde papers kan verklaren! Geniale wetenschappers zijn er in elk geval niet voor nodig .During the "Manhattan Project" (the making of the nuclear bomb), Fermi asked Gen. Groves, the head of the project, what is the definition of a "great" general. Groves replied that any general who had won five battles in a row might safely be called great. Fermi then asked how many generals are great. Groves said about three out of every hundred. Fermi conjectured that considering that opposing forces for most battles are roughly equal in strength, the chance of winning one battle is 1/2 and the chance of winning five battles in a row is 1/25=1/32. "So you are right General, about three out of every hundred. Mathematical probability, not genius."
De kleine fractie gelovigen dat daadwerkelijk een lezing gaf is misschien een indicatie van de eenzijdigheid van de conferentie, maar stelt de groep atheďsten wel in staat om hun onderlinge verschillen, die blijkens de lectures nog best groot zijn, wat te verduidelijken. En vooral die onderlinge verschillen maken de conferentie zo interessant. Hardliners zoals Dawkins en Harris versus "moderates" zoals Scott Atran en James Woodward. Als punt van kritiek kan ik verder nog aanvoeren dat de visies van Dawkins en Harris misschien iets te sterk naar voren kwamen ten opzichte van een duidelijk wat gematigder publiek, maar zoals bekend is zijn het altijd de extremen die de grootste bek hebben en dus het meest gehoord worden. Als je nog eens een pyamazondag hebt zoals ik had vandaag, een enorme aanrader!
A Gallup poll in 1999 asked American voters the following question: "If your party nominated a generally well-qualified person for president who happened to be an X would you vote for that person?" X took on the following values: Catholic, Jew, Baptist, Mormon, black, homosexual, woman, atheist. Six out of the eight categories secured better than 90 percent approval. But only 59 percent would vote for a homosexual, and just 49 percent would vote for an atheist. Bear in mind that there are 29 million Americans who describe themselves as nonreligious, secular, atheist, or agnostic, outnumbering Jews tenfold and all other religions except Christianity by an even larger margin.Natuurlijk haalt Dawkins, als een soort Midas Dekkers, telkens alle oude natuurkundige en biologische feitjes die tegen de bijbel spreken erbij, maar in tegenstelling tot de eveneens naar waarheid zoekende theoretisch fysicus Paul Davies heeft Dawkins' antitheďstische campagne ook een maatschappelijke reden. Hij windt zich bijvoorbeeld op over het gebrek aan kritiek op de dogmatisch gelovigen, veroorzaakt door een te groot respect voor meningen die niet gebaseerd zijn op argumenten, prachtig geďllustreerd door dit nieuwsbericht. Hoe kun je discussiëren met iemand die telkens de deur dichtdoet met het antwoord "dat geloof ik nou eenmaal"?
In Nederland heeft de Humanistische Omroep Dawkins' nieuwe boek omarmt met "van god los", een serie korte videoverklaringen. Of deze serie de atheďsten veel goed doet betwijfel ik, gezien Hans Teeuwens frontale aanval.
Hieronder heb ik een lijstje interviews en documentaires met Dawkins in de hoofdrol verzameld. Wat een held! .