Wat ik wel kan waarderen van de herfst zijn de prachtige kleuren tijdens zonsondergang. Helaas maakt mijn eenvoudige richt-en-drukcamera hier meestal niets van. Het ding is enorm ruisgevoelig en laat ook geen opslag in één of ander "raw"-formaat toe, zodat je nauwelijks kunt spelen met witbalans of contrast. Gelukkig heeft het apparaat wel de mogelijkheid om direct achter elkaar foto's te schieten bij verschillende belichtingen. Al schelen deze belichtingen maar een halve stop ofzo, toch kun je met Photoshop CS2 en z'n eerder besproken HDR module al redelijk wat extra kleurinformatie in je foto's brengen om er leuk mee te spelen. Wat resultaten vind je hier. Zoals je aan de overeenkomsten tussen de foto's ziet heb ik nog lang niet genoeg speelmateriaal gevonden. Zo gauw ik de mogelijkheid heb ga ik ook eens in de volle middagzon met deze nieuwe techniek aan de slag. Ik ben benieuwd!
Even gespeeld met Photomatix, een tooltje dat automatisch HDR foto's genereert en lokaal het contrast aanpast. Als je niet oppast krijg je hele onwerkelijke plaatjes. Deze twee foto's zijn bijvoorbeeld geschoten met een vrijwel witte lucht. Je kunt zelfs tegen de zon in schieten!
Als hoofdgerecht paddestoelenrisotto met caesar salad en lamsrack in rodewijnsaus gekookt, met als toetje koffie/thee, cognac en crème brulée: De vuurdoop voor mijn gasaanstekergestookte lasapparaat! Het kost je twintig minuten branden en ieder van ons een zere duim, maar dan heb je ook wat! We waren best trots op het eindresultaat: Topmaaltijd . Maareh, Sinterklaas: Als het je niet lukt om mij een meer opgeruimd persoon te maken, misschien is een sterkere brander dan wat?
Ik vermoed trouwens dat Jeran en Suzanne opnieuw kunnen gaan schilderen. In z'n enthousiasme heeft Jeran bij het omslaan van z'n wijnglas het wereldrecord afstandsspetteren verbroken en zowel de muur als mijn t-shirt, de tafel, mijn bord en het laminaat ondergespettert (met wijn, viespeuk!). Nog even oefenen en je spettert zo een volwassen vent van z'n brommer Jeran !
Zijn zoon is ietsje duidelijker aanwezig, alhoewel naar mijn smaak toch nog te subtiel. Stel je voor dat je per ongeluk een plak toast eet en daarbij zijn gezicht over het hoofd ziet. Of, zoals in zijn nieuwste incarnatie, je zijn gezicht uit je lege bierglas spoelt. Zo tellen de jaren die je in het vagevuur moet zitten wel heel hard op. Om toch al deze subtiele verschijningsvormen te leren herkennen bied ik u alvast deze site aan. Goed oefenen, het kan van pas komen.
Soms doe ik echt mijn best om de boel na het opruimen netjes te houden. Obsessief probeer ik bij alles wat ik doe te onthouden waar het gebruikte vandaan kwam en beveel mezelf dat het daar dan ook weer terug moet. Ik krijg op die momenten verder nauwelijks iets gedaan, zie altijd wel iets dat nog opgeruimder kan en kom weer een uur te laat op mijn werk. De plantjes moesten nog water hebben, ik moest nog wat zakdoeken opvouwen (liefst gestreken) en mijn douchekop kon wat azijn gebruiken.
Hoe doen ze dat toch, die opgeruimde types? Had ik maar de beschikking over hun gave. Hebben zij een hersendeel dat continu in de gaten houdt waar ze mee bezig zijn? Iets dat tussen elke taak die de rest van de hersenen plannen even een opruimpauze inlast? Zo ja, dan weet ik wat ik dit jaar aan Sinterklaas ga vragen.
Zoals Geenstijl hun massale achterban in gang heeft gezet om meerdere internetpolls naar hun hand te zetten, zo heeft Steven Colbert, één van mijn favoriete komieken uit de Verenigde Staten, zijn kijkersschare aan het clicken gekregen om een Hongaarse brug over de Donau naar zichzelf te laten vernoemen, de Stephen Colbert híd. Bij het ingaan van z'n actie was Chuck Norris nog de gedoodverfde winnaar van de "benoem-de-brug"-actie, wat ze vast heeft doen besluiten deze rage in gang te zetten, maar na een week stond Colbert met zo'n zeventienmiljoen stemmen —Hongarije telt tienmiljoen inwoners— al flink vooraan. Omdat de Hongaarse overheid fraude wilde uitsluiten werd er een tweede stemronde georganiseerd, waarin Colbert wederom won met 93000 stemmen. Colbert had echter één probleem over het hoofd gezien: Hij moet vloeiend Hongaars spreken en dood zijn om in aanmerking te komen voor de naamgeving van de brug over de Donau. Niet getreurd, volgens de Amerikaanse ambassadeur Andras Simonyi van Hongarije, is aan beide eisen eenvoudig te voldoen. Ik hoop dat hij niet met de laatste eis begint .