Vroeger, toen er nog regelmatig koffie stond te pruttelen bij Chez Nicole en de mandjes vol met koek en ander lekkers zaten, waren er blijkbaar genoeg mensen die zó slecht betaald werden dat ze hun koffie niet konden aftekenen op de lijst. Zeker als Nicole zelf niet in de buurt was, hing het betaald worden van de koffie compleet af van de schraalheid van de drinker, er werd immers niet gecontroleerd.

Op de psychologieafdeling van de universiteit van Newcastle lopen ook veel mensen rond die geen afstand kunnen doen van hun zuurverdiende geld en hierop bedacht één van de "good guys" een test. In plaats van een saaie prijslijst hingen ze er eentje op met bovenin een foto en daaronder de prijslijst. De foto bevatte soms neutrale beelden zoals een bloemetje, maar meestal een paar ogen die de klanten rechtstreeks aankeken; de persoon op de foto varieerde, de richting van hun blik niet. In de weken dat er een foto van ogen hing betaalde de staff 2.76 keer zoveel dan in de weken dat er een bloemetje hing! Blijkbaar zijn schrale mensen ook heel dom !

In Engeland, Australië en de Verenigde Staten zijn subliminale boodschappen verboden, mede dankzij James Vicary die in 1957 beweerde dat hij door het tonen van onzichtbaar korte reclameboodschappen tijdens een film, bioscoopbezoekers kon overhalen om Coca Cola en popcorn te kopen. Helaas bleken zijn beweringen gefabriceerd en konden vervolgstudies het effect van subliminale boodschappen niet aantonen.

Onderzoek door Johan Karremans van de Universiteit van Nijmegen wijst uit dat het toch mogelijk is om mensen te beïnvloeden door middel van dit soort boodschappen, maar gek genoeg lijkt het alleen effect te hebben op diegene voor wie de reclame relevant is.

Een groep vrijwilligers voerde een test uit waarin ze moesten tellen hoe vaak een bepaald karakter voorkwam in een voorbijschuivende tekenreeks. Een deel van de vrijwilligers kreeg meermalen gedurende 23 miliseconden de merknaam "Lipton Ice" te zien, terwijl de controle groep "Nipeic Tol" getoond kreeg. Achteraf moest er gekozen worden tussen Lipton Ice en Spa Rood en moest men aangeven hoe dorstig men was. Uit dit onderzoek bleek dat er geen verschil in voorkeur zat tussen Spa Rood en Lipton Ice bij de controlegroep, maar dat diegene die "Lipton Ice" als subliminale boodschap kregen significant vaker voor Lipton Ice kozen. Verder bleek dat de subliminale boodschap meer effect had op de dorstige vrijwilligers. In een tweede onderzoek werd telkens "Lipton Ice" getoond, maar werd voorafgaande aan de test de helft van de vrijwilligers extra dorstig gemaakt door middel van een zoute snack. De dorstige groep koos in 80% van de gevallen voor Lipton Ice, tegenover 20% van de controlegroep.

Om de één of andere reden hebben subliminale boodschappen dus alleen effect als het slachtoffer er al extra ontvankelijk voor is. Het tonen van een waspoedermerk tijdens een avondfilm zal vermoedelijk weinig effect op ons koopgedrag hebben en het tonen "dames, zoen de nerd naast je", zal helaas alleen de dames die dat toch al van plan waren tot deze daad aanzetten. Jammer hoor !

Volgens de astrologie zou ik verdomd veel op Evert moeten lijken, we zijn immers minder dan een halve dag na elkaar geboren. Toch vraag ik me af wie dat, gebaseerd op ons gedrag, had kunnen voorspellen zonder onze geboortedata te weten.

Zelfs de astrologen zijn al niet meer verrast dat een grootschalig onderzoek onder 11.000 mensen geen enkele correlatie tussen geboortedatum en persoonlijkheid of intelligentie heeft kunnen vinden, maar ze hebben zo hun maniertjes om zich eruit te lullen.

Natuurlijk wordt er al gauw geroepen dat astrologie veel complexer is dan alleen maar de maand waarin je geboren bent en zelfs de auteurs van het artikel houden een slag om de arm; ze testen immers alleen het effect van de stand van de zon en kunnen ingewikkeldere verbanden, zoals de stand van planeten, niet onderzoeken. Nou èn? Die complexiteit komt er alleen aan te pas bij diegene die een persoonlijk sterrenbeeld laat samenstellen, de rest van ons moet het toch echt met de maand (of in het Chinese geval het jaar) waarin we geboren zijn doen. Ik las net even hoe een "vissen" (dat ben ik) zich zou moeten gedragen (diep, goede intuïtie, creatief, roddelend, kan moeilijk een geheim houden, vindt het moeilijk om nee te zeggen) en herkende mezelf meteen . Helaas herkende ik mezelf net zo goed in meer dan de helft van de andere sterrenbeelden.

Een mooie quote van astrologe Marlene Houghton
"Astrology is a metaphysical doctrine, not a science, and cannot be easily judged by the narrow instrument that is science."
geeft prachtig aan hoe eenvoudig wetenschap ter zijde wordt geschoven als de uitkomst ervan de betrokkenen niet aanstaat. Het heeft wel effect, maar het is niet meetbaar, want het staat buiten de wetenschap. Makkelijk.

Een bijna-dood-ervaring (BDE) treedt vaak op in situaties waarin mensen blootgesteld worden aan extreem gevaar of grote angst. Diegenen die het meegemaakt hebben omschrijven het vaak als een zeer vredig gevoel waarbij ze felle lichten zien en soms zelfs buiten hun eigen lichaam lijken te treden. Het is al langer bekend dat zowel electrische stimulatie van de hersenen, als drugs zoals ketamine (middel om paarden te verdoven) tot dezelfde ervaringen kunnen leiden. BDE's blijken echter ook voor te komen zonder dat er sprake is van traumatische omstandigheden. Dat veel van deze gevallen een verlamming van de ledematen tijdens de ervaring rapporteerden, zette Kevin Nelson van de University of Kentucky aan het denken.

Tijdens sommige delen van je slaap zijn de ledematen verlamd om te voorkomen (denk ik) dat je niet uitvoert wat je aan het dromen bent. Soms loopt echter het in slaap vallen niet helemaal synchroon met het verlammen en verslappen van de spieren, zodat je al verlamd bent voor je daadwerkelijk in slaap gevallen bent. De verlamming wordt dan bewust meegemaakt en geeft soms het gevoel dat je lichaam aan het vallen is; vaak schrik je van het vallen dan weer helemaal wakker. Als dit effect optreedt tijdens een dagdroom, bijvoorbeeld tijdens een saai praatje, dan zou het gevoel kunnen lijken op een bijna dood ervaring. Het sterke licht wordt dan verklaard door het feit dat je maar half in slaap bent gevallen en nog steeds in staat bent om te zien, het dromerige gevoel omdat delen van je hersenen al wel in een droomtoestand zijn.

In een vergelijkend onderzoek tussen een groep van 55 mensen die een BDE hadden gehad tijdens een traumatische gebeurtenis en een groep van 55 mensen die nog nooit een BDE hadden ondergaan komt naar voren dat de bijna doders veel vaker minstens één keer een geval kunnen melden waarbij werkelijkheid en droom door elkaar heen liepen. Hieruit zou je kunnen concluderen dat, om een bijna dood ervaring te kunnen krijgen, er iets mis moet zijn met het mechanisme dat je slaap reguleert.

Het wijdverbreide idee dat leugenaars meer kleine gebaren, zoals het aanraken van hun neus of haar, gebruiken dan mensen die niet liegen, blijkt een fabeltje te zijn. In plaats daarvan maken leugenaars juist minder gebruik van deze zelf-aanpassende gebaren (letterlijke vertaling). Leugenaars zijn zich namelijk sterk bewust van het feit dat ze liegen en weten dat dit soort gebaren hen door de mand kan laten vallen. Daarnaast vergt liegen meer van je concentratie en houdt men over het algemeen het lichaam juist stiller als men harder nadenkt.

Wel viel op dat grote gebaren die een argument "kracht moeten bijzetten", zoals wijzen en het formaat van dingen met de handen aangeven, sterker aanwezig waren bij de leugenaars. Je argumenteert immers meer met lichaamstaal als je weet dat je rationele argumenten niets voorstellen. Dus degene die sterk gesticulerend "hij is zooooo groot" roept, zou ik maar in twijfel trekken .