Als een man een apparaat koopt gaat hij er meteen mee aan de slag, niets handleidingen. Een apparaat zit logisch in elkaar en als de rationele sexe zonder handleiding een bepaalde functie op zijn apparaat niet kan uitvoeren ligt het aan het apparaat, niet aan hem. Vrouwen missen de logica om apparaten te begrijpen en moeten dus eerst de handleiding lezen. Wat blijkt: Juist die groep die het meest dringend een handleiding nodig heeft, gebruikt hem niet! Alhoewel 83% van de Britse vrouwen een mobiele telefoon heeft, kan 75% van die vrouwen alleen de meest eenvoudige operaties ermee uitvoeren; verder dan smsen en bellen gaat het niet. Waar mannen gaan voor de stoere technische specificaties en uren kunnen bladeren in en kwijlen boven de handleiding, gaan vrouwen voor het schromelijk overschatte "nut" van de opties en laten de minder nuttige opties links liggen.
Emancipatie begint bij jezelf! Glazen plafond, schmazen plafond! Vrouwen willen zelf niet eens onder een vrouwelijke baas werken! Waar mannen hun gezamelijke emoties in de kroeg met een biertje kracht bijzetten, of onder de tafel vegen, zijn de dames als de dood voor die emotionele band. Over thee is alles vast veel gecompliceerder !
En nog zo'n glazen plafond probleempje. Langere uren maken op het werk is slechter voor vrouwen dan voor mannen. Bij een langere werkdag en meer stress slaan vrouwen aan het paffen, vet voer vreten en koffie leuten. In tegenstelling tot mannen natuurlijk. Hmpf, ok, dat deel van mij is wèl vrouw geloof ik .
Mocht je door al deze negatieve berichtgeving omtrent het zwakke geslacht nu ineens denken dat het godsonmogelijk is voor een vrouw om carrière te maken of met apparaten om te gaan, niet getreurd: Er is nog hoop en u heeft er zelfs een nieuw rolmodel bij (Nature essay, forbes samenvatting). Professor Dr. Ben Barres heeft aan den lijve ondervonden dat het niet de sexe is die je vermogens bepaalt, maar de manier waarop je als sexe behandeld wordt. Hij was zelf immers vroeger een zij en in de gedaante van Barbara Barres had hij/zij het een stuk moeilijker. Vlak na zijn sexeverandering hoorde hij collega's zeggen dat zijn onderzoek een stuk beter was dan die van zijn zus Barbara .
Eh, ik hoop trouwens dat er, na dit stukje, nog genoeg vrouwen overblijven die de grote stap naar het mandom niet durven ondernemen. Ik zoek er namelijk nog eentje .
Owjah, vrouwen zijn meer geneigd verslaafd te raken. En vrouwen die een kind krijgen via een keizersnee zouden welleens minder gek op hun kind kunnen zijn. Zomaar wat weetjes .
Dit subtiele linguïstische gereedschap zou de wetenschappelijke basis van de medische praktijk kunnen ondermijnen,menen Canadese onderzoekers in The New England Journal of Medicine (zie hier voor het stuk in het NRC). Na het bestuderen van 173 Canadese studies uit de afgelopen vijftig jaar blijkt dat artikelen en reviews waarin mooie acronymen zoals PAPABEAR (Prophylactic Amiodarone for the Prevention of Arrhythymias that Begin Early After Revascularization) geïntroduceerd werden, per jaar twee keer zoveel geciteerd werden dan acronymloze papers. Tijd voor mijn BOOBIES onderzoek (Basic Ordering Of Biomaterials In Explicit Solvent)!
Met dank aan Abdon voor de link!
We waren met een klein clubje: Menno, Jan Willem en bovengetekende, de rest kipte helaas uit. De zaal is erg klein en knus; in zo'n zaal had ik een optreden van Ella, Nina of Billy willen meemaken; te laat geboren ben ik bang. Er is een "balkon", maar die was geheel leeg, erg druk was het dus niet. Naast me zat een kortgerokte dame met gelukkig niet ditto vriend die haar verjaardag aan het vieren was. Van de negen feestgangers hadden er vijf al vantevoren afgezegd en bij het openen van de zaal kwamen nog eens twee met een smoes aanzetten: Van je vrienden moet je het hebben.
Een Engelssprekende, langharige, blonde man was de "host", warmde ons op en leidde ons door de verder geheel Nederlandstalige show. Deze begon met Johan van Gulik, een "woordkunstenaar". Vervolgens "Rachid Larouz", een, volgens eigen zeggen, knuffelallochtoon en eindigde met de headliner Tom Sligting. De laatste twee waren erg leuk, maar lang niet zo memorabel als Johan van Gulik. Memorabel wil in mijn geval zeggen, "had ik het maar letterlijk onthouden". Hij was werkelijk geniaal! Na wat standaard stand-upwerk begon hij met "ik heb volgens mij de vogelpest", gevolgd door een tien minuten lange sketch waarin een vogelnaam minstens één keer per zin fonetisch voorkwam. Toen bleek dat hij nog vijf minuten de tijd had gooide hij er nog een artiesten- en bandnamensketch in, waarin hij verhaalde over een ongelukkig cafébezoek. Vele malen moeilijker, omdat de voor- of achternaam ook uitgesproken werd zonder dat deze in de zin paste, maar toch briljant in de uitvoering. Ik ga meneer van Gulik zeker in de gaten houden!
Het lastigste is het shaken. Ik heb geen handig apparaat daarvoor, dus ik moest twee glazen gebruiken die in elkaar passen en ergens in het midden goed sluiten. Je kunt op deze manier ongeveer de helft van de espresso met 8 of 10 ijsklontjes shaken tot er een flinke kop schuim op de espresso staat en hij goed afgekoeld is. Voila!
Als je net zo handig bent als ik, moet je na het shaken trouwens je keuken opnieuw boenen. Ow ja, en als je alle espresso in je eentje opdrinkt, ga je stuiteren, u bent gewaarschuwd.
Met dank aan Marieke en Abdon!