Stel je een volk voor waarin de vrouw de initiatiefnemer is. Een volk waar de vrouw op onmiskenbare wijze laat blijken dat ze in een man geïnteresseerd is, door tijdens het dansen met haar wijsvinger de handpalm van haar danspartner te strelen. Als het klikt neemt ze hem mee naar haar bloemenkamertje. Deze kamer krijgt ze al op haar dertiende en dient puur om mannen in te kunnen ontvangen. Voor ze echter zover is, namelijk voor ze vijftien is, wordt haar eerst haarfijn uitgelegd hoe je de man tevreden moet houden in dat kleine kamertje. Partners leven gescheiden, met het bloemenkamertje als nachtelijke ontmoetingsplek. Veel van hun liefdesliedjes gaan dan ook over de moeder, die moet zo gauw mogelijk gaan slapen, zodat de jongen op bezoek kan. Of er tijd is voor een afbakcroissantje in de morgen, is me niet duidelijk.

In dit volkje wordt niet getrouwd en kent men geen ringen. Vanaf het moment dat de vrouw de man uitnodigt in haar bloemenkamer, tot het moment dat ze de deur voor zijn neus dicht doet, horen ze bij elkaar. Dit wordt tisese genoemd, letterlijk walking to and from of walking mariage. Sociale status wordt dan ook niet bepaald door wie je vader is, of bij welke vrouw je de deur van het bloemenkamertje platloopt. Kinderen weten sowieso vrijwel nooit wie de biologische vader is, de vaderrol wordt overgenomen door de broers van hun moeder; scheidingen hebben dan ook nooit invloed op de kinderen en ruzies komen heel zelden voor. Zolang de man bij de moeder van zijn biologische kinderen blijft heeft hij wel enige zeggenschap, maar aangezien zijn verantwoordelijkheden vooral bij de kinderen van zijn moeder en zusters liggen, reikt zijn invloed niet erg ver.

Dit volkje bestaat echt! Ze noemen zichzelf de Mosuo en wonen voornamelijk aan het Lugumeer in China, op de grens tussen Sichuan en Yunnan in de buurt van de Tibetaanse Himalaya. De vrijheid waarmee de vrouwen over sex denken heeft menig antropoloog en toerist erheen getrokken, maar helaas werd voor hen het bloemenkamertje zelden geopend. Michael Palin mocht het kamertje wel in, voor een interview voor zijn reisdocumentaire Himalaya with Michael Palin. Foto's van deze erg interessante documentaire zijn hier te vinden.

Het boek Wembley, geschreven door Richard Osinga, wordt in zijn geheel online aangeboden, door het in passages te verdelen over 206 weblogs. Grappig idee, maar ik lees mijn boeken toch liever van papier, liggend in mijn bedje. Met dank aan Jocelyne voor de tip!

Goeie kans dat je, als je 16 jaar geleden de TV rond elf uur 's avonds op RTL+ afstemde, getrakteerd werd op foute bakkepaardensoftporno met geweldige namen als "Liebesgrüße aus der Lederhose", of "Drei Schwedinnen in Oberbayern". Gelukkig zijn een aantal van deze pareltjes uit de filmgeschiedenis bewaard gebleven, zoals dit fragment uit de Zweedse film "Sechs Schwedinnen von der Tankstelle", waarin een dame op een wel heel vreemde manier aan haar gerief komt. Het filmpje is redelijk suitable for work, maar ik zou het geluid niet al te hard zetten . Helaas is het nagesynchroniseerd in het Engels .

En nu we het toch over porno hebben... De kabelkrantkijkende bejaarden van Ter Aar kregen een kwartiertje porno uit de privécollectie van "Disco Henkie" te zien. Natuurlijk ontkent Disco Henkie in alle toonaarden, maar daar geloof ik natuurlijk niets van . Met dank aan Jeran voor de tip!

En hiermee eindigt de NS saga. De NS heeft Wipi gecompenseerd voor de helft van zijn heenreis en zijn verblijfskosten in het hotel. Voor de ellende op de terugreis hebben ze een 1e klas dagkaart bijgevoegd. Wipi is er meteen mee op stap gegaan, toch leuk om even te vermelden:

Zaterdag ben ik met de dagkaart 1e klasse naar Roermond gereisd. Daarna ben ik, per auto, naar Wittem gereden vanwaar ik mevrouw Van Heur en de heer Bosma een ansichtkaart met enig woorden van dank heb gestuurd. Saillante reisdetails: op de heenweg van Delft naar Roermond moesten we omrijden via 's-Hertogenbosch wegens werkzaamheden tussen Tilburg en Eindhoven. Paniek alom, ik heb nog een Duitser op weg geholpen naar Venlo en in totaal een vertraging van een half uur opgelopen. Op de terugweg bestond de intercity Maastricht - Amsterdam uit twee stellen van het type stoptrein. In Den Bosch, waar ik gelukkig uitstapte, barstte deze trein zoals verwacht uit haar voegen. Wat een toestand.

Geen idee of dit briljant fotosoepwerk is, of dat een paar jaar geleden een reiger met een slang naar bed is geweest. Hier bericht men van een reiger die een konijn vangt, verdrinkt en met huid en haar in één keer opeet .

Met dank aan Jeran!