Het is alweer bijna een week geleden dat ik gestopt ben met roken en het valt me (en gelukkig iedereen om me heen ook) niet alleen reuze mee, het was zelfs geweldig!

Eigenlijk had ik alleen de eerste twee dagen regelmatig een raar en "hongerig" gevoel in mijn buik en sliep ik maar twee nachten redelijk slecht. De rest van de week was ik hooguit een beetje prikkelbaar en snel afgeleid (of kon niet goed opletten noch onthouden), maar had ik lichamelijk nauwelijks last. Bij grote stress voelde ik me wel wat zenuwachtiger dan anders en mijn ongeduld kwam wat sterker naar voren zonder sigaret, omdat ik niet zoals gebruikelijk even weg kon vluchten om vijf minuten al rokend stuk te slaan, maar het was niet verlammend zoals de vorige keer. De anti-hersenspoeling van Allen Carr (tenminste, ik zou niet weten waarom het anders nu zoveel beter gaat dan de vorige keer) werkt zo goed, dat ik bij al de problemen waar ik tegen aanloop denk “op dit moment had ik als roker een sigaret genomen”, zonder ook daadwerkelijk naar eentje te verlangen. Gisterenavond was ik zelfs voor het eerst in een gezellige, volle Ierse pub waar voortdurend gerookt werd, zonder één moment zelf te willen roken.

Het enige moment dat ik nu nog merk dat ik wèl naar een sigaret verlang, is het moment waarop ik achter mijn computer thuis ga zitten en tot rust kom (nu dus, oei! ), vermoedelijk omdat mijn bureau de plaats is waar ik het afgelopen jaar de meeste sigaretten heb gerookt en waar ik altijd direct een sigaret binnen handbereik had. Streng mijn buik toespreken en meneer het nicotinemonstertje zakt weer zielig ineen.

Nu heb ik alleen nog maar gezeurd over het stoppen, maar netto was deze week prettiger en vooral vele malen leuker dan mijn gemiddelde week! Ik stelde me in op hel en verdoemenis en dan valt alles niet alleen enorm mee, het is nog leuk ook! Natuurlijk ervaar ik de standaard voordelen van stoppen met roken, zoals meer energie en minder last van pijn in mijn keel, de sociale voordelen van zonder al te veel problemen stoppen zijn geweldig! Iedereen is niet alleen blij dat ze niet meer in de rook hoeven te zitten, ze zijn ook nog eens blij dat het je lukt zonder dat zij eronder hoeven te lijden . Dat sommigen, het vooruitzicht op ellende ten spijt, zich toch aanboden om mij 's avonds bezig te houden de eerste week, vond ik dan ook helemaal fantastisch! Taarten bakken en de volgende dag uitdelen met Jocelyne, naar een Duitse film en naar het A'nest met Edith, fantastische soep en vegetarische lasagna eten bij Elske, vissoep, bottarga en makreelsalade koken met jeran en naar The Garlic Queen met Edith, Francesco en Jarek, niet ondanks, maar dankzij stoppen heb ik een topweek gehad!

Het wondermedicijn is gevonden hoor: alcohol en Baschie slaapt als een roos ; al verhoogt het wel het monstertje in mijn buik voordat ik slapen ga, heb ik wel een gevecht met dat onderkruipsel over voor wat slaap.

Wat de meest zware dag van mijn koude-kalkoenqueeste had moeten worden, verdient het tot nu toe nauwelijks om beschreven te worden. Teleurstellend voor m'n blog wellicht, dus ik zal jullie vanaf nu alleen nog maar lastigvallen als ik daadwerkelijk iets te melden heb, maar des te beter voor de jongeman achter de blog. Geheel uitgeslapen, geen lichamelijke ontwenningsverschijnselen, nauwelijks geestelijke ontwenningsverschijnselen, niet sjacherijnig, noch labiel, hooguit een beetje lusteloos. Nu moet ik toegeven dat ik tot nu toe stress redelijk heb kunnen vermijden, maar volgens mij kan ik dat ook wel aan zonder siggies. Allen Carr is een held .

Alle valeriaan, anti-zenuwthee en melk met anijsblokjes ten spijt heb ik vannacht weer niet of nauwelijks geslapen en had ik de raarst mogelijke gedachten en half-dromen. Ik heb eerlijk gezegd echt geen idee waarom ik niet kan slapen, want zenuwachtig ben ik niet. Carr wijt het aan een te veel aan energie, veroorzaakt door het feit dat meer zuurstof je organen bereikt, maar ik betwijfel of mij dat nu al zou kunnen overkomen. Zo snel is alle koolmonoxide toch niet uit je lichaam?

Het "werkende deel" van dag twee zit er ook al weer bijna op en afgezien van de moeheid heb ik nauwelijks ergens last van. De vorige keer waren dag 2 en 3 echt het allerzwaarst en daar merk ik nu geen ene bal van. Iets wil me, elke keer dat mijn gedachten even stil staan, richting het rookbalkon duwen, maar het wordt nauwelijks meer vergezeld door de buikgevoelens die ik gisteren had. Dit zou aan Allen Carrs boek kunnen liggen, maar ook aan de Valeriaan die ik drie maal daags trouw inneem. Ook heb ik gisteren en vandaag liters water gedronken, wat vast ook helpt tegen een leeg gevoel .

Ik merk trouwens dat het best goed is dat ik elke avond tot en met zaterdag helemaal volgepland heb met leuke activiteiten. Naarmate de avond vorderde kreeg ik gisteren steeds meer zin in sigaretten, en ook vanochtend was het bijzonder raar om niets te roken bij mijn eerste kopje koffie. Vanavond ga ik met Edith naar Das Leben der Anderen. Wel grappig, bij de gedachten aan het lopen naar de fietsenmaker stak meneer het nicotinemonster net enorm zijn kop op. Pech gehad ouwe rups .

Update Ik zal hier geen recensie van maken, maar Das Leben der Anderen is een absolute aanrader! Grappig en serieus tegelijkertijd, gaat dat zien! Wat werd er trouwens veel gerookt in 1984 zeg . Eerlijk gezegd vond ik het zelfs fijner om ex-roker, dan om roker te zijn in de bioscoop. Als roker had ik halverwege de film vaak al weer zin in een sigaret en wipte ik ongeduldig op mijn stoel. Als niet-roker wip ik nog steeds ongeduldig, kan ik vanwege mijn wattenkop de film niet heel goed volgen, maar kan ik in ieder geval de zin in een sigaret redelijk snel de kop indrukken en hoef ik me geen zorgen te maken over de lengte van de film. En u merkt al wat het grootste nadeel van stoppen met roken is: ik kan er niet over ophouden. Alles moet over dat verdomde roken gaan, yak yak yak yak. Ik moet momenteel een verschrikkelijk saaie gesprekspartner zijn, maar gelukkig waren m'n gesprekspartners op het ergste voorbereid. Als praten over stoppen het grootste probleem is, valt het reuze mee

Zo, en nu begint het dagboekbloggen. Ik zal niet vaker dan één keer per dag bloggen, wees maar niet bang, maar het kan zijn dat ik meerdere keren per dag het blogje aanpas.

Na mijn laatste sigaret (om 22:1 ben ik eerst flink mijn tanden gaan poetsen en toen begonnen aan het stoppen-met-roken-dagboekje van Allen Carr. In eerste instantie door mijn geliefde collega's gekocht als steun voor na het stoppen d.m.v. het gewone boek, blijkt het achteraf dezelfde inhoud als het boek te bevatten, maar in 365 korte, hapklare brokken; op pagina 365 mag je dan ook pas stoppen. Het bleek niet alleen een prima samenvatting van het boek te zijn, maar ook mijn laatste twijfels weg te nemen. Dacht ik. Want de nacht was, alhoewel niet echt zwaar, wel heel lang. Waarom ik niet kon slapen weet ik niet, maar ik zweette wel als een hond en kon maar niet ontspannen. Ontwenningsverschijnselen kunnen het niet zijn geweest, je slaapt immers elke nacht zonder te roken. Uiteindelijk ben ik maar om 8:15 opgestaan, heb koffie gezet, me gedoucht, het blogje van Wipi voorbereid en ben richting de UvA gelopen.

Dat het vandaag fantastisch weer is helpt enorm! Ik ben ontzettend vrolijk! M'n achterband is lek, dus ik moest door het heerlijke zonnetje naar m'n werk lopen, eindelijk goed de uitlaatgassen van de auto's ruikend in plaats van die vieze rook en kan me heerlijk storen aan alles en iedereen die/dat lawaai maakt. Raar hoor, vrolijk zijn en lichtgeraakt tegelijkertijd . Ook op mijn werk was ik aanvankelijk wat snel afgeleid, totdat ik de deur dichtdeed en Gadi niet meer hoorde.

Ik zat achter m'n bureau en wist dat ik niet naar buiten hoefde om me eerst wat moed in te roken. Natuurlijk wilde een deel van me dat wel (mijn linkerhelft om precies te zijn, die dan heel kort even een tikje geeft), maar dan keek ik even naar mijn buik, alsof ik de worm zag schoppen, glimlachte naar hem, schudde mijn hoofd, en ging weer aan het werk. Nu ik dit schrijf is het vier uur, ben ik net heerlijk buiten geweest voor een ijsje op een terrasje, en heb ik nog steeds geen trek in sigaretten. Ik ben wat moe, kijk wat dwaas uit m'n ogen en voel wat kleine, korte scheutjes in mijn linkerbuikhelft. Als de rest van de week zo goed loopt, dan is deze stoppoging oneindig veel makkelijker dan de vorige! Vanavond gaat Jocelyne me lekker bezig houden in Diemen, zodat ik geen kans krijg om te kniezen!

Update

Jocelyne kwam met een geniaal plan om mij een avondje bezig te houden en tegelijkertijd goed te maken dat we op onze verjaardagen niet getrakteerd hebben: taarten bakken! We hebben zowel een chocoladenperentaart als een gewone chocoladetaart gemaakt en Jocelyne neemt ze morgen mee voor bij de koffie!

Ik voel dat ik vanavond al wat meer last heb. Ik neem niet zoveel op geloof ik, maar dat kan ook met het weinige slapen van gisteren te maken hebben. Vooral toen ik net achter mijn bureau thuis ging zitten en een glaasje anti-zenuwenthee aan mijn lippen zette greep mijn linkerhand automatisch in de rondte voor een aansteker. Toch ben ik zeker niet "aan het lijden" en valt het me tot nu tot heel erg mee.

Zo, ik ben gestopt! Ik heb mijn laatste sigaret in mijn mond gestoken, aandachtig eraan gelurkt en hem halverwege uitgemaakt en weggegooid, inclusief asbak, rondslingerende sigaretjes en vloei.

Mooie quote (voor mezelf): “Zie het hele stoppen als een opwindend spel. Zie dat nicotinemonstertje als een soort worm in uw maag. U moet hem drie weken uithongeren terwijl hij in leven wil blijven en met alle mogelijke slimmigheidjes probeert of hij u zo gek kan krijgen om een sigaret op te steken[...] Met iedere verleiding die u weerstaat, heeft u de vijand weer een dodelijke slag toegebracht.[...] Wat u ook doet, de gedachte aan roken moet u niet proberen te negeren.[...] Het is net zoiets als niet kunnen slapen. Hoe bezorgder je bent, hoe moeilijker het wordt.”

Tja, wat zal ik ervan zeggen. Hoera! Het gevecht zal zo wel beginnen en baschie gaat de strijd aan! Nooit meer roken! Wat ik de komende tijd ook ga doen, ik ga me erop verheugen nooit meer te hoeven roken!