Eindelijk vakantie! Vrijdag 24 maart om 12:20 vertrekt mijn vliegtuig vanaf Schiphol om om 14:10 lokale tijd aan te komen in Lissabon! Ik blijf d(m)aar 8 dagen, en vlieg dus weer terug op 1 april. Willem Pieter (AKA Wipi), mijn reisgenoot, vertrekt al om 9:00 uur op donderdagochtend vanaf Delft met de trein, om mij op te kunnen halen vanaf Aeroporto da Portella een uurtje of 30 later . Van te voren was het nog even stressen. De maandag nadat ik aankom moet ik gelijk naar een conferentie, alwaar ik een poster moet presenteren en die moest vanavond natuurlijk nog af. Donderdag nog even werkcollege geven, de laatste wasjes naar de wasserette brengen en alles inpakken, woei !

Het is geloof ik nog niet al te best weer, maar de temperatuur ligt wel een stuk hoger dan hier, 15 tot 20 graden vrijdag! Dus, zomerjas mee, blousjes (overhemden ) met korte mouwen, en T-shirts! We verblijven in het erg centraal gelegen Pensão Londres, net buiten een druk uitgaanscentrum, dus we zitten op een prima locatie om alle leuke hoekjes te verkennen!

Voor mij is het de eerste keer dat ik ga vliegen, de eerste keer dat ik een tijdszone opschuif, de eerste keer dat ik zuidelijker dan Zwitserland ben, de eerste keer dat ik met z'n tweeën op vakantie ga en de eerste keer dat ik de "reis" alleen moet afleggen. Erg spannend dus! Ik hoop maar dat ik kan slapen .

Update (24-03)
Alles gepakt en gezakt en zelfs, omdat ik tijd over had, alles gestreken . Willem Pieter zit vast in Frankrijk vanwege een staking en moest overnachten in een TGV te Bordeaux. Hij kan pas met de volgende nachttrein naar Lissabon, dus hij komt op zijn minst een dagje later. Momenteel zit hij in een bus naar Irun vanaf Dax (ligt aan de voet van de Pyreneën), omdat er nog steeds geen treinen rijden .

Vandaag zag ik op Canvas (de Belg) een documentaire over Clive Wearing. Eens een groot dirigent die, na een hersenontsteking twintig jaar geleden, nog maar pakweg zeven seconden kan onthouden. Geheugenverlies komt vrij vaak voor. Ik kan me bijvoorbeeld nog goed herinneren hoe ik en mijn zusje op mijn opa moesten passen, omdat mijn vader en oma een nieuw scheerapparaat gingen kopen die opa stuk had gemaakt. In paniek vroeg hij na een half uurtje waar zijn vrouw was, waarop we hem gerust stelden. We kregen hem opnieuw in paniek door hem een minuut later dezelfde vraag terug te stellen. Toch is Clive's geval vrij uniek en wordt gezegd dat er maar weinigen zijn die zo'n kort geheugen hebben.

De documentaire die hem, zijn vrouw, zijn zus en kinderen aan het woord laat, is erg indrukwekkend. Het is overduidelijk dat de man erg intelligent is, maar het is beklemmend hoe weinig hij daarmee kan. De eerste jaren van zijn ziekte maakten hem erg depressief, maar blijkbaar is er, buiten zijn geheugen om, toch iets veranderd waardoor hij met de ziekte heeft leren omgaan. Hij weet nu dat hij de ziekte heeft en leest bijvoorbeeld van de gezichten af of er van hem verwacht wordt dat hij een soort familieband laat zien, een vriendschap moet tentoonspreiden of een afstandelijke houding moet aannemen.

Telkens als aan hem gevraagd wordt om uit te leggen hoe het is om de ziekte te hebben, antwoordt hij : "Alsof je dood bent, geen verschil tussen dag en nacht, geen dromen, geen gedachten, je bent de eerste persoon die ik ooit heb gezien". Hij houdt notitieboekjes bij waarop hij, tijdens de beginjaren van zijn ziekte, constant een tijd schreef met daarbij "ik ben bewust". Een minuut later schreef hij dan "dat was een ander, ik ben nu pas echt bewust", en streept hij de vorige door. Het lijkt erop dat hij vaak meer dan zeven seconden haalt, maar misschien dat hij de "context" van een gesprek wat langer kan vasthouden. Het is dan ook erg fascinerend om naar lange gesprekken met hem te kijken, om uit te vogelen hoeveel hij onthouden heeft van wat vooraf ging.

Gelukkig is de documentaire op obscuredtv.com in zijn geheel te bekijken. Aanrader!

Het wijdverbreide idee dat leugenaars meer kleine gebaren, zoals het aanraken van hun neus of haar, gebruiken dan mensen die niet liegen, blijkt een fabeltje te zijn. In plaats daarvan maken leugenaars juist minder gebruik van deze zelf-aanpassende gebaren (letterlijke vertaling). Leugenaars zijn zich namelijk sterk bewust van het feit dat ze liegen en weten dat dit soort gebaren hen door de mand kan laten vallen. Daarnaast vergt liegen meer van je concentratie en houdt men over het algemeen het lichaam juist stiller als men harder nadenkt.

Wel viel op dat grote gebaren die een argument "kracht moeten bijzetten", zoals wijzen en het formaat van dingen met de handen aangeven, sterker aanwezig waren bij de leugenaars. Je argumenteert immers meer met lichaamstaal als je weet dat je rationele argumenten niets voorstellen. Dus degene die sterk gesticulerend "hij is zooooo groot" roept, zou ik maar in twijfel trekken .

ScienceNow Daily News heeft een erg interessant stukje over een vrouw die vrijwel niets vergeet. Deze mevrouw met codenaam "AJ" kan zich haast elk detail van wat ze heeft meegemaakt in de afgelopen 30 jaar letterlijk herinneren en de herinneringen manifesteren zich continue. Neurowetenschappers die ze inschakelde om haar te helpen met deze aandoening noemen het "hyperthymestic syndrome" en zien dit als het eerste, gedocumenteerde geval van een door geheugen compleet gedomineerd leven.

Voor iedereen die geïnteresseerd is in de werking van het middel dat de Britse mannen gekregen hebben tijdens hun medicijntest, heeft Nature een wat diepgaander stuk in zijn Newssectie. Kort samengevat omzeilt het "medicijn" de extra beveiliging die ervoor zorgt dat T-cellen alleen reageren op daadwerkelijke bedreigingen voor het lichaam. De heren zijn trouwens van de apparaten die orgaanfuncties overnemen afgehaald. Hun dagelijkse voortgang is te volgen op de site van hun ziekenhuis.