Vergeelde vitrage, koperen potten en ouderwetsche handwerktuigen aan het plafond. Rode kleedjes op de tafels en André Hazes of Jantje Smit op de achtergrond. Oude vrouw zonder tanden, dikke man met rood hoofd en een anorexia meisje met patservriend aan de bar. Vandaag met Nils toevallig in café Linnaeus beland na het zwemmen. Zo'n ouderwets café heeft best zijn charmes .

Aangezien water een andere brekingsindex heeft dan lucht, is het moeilijk om vanuit het ene medium te jagen op iets dat zich in het andere medium bevindt; de prooi bevindt zich immers niet op de plaats waar je hem ziet. Heb je een klein mondje en geen gereedschap om iets, groter dan je mond, naar binnen te werken, dan zit je nog met het probleem dat objecten in het andere medium een andere grootte lijken te hebben.

Voor de schuttersvis lijkt dit allemaal geen probleem. Deze 25 centimeter grote vis spuugt moeiteloos insecten van overhangende bladeren af, terwijl hij zichzelf onder het oppervlak schuilhoudt. Wetenschappers uit Duitsland hebben de visjes getraind om op schijven van een specifieke doorsnede op verschillende hoogte te schieten, in ruil voor een dood beestje. Hieruit blijkt dat de visjes prima in staat zijn alleen te schieten op prooien die daadwerkelijk in hun mond passen.

Ik vind het eigenlijk gewoon een erg mooi plaatje .

Vrijdagavond, 18:45, Centraal Station, spoor 2. Half acht heb ik met Arjen, Mathijs en Floor afgesproken op Utrecht Centraal, om naar een concert van de Magic Numbers in Tivoli te gaan. Een trein rijdt het perron op, en de borden boven het perron geven netjes de trein van 18:58 naar Heerlen, via Utrecht, aan. Iedereen stapt uit en een dame vraagt of ik van de spoorwegen ben. Ik stel de dame teleur, mijn jas lijkt inderdaad wel wat op die van de NS of het GVB, maar ik heb geen verstand van treinen. Ik stap in, neem plaats in een lege wagon en begin wat te lezen in mijn nieuwe reisgids over Lissabon. Lissabon zou ooit gesticht zijn door Odysseus. Interessant, maar waarom is deze trein leeg, en waarom lees ik "Eindbestemming: Amsterdam Centraal" op de informatieborden in de trein? Ik doe de deur nog eens open, kijk naar buiten, zie niets vreemds op de grote borden, en bedenk dat die informatieborden het vrij vaak bij het verkeerde eind hebben. Aandachtig lees ik verder, tot opeens het licht uitvalt. Dat gebeurt ook wel vaker, maar ik controlleer de deuren tòch even. De deuren gaan niet open, dus ik zit opgesloten, zal wel een stroomstoring zijn.

De lichten springen weer aan, de trein bromt, en we rijden weg. Tien minuten vroeger dan gepland, dus dat is vast niet goed. Net buiten Centraal wordt het weer donker. Wat zenuwachtig loop ik naar de deur, zodat ik op Amstel direct over kan stappen op de latere trein. Maar Amstel rijden we voorbij, Duivendrecht trouwens ook. Ik loop helemaal naar voren, om op de deur van de machinist te kloppen, maar aangezien ik in één van de middelste treinstellen sta, is daar natuurlijk niemand. Dan maar helemaal naar achteren. Vooral de stukjes waar de trein scharniert, zijn wat aan de enge kant, en het lijkt volkomen willekeurig voor welke deuropening er nu een glazen deur hangt, en voor welke niet. Ook niemand. Ik bel Arjen dat ik wat later kom, en bel 0900-8008 voor een nummer van de NS. Ze heeft er maar één en verbindt me door naar een onverstaanbare computerstem die het nummer twee keer herhaalt. Ik versta het nummer elke keer maar half, en toch is dat samen niet één. Dan maar Evert bellen. Mijn mobiele telefoon had maar een half uurtje in de oplader gezeten voor ik vertrok, en begon aardig leeg te raken. Arjen heeft mijn kaartje, hoe krijg ik hem te pakken als ik zodirect met een lege telefoon zit? Ook Evert kan geen nummers van de NS voor mijn doeleinde vinden, maar heeft het briljante idee om de politie te bellen.

Inmiddels ben ik alweer voorbij Breukelen en sta ik in de wacht bij de politie van Utrecht. Na een minuut of vijf kijken hoe mijn batterij leegloopt en zoeken naar het treinstelnummer in het donker, word ik eindelijk te woord gestaan door een vriendelijke meneer die mij vraagt of ik misschien in slaap ben gevallen. Hij verbindt me door met de spoorwegpolitie, we rijden Utrecht binnen en de lichten springen weer aan, 19:20, mooi op tijd! Met het licht aan kan ik eindelijk het treinstelnummer doorgeven aan de spoorwegpolitie. Ze hangen op met de belofte dat ze me terugbellen. Garanderen dat ik er uiteindelijk in Utrecht Centraal ook uit kan, doen ze helaas niet. Hij stopt op Utrecht centraal! Mooi tussen twee perrons in en de deuren nog vergrendeld, maar ik ben in ieder geval op bestemming. Mijn telefoon gaat, maakt u zich maar geen zorgen, alles komt goed, maar u moet wel even tien minuten wachten tot er iemand bij u is. Dan maar tien minuten vrolijk zwaaien naar passanten op het perron. Door mijn jas zal niemand denken dat ik daar vast zit, ik controlleer gewoon de kaartjes in een rangerende trein.

Een flink reflecterende machinist loopt me tegemoet. "U kunt er hier niet uit meneer, er is geen perron". Hij is blijkbaar helemaal van voren gekomen en is buitenom van het ene naar het andere treinstel geklommen. Hij verdwijnt weer, start na twee minuten de trein, en rijdt hem net ver genoeg een wissel op, zodat mijn deur bij het perron is. De deuren ontgrendelen, ik loop perron 15 op, zwaai een paar honderd meter in de verte naar de machinist, en ga Arjen maar eens opzoeken. 19:35, Arjen staat er, en ik ben de eerste. Woei! Even was ik bang dat ik mezelf een retourtje rangeerterein had bezorgd.

Idols heeft een zwangere vrouw, Albert Heijn heeft paaseitjes, het Arendsnest heeft 't Ij op tap, en het zeearendsnest heeft eitjes. Één van die eitjes is gisteren uitgekomen, de volgende laat vast niet lang op zich wachten!

Wat een topseizoen!

Update
Het tweede ei is ook uitgekomen (en Evert is een held!) !

Australische ondergoedverkopers kregen het laatste half jaar herhaaldelijk bezoek van een vreemd soort potloodventer in legerkleding. Nou ben je natuurlijk eigenlijk geen echte potloodventer als je de hoofdattractie niet omlijst met een lange regenjas, maar zelfs met regenjas zou je bij deze meneer niet aan potloden denken.

De man, liefkozend "Donkey Dong" genoemd, wordt gezocht door de militaire politie omdat hij te strak of te klein ondergoed aantrekt in het kleedhokje en vervolgens het nietsvermoedende personeel uitnodigt om een kijkje te nemen. Als hij genoeg strakke dingen heeft aangetrokken loopt hij verbouwereerd weg, onder het voorwendsel dat alles in de winkel te klein voor hem is.

Aangezien tijdens één van zijn shows een opgerolde panty uit zijn broek viel, lijkt het me sterk dat meneer zich compleet naakt laat zien. Mocht hij dan ook ooit veroordeeld worden, lijkt me dat slecht nieuws voor groot geschapen mannen in Australië, die zullen dan altijd iets wijds over hun strakke broek moeten aantrekken voor ze op de fiets stappen, of een eindje gaan schaatsen.