Mijn post komt rond het middaguur, dus ik ga dinsdag om 3 uur naar huis, om de proofs te kunnen bekijken en snel het "jawoord" naar de drukker te kunnen sturen. Natuurlijk liggen er geen proofs op mijn mat. Zal wel aan de post liggen. Ondertussen heeft mijn promotor niets meer gehoord van haar gefaxte goedkeuring. Ik mail het secretariaat, of ze het ondertekende titelblad van mijn promotor al hebben ontvangen. Geen bericht. Dus dan maar bellen. "De verantwoordelijke is ziek en de rest is op vakantie". "Maar het heeft haast mevrouw!" "Ow, er is toch nog iemand die kan tekenen. Maar op de fax heeft uw promotor "aantekening" of "andtekening" geschreven, en op deze manier lijkt het alsof uw professor helemaal geen handtekening wil zetten onder uw goedkeuring. Opnieuw faxen dus. Maar wederom nog steeds geen bericht. Gelukkig is het bureau pedel in de vakantie op woensdag gesloten, zodat ik die tenminste niet om raad kan vragen.

Dan maar weer vroeg naar huis en natuurlijk weer geen proofs. "Heeft u mijn proofs opgestuurd?" "Ja, ik heb ze zojuist op de post gedaan!". Aaaargh! Mail dan even dat je vertraging hebt. Ze heten proefschriftmaken.nl, dan moeten ze toch weten dat er deadlines aan proefschriften zitten. "Maar deze vertraging heeft geen gevolg voor de duur van het drukken", nee, maar hij wordt zo wel twee dagen later gedrukt! Maar goed dat ik een week speling heb gehouden! Snap je nu waarom ik een regelfobie heb. Alles dat ik probeer te regelen gaat altijd wel op een of andere manier mis. Ik ben benieuwd wat er tijdens mijn promotie allemaal nog fout gaat. Misschien een dubbele boeking bij de Doffer? Een treinbotsing op Utrecht centraal? Uit mijn pak scheuren? Brrr, dit belooft weinig goeds .

Het is weg! Mijn proefschrift ligt bij de drukker! Maandag sturen ze de drukproeven op, en als ik dan verder niets te melden heb, dan kost het nog eens zeven werkdagen totdat er een boekje van wordt gemaakt!!! Ergens tussen de 21ste en de 26ste zal ik dan mijn boekje opsturen/uitdelen. Wat een bevalling! Maar ik ben zo blij . Hoe blij? Zo blij:

Essent gas en stroom denkt dat ik verhuisd ben. Dat ben ik ook, maar niet van stroomleverancier, zoals zij denken. Dus stuurt Essent een "SWITCH" bericht naar de netbeheerder: Stedin, voormalig Eneco Netbeheer. Ik ben nog nooit klant van een energieleverancier geweest, dus Stedin weet niet wat ze met een SWITCH aanmoeten, die hadden liever een IN-HOUSE gehad. Dus zetten ze het maar om in "geen energieleverancier gekozen", en sturen een brief naar "de bewoners van dit pand": regel een energieleverancier, of we sluiten u af. "Bewoners van dit pand" is reclame, dus weg ermee. En twee weken later weer een brief, en wederom weg ermee. Mijn huurbaas wordt inmiddels ook lastig gevallen door Stedin, leest de brief wel, en is zo vriendelijk mij te behoeden voor de kosten van het opnieuw aansluiten: 550 euro. Gespannen hang ik dus om 8 uur 's ochtends aan de telefoon met een vriendelijke dame van Stedin, en vervolgens met iemand van Essent, die nog nooit van Stedin heeft gehoord. Wordt geregeld, weest u maar niet bang. Ik ben benieuwd. Als u lang niets van mij hoort, ben ik afgesloten.

Dan digitale televisie van ziggo. Mijn smartcard werkt, alle zenders doen het, zelfs de meest obscure Hindoestaanse en homopornografische zenders, en dat hoort ook zo, want de eerste twee weken heb je alles op proef. Na twee weken blijven dan alleen de zenders over waarvoor je betaalt, en zo had ik na twee weken opeens helemaal geen zenders meer. Goed denk ik, ik bestel wel wat zenders online, maar na nog eens twee weken krijg ik nog steeds geen kanalen. Ik bel Ziggo. Meneer leest u de handleiding niet? Nee mevrouw, ik ben een man (sort-of), die lezen geen handleidingen. Blijkt dat ik mijn smartcard had moeten aanmelden. Duh, u stuurt mij een pakket op, met smartcard, omdat ik digitale televisie heb aangevraagd, en ik moet dan naderhand tegen u vertellen dat ik graag digitale televisie wil? Is dat niet een beetje omslachtig? Dus roep ik: dan wil ik me bij deze aanmelden. Dat is goed meneer. En nu zit ik sinds vandaag ineens met 2 smartcards en twee digitale ontvangers. De KPN heeft het maar druk met mij en zaterdag mag ik weer naar het postkantoor om de boel retour afzender te doen.

Ik heb maar gauw de post opengemaakt van de waterleverancier, ik snap eerlijk gezegd niet wat er staat in die brief, water is ongeveer een euro per kuub, ze verwachten dat ik 40 kuub ga gebruiken (per wat, dat staat er weer niet bij!), ik neem aan een jaar, want 1 persoon gebruikt volgens hen 45 kuub. Maar waarom moet ik dan 50 euro per kwartaal betalen? Ze nemen echter de telefoon niet snel genoeg op, dus ik ben benieuwd, ik ga maar vast mineraalwater inslaan.

Ik ben geloof ik weer in dezelfde modus als ik was eind februari en begin mei. Er moet weer wat aan mijn thesis gebeuren, ik heb er totaal geen zin in, maar ik mag van mezelf ook geen "leuke dingen" afspreken, omdat ik me dan schuldig voel dat ik niet aan mijn thesis werk. Het ding moet namelijk druk-klaar gemaakt worden. Aanvankelijk leek me dat het leukste werk van de hele thesis, maar als je het in je eigen tijd moet doen, terwijl je ernaast werkt, zuigt het ontzettend. Begin / halverwege augustus moet het naar de drukker, dus tot die tijd zal ik wel niet te genieten zijn. En als ik zie hoe zenuwachtig mijn buik reageert op het simpelweg zwart-wit maken van een suf plaatje, vrees ik het ergste voor eind september.

De komende tijd zal er hier dus weinig nieuws te beleven zijn, hopelijk pakt in oktober de van zijn juk bevrijde dr. baschie de blogdraad weer op. Tot die tijd ben ik benieuwd wie er gek genoeg is om deze blog te bezoeken. Ik kwam vandaag deze "dynamische" kaart tegen, niet echt zinvol voor baschie.nl (1 a 2 cirkels in de vs, de rest in NL), maar misschien interessant voor de meer internationaal georiënteerde bloggers onder u.

Create your own visitor map!

(nog even afwachten, maar de map lijkt niet echt goed te werken, ik woon in Den Haag en word als Utrechtenaar afgeschilderd. Ook lijkt geen van de bezoekers toegevoegd te worden ).

"Hoe bevalt het hier?", vroeg ze vrolijk, terwijl ze een zwierende hoofdbeweging in de richting van de overbuurman maakte. "Prima", zei ik, al had ik nog twee van dat soort zwieren nodig om het gesprek op Che Neighbara te brengen; de overbuurman was blijkbaar het eerste dat mijn onderbuurvrouw associëerde met nieuw boven haar komen wonen. Ik had eigenlijk verwacht dat ze over mijn aardbevingsmachine zou beginnen, ik zou me kapot schrikken als ik onder het geweld van dat ding van mij zou wonen, maar dat was ze al gewend van de vorige bewoonster en de overbuurman is dan ook nogal een opvallende verschijning. Een pezige kerel van rond de vijfenveertig, de verwilderde kop en haren van een Cubaanse rebellenleider, een Surinaams accent en meestal gekleed in strak wit hemd, soms ook niet. Vergeelde vitrage maakt van zijn raam een toneel en verbergt jaren geleden gestorven planten uit zijn zicht, niet uit de mijne. Als hij geen shag rookt, draait hij er wel eentje, en als hij niet dronken is, is hij wel bezig het te worden. Dat dronken worden doet hij in relatieve stilte, licht naar voren gebogen turend uit zijn raam, af en toe een of twee woorden met iets dat zich dieper in de kamer ophoudt wisselend. Eenmaal dronken laat hij, als je geluk hebt, wat meer van zich horen. Of hij dan in discussie is met zichzelf, onschuldige voorbijgangers, of met de schimmen in zijn kamer is mij niet geheel duidelijk, maar hij vindt geloof ik dat er nogal wat onrecht in de wereld is. "Ik houd gewoon mijn gordijn aan zijn helft van mijn raam dicht", zei ik. "Hij woont hier al lang, maar je hebt nauwelijks last van 'm", verzekerde ze mij: "Hij is meestal toch te dronken om te beseffen wat er aan deze kant van de straat gebeurt." Ik hoopte dat de schimmen in zijn kamer, gegijzelde inbrekers waren. Maar helaas, daar gaat mijn romantische beeld van guerilla buurtpreventie.