Zo, en nu begint het dagboekbloggen. Ik zal niet vaker dan één keer per dag bloggen, wees maar niet bang, maar het kan zijn dat ik meerdere keren per dag het blogje aanpas.

Na mijn laatste sigaret (om 22:1 ben ik eerst flink mijn tanden gaan poetsen en toen begonnen aan het stoppen-met-roken-dagboekje van Allen Carr. In eerste instantie door mijn geliefde collega's gekocht als steun voor na het stoppen d.m.v. het gewone boek, blijkt het achteraf dezelfde inhoud als het boek te bevatten, maar in 365 korte, hapklare brokken; op pagina 365 mag je dan ook pas stoppen. Het bleek niet alleen een prima samenvatting van het boek te zijn, maar ook mijn laatste twijfels weg te nemen. Dacht ik. Want de nacht was, alhoewel niet echt zwaar, wel heel lang. Waarom ik niet kon slapen weet ik niet, maar ik zweette wel als een hond en kon maar niet ontspannen. Ontwenningsverschijnselen kunnen het niet zijn geweest, je slaapt immers elke nacht zonder te roken. Uiteindelijk ben ik maar om 8:15 opgestaan, heb koffie gezet, me gedoucht, het blogje van Wipi voorbereid en ben richting de UvA gelopen.

Dat het vandaag fantastisch weer is helpt enorm! Ik ben ontzettend vrolijk! M'n achterband is lek, dus ik moest door het heerlijke zonnetje naar m'n werk lopen, eindelijk goed de uitlaatgassen van de auto's ruikend in plaats van die vieze rook en kan me heerlijk storen aan alles en iedereen die/dat lawaai maakt. Raar hoor, vrolijk zijn en lichtgeraakt tegelijkertijd . Ook op mijn werk was ik aanvankelijk wat snel afgeleid, totdat ik de deur dichtdeed en Gadi niet meer hoorde.

Ik zat achter m'n bureau en wist dat ik niet naar buiten hoefde om me eerst wat moed in te roken. Natuurlijk wilde een deel van me dat wel (mijn linkerhelft om precies te zijn, die dan heel kort even een tikje geeft), maar dan keek ik even naar mijn buik, alsof ik de worm zag schoppen, glimlachte naar hem, schudde mijn hoofd, en ging weer aan het werk. Nu ik dit schrijf is het vier uur, ben ik net heerlijk buiten geweest voor een ijsje op een terrasje, en heb ik nog steeds geen trek in sigaretten. Ik ben wat moe, kijk wat dwaas uit m'n ogen en voel wat kleine, korte scheutjes in mijn linkerbuikhelft. Als de rest van de week zo goed loopt, dan is deze stoppoging oneindig veel makkelijker dan de vorige! Vanavond gaat Jocelyne me lekker bezig houden in Diemen, zodat ik geen kans krijg om te kniezen!

Update

Jocelyne kwam met een geniaal plan om mij een avondje bezig te houden en tegelijkertijd goed te maken dat we op onze verjaardagen niet getrakteerd hebben: taarten bakken! We hebben zowel een chocoladenperentaart als een gewone chocoladetaart gemaakt en Jocelyne neemt ze morgen mee voor bij de koffie!

Ik voel dat ik vanavond al wat meer last heb. Ik neem niet zoveel op geloof ik, maar dat kan ook met het weinige slapen van gisteren te maken hebben. Vooral toen ik net achter mijn bureau thuis ging zitten en een glaasje anti-zenuwenthee aan mijn lippen zette greep mijn linkerhand automatisch in de rondte voor een aansteker. Toch ben ik zeker niet "aan het lijden" en valt het me tot nu tot heel erg mee.

Zo, ik ben gestopt! Ik heb mijn laatste sigaret in mijn mond gestoken, aandachtig eraan gelurkt en hem halverwege uitgemaakt en weggegooid, inclusief asbak, rondslingerende sigaretjes en vloei.

Mooie quote (voor mezelf): “Zie het hele stoppen als een opwindend spel. Zie dat nicotinemonstertje als een soort worm in uw maag. U moet hem drie weken uithongeren terwijl hij in leven wil blijven en met alle mogelijke slimmigheidjes probeert of hij u zo gek kan krijgen om een sigaret op te steken[...] Met iedere verleiding die u weerstaat, heeft u de vijand weer een dodelijke slag toegebracht.[...] Wat u ook doet, de gedachte aan roken moet u niet proberen te negeren.[...] Het is net zoiets als niet kunnen slapen. Hoe bezorgder je bent, hoe moeilijker het wordt.”

Tja, wat zal ik ervan zeggen. Hoera! Het gevecht zal zo wel beginnen en baschie gaat de strijd aan! Nooit meer roken! Wat ik de komende tijd ook ga doen, ik ga me erop verheugen nooit meer te hoeven roken!

Vanavond gaat het gebeuren. Rond een uur of elf/twaalf rook ik mijn laatste sigaret, snijd de rest van het pakje doormidden met het grootste mes dat ik heb, volg ik Allen Carrs laatste instructies en roep ik de magische woorden: "ik ben geen roker!".

Grappig trouwens. Ik had gedacht dat ik het op mijn laatste inkopen wel tot vanavond uit zou houden, maar vanmiddag voorzag ik ineens een tekort; gisterenavond bij mijn ouders toch te veel gerookt. PANIEK! Zo werkt roken dus dacht ik. Het minste of geringste stressmomentje en je schiet in paniek omdat je misschien te weinig sigaretten hebt om je er doorheen te slepen. En stress is het wel dat stoppen gaan: de zenuwen gierden vanmiddag door m'n keel. Als een soort laatste monument aan mijn verslaving liet ik mezelf nog één keer toe om met grote schaamte een laatste pakje te kopen en in te zien hoe belachelijk ik bezig ben. Nu kan ik tenminste, ter verhoging van de drama, ritueel een bijna vol pakje doormidden snijden,

Goed, voordat ik stop, wilde ik nog even het laatste deel van Allen Carr gaan behandelen. Als ik daar vanavond aan begin nadat ik gestopt ben is het einde zoek, slaap ik pas om 3 uur vannacht en begin ik de frisse morgen al met een houten kop.

Het meest interessante van het tweede deel is het verklaren waarom stoppen met roken op "de wilskrachtmethode" niet werkt en het daaraan gerelateerde "minderen". Als je "wilt" stoppen, ben je van plan je de komende tijd iets te ontzeggen. Als je ook maar enig voordeel in het roken blijft zien, maar stopt vanwege de nadelen, voel je je constant zielig: ik mag niet roken, in plaats van ik rook niet. Ik moet sterk zijn in plaats van ik mag blij zijn. Mijn grootste angst is dan ook dat ik, ondanks Carrs boek, grote trekken ga vertonen van de wilskrachtstopper.

Minderen is eigenlijk niet toegeven dat roken nergens op slaat. Als je mindert, jezelf bijvoorbeeld op rantsoen zet, leef je naar elke sigaret uit en ben je je continu bewust van het feit dat je "gestopt bent" tussen de sigaretten door. Dat houd je vast een week of drie vol, maar wil je je hele leven aan de ketting van de sigaret liggen? Wie mindert hecht steeds meer waarde aan zijn sigaret en gaat, hoe minder hij rookt, meer genieten van z'n sigaretten. Niet omdat ze lekker zijn, maar omdat dit de spaarzame momenten op de dag zijn waarop de roker zich lekker kan voelen. Een tweede gevaar van zowel minderen als wilskrachtstoppen is dat je steeds minder fysieke nadelen van het roken gaat ondervinden naarmate je langer gestopt bent. Hierbij vergeet je feitelijk waarom je ook alweer wilde stoppen en worden je nog meer argumenten tegen het roken ontnomen.

Het hoofdstukje timing had me even bij de ballen. Na wat tips over het juiste moment (niet al te veel stress, weinig verveling, na gelang het type roker dat je bent), kwam hij met het verhaal dat het eigenlijk het beste is nu te stoppen. Shit, ik was toch niet halverwege een boek om nu al te stoppen. Haastig bladerde ik door en vond het onheilspellende hoofdstuk "de laatste sigaret", en de rust keerde weder. Het is niet het laatste hoofdstuk, dus ik moest mijn hoofd er nog bijhouden ook, om dat hoofdstuk op een geschikt moment te bereiken (vanavond).

Na de timing komen wat geruststellende hoofdstukken. Nee, je gaat de sigaret niet missen, je gaat niet dikker worden, en nee, stop alsjeblieft niet met truukjes zoals weddenschappen, geld in een envelop, in teamverband etc. Levensgevaarlijk! Die geven je feitelijk uitwegen. Betaal 100 euro, en je mag weer roken. Faalt iemand waarmee jij gestopt bent? Gedeelde smart is halve smart. Ow ja, en je bent geen speciaal geval, stoppen is voor jou net zo makkelijk als voor anderen. Verderop zal Carr nog behandelen of je vervangende middelen moet gaan gebruiken (nee, die houden je alleen maar verslaafd) en of je verleidelijke situaties moet mijden (we zullen zien).

Samengevat is het voornaamste punt waarop Carr hamert in dit laatste deel dat een stopper de sigaret mist en hoopt op zijn terugkomst. In plaats van te stoppen moet je gewoon nooit meer iets met sigaretten te maken willen hebben. Elk moment dat je iets vreemds voelt en dat aan het stoppen wijt: wees blij! Dit is een teken dat de nicotine je lichaam verlaat, dat je weer meer energie gaat krijgen, beter kunt ademen, minder stinkt, socialer kunt zijn, gezonder. Je moet die sigaret gaan haten, niet gaan missen. Zie het als een soort gezondheidstraining. Sporten is ook niet altijd even leuk, maar het feit dat je aan je lichaam werkt, gezonder wordt, fitter wordt, maakt het de moeite waard. Dat gevoel in je onderbuik? Spierpijn van het harde werken, een teken dat je vooruit aan het gaan bent! Geen enkele roker wil zijn hele leven lang roken. Elke roker wil eigenlijk stoppen. Maar de angst en het zichzelf iets moeten ontzeggen weerhoudt hem ervan. Nu niet stoppen is straks ook niet stoppen, is je hele leven lang verslaafd moeten zijn, met alle nadelen van dien.

Allen Carrs boek "stoppen met roken" zou dè methode moeten zijn waarbij je stopt zonder ontwenningsverschijnselen of zelfs maar de wens naar roken: je eindigt het boek als niet-roker, niet als gestopte roker. Hoe meneer Carr dat precies wil gaan bereiken is me inmiddels al een klein beetje duidelijk, maar op de uiteindelijke knaller moet ik helaas nog wachten, ik ben immers pas op pagina 69 van de 160. Ik heb me zoals gezegd alvast voorgenomen alles te geloven wat meneer schrijft, om me zo, desnoods via het placebo-effect, van het roken af te helpen zonder me zielig te gaan voelen dat ik het roken moet missen. En dat is geloof ik vooral Carrs intentie. Je te laten inzien dat roken je helemaal nergens mee helpt en dat je altijd beter af bent als niet-roker, dan als roker.

Carr is overduidelijk een Amerikaan. Zijn op-de-borst-klopperij gaat van voorwoord tot hoofdstuk twee voor een sceptische Nederlander eigenlijk te ver, maar zou in plaats van arrogantie ook gewoon onderdeel van "de methode" kunnen zijn: hoe meer je gelooft dat de methode gaat werken, hoe beter het resultaat. Vervolgens bestookt hij je, in tegenstelling tot iedereen die je van het roken af wilt hebben (vrienden, overheid, de dokter), niet met gruwelverhalen die ieder weldenkend en onverslaafd mens zou laten stoppen, maar legt hij haarfijn uit waarom het eigenlijk zo moeilijk is om te stoppen. Want zeg nou zelf, als je logisch zou nadenken zou je als roker direct stoppen, toch?

Één van de oorzaken is het "nicotinemonstertje", zoals Carr het noemt. Een onbestemd gevoel van onbehagen dat Carr "de leegte" noemt, dat iedere verslaafde roker heeft en dat steeds sterker wordt naarmate de tijd na je laatste sigaret groter wordt. In mijn vorige blog heb ik dat gevoel zenuwachtigheid genoemd. Feitelijk al het rookgedrag wordt door hem aan het opheffen van dat onbehagen opgehangen. Het enige dat nicotine voor je doet is je ontwenningsverschijnselen opheffen.

Ben je zenuwachtig? Dan heb je daar als roker nog het gevoel van onbehagen bij en moet je nicotine tot je nemen om je ongeveer net zo zenuwachtig als een niet-roker te voelen. Wil je je ontspannen, dan moet je eerst dat gevoel van onbehagen verlichten voor je daadwerkelijk net zo ontspannen als een niet-roker kunt zijn. Wil je je concentreren, dan kun je geen afleiding gebruiken. Het onbehagen leidt af, en moet je dus eerst uit de weg helpen. Als je lekker bezig bent valt het gevoel van onbehagen nauwelijks op, maar als je je verveelt... Juist, je onbehagen valt op, je gaat je erop concentreren, en werkt het weg met een sigaretje. De fysiologische oorzaken van dit gevoel van onbehagen legt Carr niet uit, maar zijn na te lezen bij Wikipedia. Het komt er op neer dat aanvankelijk (als beginnende roker) nicotine bepaalde chemische signalen die je je prettig doen laten voelen en die van nature ook al in je lichaam aanwezig zijn, stimuleert. Door deze overstimulatie zal het lichaam de natuurlijk aanwezige signalen verwaarlozen en bijna tot nul laten reduceren, die zijn immers niet meer nodig. Als verslaafde roker heb je dus eigenlijk alleen tijdens het roken een normaal niveau van die "prettige signalen", en neemt het niveau hiervan al gauw af nadat je je sigaret uitgemaakt hebt. Volgens Carr is het zelfs zo dat je je als langdurig verslaafde roker zelfs tijdens het roken nooit meer zo prettig voelt als een niet-roker, waardoor het effect van de sigaret bij deze zinloos is geworden. Non-smokers have more fun! Door vervolgens alles dat rokers zichzelf wijsmaken te weerleggen (ik rook om wat met mijn vingers te doen: nou steek hem dan niet aan! Ik wil graag wat in mijn mond hebben: nou, steek hem dan niet aan!), blijft er alleen nog zijn stelling over: rokers roken omdat ze zich anders klote voelen.

Hierna heeft hij het over de ontwenningsverschijnselen zelf. Waarom kun je 10 uur zonder roken, bijvoorbeeld vanaf het moment dat je naar bed gaat, totdat je je ontbijt op hebt, terwijl je op andere momenten de ene met de ander aansteekt. Waarom ben je soms zo lekker bezig met iets, dat je helemaal vergeet te roken? Blijkbaar is die nicotineverslaving zo erg nog niet. In plaats van de nicotine wijt Carr de eigenlijke verslaving aan de hersenspoeling die rokers ondergaan hebben. Rokers maken zich continue wijs dat ze die sigaret nodig hebben. Bij het kleinste beetje stress is er eerst de gedachte aan de sigaret die alles goed gaat maken, alvorens de oorzaak van de stress aangepakt wordt. Een mooi beeld is de laatste wens van vrijwel iedere stervende soldaat in een oorlogsfilm: Een sigaret. De sigaret is onbewust het belangrijkste dat een roker heeft. Wat ik niet allemaal uitgespookt heb om toch te kunnen roken, nadat ik een half uur geleden mijn laatste uit het pakje heb gerookt! Dat terwijl ik vaak genoeg uren achtereen ergens mee bezig was zonder me te beseffen dat ik er niet bij rookte.

Het is nog best moeilijk een goede samenvatting te geven van wat ik nu gelezen heb. Carr springt zo veel heen en weer en herhaalt zo veel. Dan weer bespreekt hij de nadelen van roken, dan waarom roken eigenlijk onnozel is, dan weer waarom niet rokers het beter hebben, dan weer hoeveel geld het wel niet kost, dan waarom mensen eigenlijk beginnen met roken, dan waarom ze eigenlijk niet ophouden, dan hoe ze zich voor de gek houden, etc etc etc. Het feit dat meneer Carr vroeger zelf een verstokte roker was (hij is inmiddels overleden aan longkanker), en jarenlang zo'n 100 sigaretten per dag rookte maakt het boek niet alleen nuttig maar ook leuk en herkenbaar. Niet alleen is zijn boek doorspekt met herhalingen en samenvattingen (de mantra van een hypnotiseur), het zit ook vol anecdotes en interessante bespiegelingen. Daarom kan hij zo goed uitleggen dat het inderdaad soms geen probleem is om uren achtereen niet te roken als dat toevallig even niet mag, maar het, als de kans zich aanbiedt, vrijwel onmogelijk is om dàn niet te roken. Op de eerste paar hoofdstukken na komt hij heel vriendelijk, welwillend en vooral wijs over. Je wil alles aannemen dat hij zegt en soms roep ik zelfs hardop tijdens het lezen "ja, dat heb ik nu ook!". Anti-hersenspoeling werkt vast beter als je hard meewerkt .

Je mag vast nog niet stoppen met roken voordat hij helemaal klaar met je is, omdat hij je eerst helemaal ge(anti)hersenspoeld moet hebben. Maar dat is denk ik niet de enige reden. Je "verhoogt je bewustzijn", zoals Richard Dawkins zo mooi zegt, van het roken. Bij elke sigaret denk je na: vind ik hem lekker? Nee, eigenlijk niet. Is het slecht voor me? Ja, direct na het roken hoest ik veel meer dan ervoor. Voel ik me beter? Ietsje, niet veel, deze sigaret had ik vermoedelijk zelfs helemaal niet nodig. Zal ik nu gaan roken, of zal ik eens kijken of ik het langer volhoud? Ik moet immers doorroken zoals Carr zegt, maar voel eigenlijk momenteel nog helemaal geen gevoel van onbehagen, alhoewel dit was een logisch moment is om te gaan roken. Ook vraag ik me nu bij elke situatie die zich voordoet af hoe ik ermee omging de vorige keer dat ik stopte en hoe ik dat volgende week kan voorkomen, mocht Carr niet werken (wat het vast wel doet! ). Was ik maar gewoon een echte botte bikkel .

Gisteren meldde ik al dat ik het boek van Allen Carr: "Stoppen met roken" heb gevraagd voor mijn verjaardag, en ook heb gekregen. Ik ben dus al begonnen en ben inmiddels op pagina 69 van de 160. In de komende tijd ga ik het zo uitkienen dat ik het boek uitgelezen heb op het moment dat ik uitkies om te stoppen en als het lezen te hard gaat, ik begin door voorgaande secties dubbel of zelfs driedubbel te lezen. Het grote moment staat voor zondagnacht gepland en zoals u wellicht al vermoedt, heb ik daarom vandaag al herlezen wat ik gisteren tot me genomen heb.

Ik ga me voordoen als gelovige. Ik geloof reeds in placebo's en zelfbedrog. Maar vanaf nu geloof ik in sprookjes, in god, in homeopathie maar nog veel belangrijker, in Allen Carr, zijn methode, dat het gaat werken, en dat ik eigenlijk een niet-roker ben. En ik ga precies doen wat hij zegt. De komende dagen zal ik mijn ervaringen met Allen Carrs boek met jullie delen en daarom besteed ik er vandaag maar weinig aandacht aan. Wat ik nog wel kwijt wil, als dat nog niet duidelijk is, is dat ik pas mag stoppen van meneer Carr, als ik zijn boek uit heb. En die heb ik zondag uit, dus verwacht voor die tijd geen heroïsche daden!

Ook al ben ik vanaf nu een gelovige, de skepticus in mij heeft zich na 69 pagina's helaas nog steeds niet gewonnen gegeven, daarom vandaag alvast wat extra voorzorgsmaatregelen in de vorm van wat wellicht mijn langste blog tot nu toe is. Hierin beschrijf ik hoe mijn vorige stoppoging was, die ik een jaar lang volhield. Mocht je vinden dat baschie een overmatig emotioneel figuur is die veel te veel kijk geeft in zijn persoonlijke leven, back off en lees niet verder.

Waarom dan toch deze blog? Omdat, als Allens boek niet gaat werken, wat ik natuurlijk totaal niet geloof, het in de komende maand nog veel erger gaat worden met mijn blogs! Je denkt toch niet dat ik het ga opgeven hè? Als Carrs methode niet werkt, moet ik het maar op mijn tandvlees doen. Maar wat als ik nu weer veel te veel verlang van mijn omgeving? Wat als ik vergeet dat stoppen met roken gewoon vervelend is, niet meer niet minder? Of dat ik vergeet dat ik de vorige keer ook na een bepaald moment me gewoon een stuk beter voelde? Dan verplicht ik mezelf in elk geval de rest van deze blog te lezen.

De komende blogjes zullen dus gaan over Allen Carrs boek, maar na zondag volgt pas de echte ellende voor diegenen die last hebben van valse schaamte: mijn dagboek als gestopte, of zoals Carr het noemt, de "niet roker". Dit is vooral bedoeld om mij over een jaar niet weer te doen beginnen. Ook is het natuurlijk een leuke n=1 test van Carrs methode. Goed, als je nog niet voldoende afgeschrikt ben, dan nu mijn relaas.

Tweeëneenhalf jaar geleden besloot ik radicaal wat te doen aan mijn gezondheid. Ik woonde in Osdorp en fietste al zo'n twintig kilometer per dag, maar ik maakte daar ongeveer veertig kilometer van, ging thuis fitnessen, later zelfs hardlopen en had het plan opgevat om, als ik tien kilo minder woog, te stoppen met roken. De weg naar tien kilo afvallen geeft je een lekker lange periode om je voor te bereiden om te stoppen met roken en het feit dat je daadwerkelijk tien kilo bent afgevallen en blijkbaar goed bezig bent om er nog eens tien vanaf te gooien moest genoeg motivatie geven.

Bij de acht kilo eraf voelde ik me al zo goed en werden de aanmoedigingen van mijn omgeving zo sterk dat ik toen alvast besloot te stoppen. Na een avondje in de kroeg waren mijn sigaretten op en ik besloot te kijken wat er gebeurde als ik ze pas die volgende ochtend ging kopen. Iets dat anders nooit in me opgekomen zou zijn. Ik rookte nog liever de oude peuken uit mijn asbak, of fietste liever vijf kilometer naar de dichtstbijzijnde avondwinkel, dan dat ik een avond zonder sigaretten zou zitten, ook al is het twaalf uur 's nachts en zou ik tien minuten later naar bed gaan. De morgen brak aan, ik voelde me eigenlijk helemaal niet slecht, en besloot door te zetten.

De eerste dag was okay en vol te houden. Ik vertelde iedereen vol trots dat ik al X uur niet gerookt had en voelde me stoer. Die avond echter, gingen we naar de bioscoop en kon ik de film voor geen meter volgen, mijn gedachten dwaalden af, ik wilde naar buiten rennen en roken! De volgende week was het beste te vergelijken met een continue, extreme zenuwachtigheid die je compleet verlamde, gemengd met een steeds labieler worden waardoor je de zenuwachtigheid steeds slechter trekt en je het liefst de hele dag zou willen janken. Ik voelde me niet alleen waardeloos, ik werd ook nogal onzeker en labiel. Ik zocht bevestiging van iedereen die ik hoog had zitten en als ze niet snel genoeg precies zeiden of deden wat ik van ze verlangde, was ik extreem teleurgesteld en ging daar niet bepaald redelijk mee om.

De eerste anderhalve week was het zwaarst. De verschijnselen hielden nog wel aan tot zeker drie weken tot een maand, maar de onzekerheid groeide, hoewel ik er gelukkig fysiek steeds beter mee om kon gaan.

Na zo ongeveer een maand, anderhalve maand was ik redelijk de oude en begon zelfs een soort opleving. Mijn conditie ging keihard vooruit, mijn longen voelden steeds schoner aan en alhoewel de drang naar sigaretten nooit weg ging, waren de ontwenningsverschijnselen compleet verdwenen. Ik was trots en enorm blij dat het achter de rug was. Zelfs in de kroeg, waar voor mij toch de grootste associatie met roken zit, had ik geen problemen. Ik was gestopt, blij, voelde me beter en wilde dit mijn vrienden en mijzelf nooit meer aandoen!

Een paar maanden nog hield ik het harde trainingsregime vol, maar topweer werd rotweer, mijn gewicht bereikte iets waar ik steeds tevredener mee was en ik had eigenlijk niets meer voor mezelf te bewijzen. De sleur kwam erin, ik werd lui, verhuisde naar de Amstel en werd nog luier. Ik vergat hoe zwaar het was om te stoppen met roken en vooral hoeveel beter je je voelt als je niet rookt, of hoe slecht je je eigenlijk voelt als je wel rookt. Altijd zweten, hoesten en naar adem smachten als je de vier trapjes naar je eigen kamertje omhoog loopt. Het was zomer, de zin in sigaretten was nog immer niet verdwenen, ik had wat gedronken en bietste een sigaretje. Dat beviel enorm, voelde heerlijk, zeker met wat alcohol in je mik, en ik was voor ik het wist weer verslaafd.

En nu zit ik hier. Tweeëneenhalf jaar later rook ik een sigaret, één van de twintig tot vijfentwintig die ik per dag rook, baal van het feit dat ik net een topfeestje heb gehad waarin ik de enige was die iedereen de volgende dag hun kleding deed wassen en die met 0,0 conditie futloos in zijn bureaustoel letterlijk ligt te bloggen tot hij een ton weegt. Baschie wil stoppen en heel gauw!

Wat je net gelezen hebt heeft me een boel redenen om nooit meer te stoppen gegeven: Een enorme klotetijd voor een maand en waar haal ik een maand vandaan in dit drukke laatste jaar van mijn promotie, het mijn omgeving de ellende willen besparen, en de angst dat het me vast toch weer niet lukt. Aan de pluskant beginnen zich echter nog veel meer dingen te verzamelen: Ik ben echt de enige in mijn directe omgeving die regelmatig rookt. Ik word herkend aan mijn hoest zoals Elske aan haar nies of jeran aan z'n lach. Ik moet gezellige avonden onderbreken met rookpauzes en kan nog wel wegsneaken in gezelschap van twee of meer personen, maar iemand in z'n eentje laten zitten terwijl ik mijn verslaving bevredig? Ik heb een klote conditie. Ik ben de sigaretten steeds meer beu, ze stinken, zijn eigenlijk helemaal niet lekker en doen eigenlijk verdomde weinig voor me, behalve ervoor zorgen dat ik er niet nog één wil.

Ook heb ik veel geleerd van de eerste keer serieus stoppen. Dat mijn vrienden echt wel voor me klaarstaan, maar dat mijn leven niet de hunne is en ik niet een 24/7 service mag verwachten. Dat ik misschien ook deze keer onredelijk word en dat ik deze blog nog eens in zijn geheel moet lezen als dat dreigt te gebeuren en dat zenuwachtigheid redelijk te verhelpen is met middeltjes als valeriaan.

Daarom ga ik zondagnacht stoppen met roken. Je moet toch ergens een moment kiezen, en zondag leek me de beste. In het weekend heb je immers geen afleiding. Dag twee en drie zijn het ergste en 's avonds rook ik vele malen meer dan overdag, dus het lijkt me leuk om op één van die avonden bijvoorbeeld naar de bioscoop te gaan, of wat af te spreken. Ik kook graag zoals u weet . Ik ga de hele week volplannen met tripjes naar vrienden en familie, of ze hier uitnodigen. Mocht u zich gebruikt voelen door deze berekenende strategie, zeg dan vooral nee en wacht een maand tot het ergste over is.