In Engeland, Australië en de Verenigde Staten zijn subliminale boodschappen verboden, mede dankzij James Vicary die in 1957 beweerde dat hij door het tonen van onzichtbaar korte reclameboodschappen tijdens een film, bioscoopbezoekers kon overhalen om Coca Cola en popcorn te kopen. Helaas bleken zijn beweringen gefabriceerd en konden vervolgstudies het effect van subliminale boodschappen niet aantonen.

Onderzoek door Johan Karremans van de Universiteit van Nijmegen wijst uit dat het toch mogelijk is om mensen te beïnvloeden door middel van dit soort boodschappen, maar gek genoeg lijkt het alleen effect te hebben op diegene voor wie de reclame relevant is.

Een groep vrijwilligers voerde een test uit waarin ze moesten tellen hoe vaak een bepaald karakter voorkwam in een voorbijschuivende tekenreeks. Een deel van de vrijwilligers kreeg meermalen gedurende 23 miliseconden de merknaam "Lipton Ice" te zien, terwijl de controle groep "Nipeic Tol" getoond kreeg. Achteraf moest er gekozen worden tussen Lipton Ice en Spa Rood en moest men aangeven hoe dorstig men was. Uit dit onderzoek bleek dat er geen verschil in voorkeur zat tussen Spa Rood en Lipton Ice bij de controlegroep, maar dat diegene die "Lipton Ice" als subliminale boodschap kregen significant vaker voor Lipton Ice kozen. Verder bleek dat de subliminale boodschap meer effect had op de dorstige vrijwilligers. In een tweede onderzoek werd telkens "Lipton Ice" getoond, maar werd voorafgaande aan de test de helft van de vrijwilligers extra dorstig gemaakt door middel van een zoute snack. De dorstige groep koos in 80% van de gevallen voor Lipton Ice, tegenover 20% van de controlegroep.

Om de één of andere reden hebben subliminale boodschappen dus alleen effect als het slachtoffer er al extra ontvankelijk voor is. Het tonen van een waspoedermerk tijdens een avondfilm zal vermoedelijk weinig effect op ons koopgedrag hebben en het tonen "dames, zoen de nerd naast je", zal helaas alleen de dames die dat toch al van plan waren tot deze daad aanzetten. Jammer hoor !

Volgens de astrologie zou ik verdomd veel op Evert moeten lijken, we zijn immers minder dan een halve dag na elkaar geboren. Toch vraag ik me af wie dat, gebaseerd op ons gedrag, had kunnen voorspellen zonder onze geboortedata te weten.

Zelfs de astrologen zijn al niet meer verrast dat een grootschalig onderzoek onder 11.000 mensen geen enkele correlatie tussen geboortedatum en persoonlijkheid of intelligentie heeft kunnen vinden, maar ze hebben zo hun maniertjes om zich eruit te lullen.

Natuurlijk wordt er al gauw geroepen dat astrologie veel complexer is dan alleen maar de maand waarin je geboren bent en zelfs de auteurs van het artikel houden een slag om de arm; ze testen immers alleen het effect van de stand van de zon en kunnen ingewikkeldere verbanden, zoals de stand van planeten, niet onderzoeken. Nou èn? Die complexiteit komt er alleen aan te pas bij diegene die een persoonlijk sterrenbeeld laat samenstellen, de rest van ons moet het toch echt met de maand (of in het Chinese geval het jaar) waarin we geboren zijn doen. Ik las net even hoe een "vissen" (dat ben ik) zich zou moeten gedragen (diep, goede intuïtie, creatief, roddelend, kan moeilijk een geheim houden, vindt het moeilijk om nee te zeggen) en herkende mezelf meteen . Helaas herkende ik mezelf net zo goed in meer dan de helft van de andere sterrenbeelden.

Een mooie quote van astrologe Marlene Houghton
"Astrology is a metaphysical doctrine, not a science, and cannot be easily judged by the narrow instrument that is science."
geeft prachtig aan hoe eenvoudig wetenschap ter zijde wordt geschoven als de uitkomst ervan de betrokkenen niet aanstaat. Het heeft wel effect, maar het is niet meetbaar, want het staat buiten de wetenschap. Makkelijk.

De in 2001 door Who Weekly tot 1 van de 25 mooiste mensen van Australie gekozen Dr. Clio Cresswell was recentelijk in het Australische nieuws omdat ze aldaar komende maand een serie lezingen gaat houden over wat wiskunde ons kan leren over sex. Volgens mij is het niet echt nieuws, aangezien haar bevindingen al een paar jaar te vinden zijn in haar boek Mathematics and Sex, maar ja, als baschie kopjes als the calculus of coitus, Disagree and stay married en The love equation: sex times thirteen leest, dan moet hij toegeven dat hij een blogje moeilijk kan onderdrukken.

Samengevat schijnt ze te gaan presenteren dat getrouwde stelletjes het langer uithouden als ze minder compromissen sluiten; je eerst met 12 mensen naar bed moet zodat je circa 75% kans hebt dat de volgende bedpartner die beter is dan de beste van de eerste 12, een blijvertje is; en als cliff hanger "is er een wiskundige vergelijking voor het perfecte orgasme".

In mijn uiteraard puur door wetenschappelijke motivaties gedreven zoektocht naar dr. Clio, kwam ik echter ook een 5 lessen durend college tegen. Hierin kun je leren wat dynamical systems, search algorithms and probability, genetic algorithms and scaling, the "marriage problem" and distance measures en Self-organization and Stochastic calculus te maken hebben met het vleselijke liefdesspel. Dit lijkt me een perfecte kandidaat voor ons HIMS seminar, Peter is al gemaild!

Update
Ik geloof dat Peter deze spreker toch wat te sexy vond voor het Hims, jammer!

Het is eindelijk zover! Amsterdam is in hi-res in google maps gegooid, de kwaliteit is ge-ni-aal!!! Ook zit er netjes een stratengids bij en ziet de hybrid mode er erg goed uit! Kijk mams, hier woon ik en hier werk ik.

Of toch niet? Meestal worden vrouwen met vogels vergeleken, maar nu is het de beurt aan de mannen! Als ik Science Now! moet geloven hoef ik me nergens zorgen over te maken: Als alle mooie mannen op zijn, komen ze vanzelf bij mij terecht; en aangezien, als het zover is, alle oude vrouwen alle mooie mannen al ingepikt hebben, krijg ik de jonge deernes in mijn schoot geworpen! Tenminste, zo werkt het bij vinkjes en we weten allemaal dat Darwins vinkjes de wetenschap een stuk verder heeft gebracht, dus wie weet brengen de vinkjes mij ook wel verder!

Volgens het artikel heeft het altijd maar gaan voor de mooiste man zo zijn nadelen voor de genenpoel. Zoals het gaat in de wereld, kiest de vrouw de man, immers de man wil altíjd wel en de vrouw moet aan haar gezinnetje denken. Mannelijke vogeltjes weten dat maar al te goed en hun veren hebben daarom de mooist mogelijke kleurtjes om de vrouwtjes over te halen vooral toch voor hen te kiezen. Maar als de vrouwtjes alleen maar op schoonheid af zouden gaan, zou je naar verloop van tijd last krijgen van wat in de wandelgangen het Ijsland- of Björksyndroom wordt genoemd. Gelukkig gaan daarom, in de vinkenwereld, de vrouwtjes ook af en toe voor de saaie, bruine, mannelijke exemplaren, wat de populatie, genetisch gezien, gezond houdt. Waarom vrouwelijke vinkjes gaan voor de saaie huisvink was altijd een groot raadsel, maar er ligt nu een verklaring op tafel die het mysterie op zou lossen.

Evolutionaire biologen van de universiteit van Arizona hebben tien jaar lang een geïsoleerde populatie van vinkjes bestudeerd. Het blijkt dat puberende, jonge dames zich het liefst ver van het ouderlijk huis vestigen, maar vaak te laat aankomen op hun bestemming om nog vrije, mooie mannetjes aan te treffen; die zijn dan allemaal al lang in de ban van oudere, meer ervaren dames. De jonge dames zullen het dus met het overgebleven schuim moeten doen, en goddank voor de lelijke, saaie mannetjes (en voor de genenpoel) dóen ze dat nog ook! Helaas voor het menselijke equivalent van de bruine mannetjesvink, "broeden" menselijke vrouwen het hele jaar door en duurt de vrouwelijke pubertijd een stuk langer dan één seizoen, dus ik ben bang dat ik nog even twee blogjes naar beneden moet scrollen en verder moet gaan met dromen .