Als een man en een vrouw gaan samenwonen heb je grote kans dat de man gewicht verliest en de vrouw aankomt. Dit blijkt uit een literatuurstudie uitgevoerd door diëtisten van de Universiteit van Newcastle. Eenmaal samenwonend eet de man minder vlees en meer groenten en fruit en geldt voor de vrouw precies het omgekeerde. De onderzoekers wijten dit aan een soort compromisgedrag van beide partners, aangezien over het algemeen alleenstaande mannen een stuk ongezonder eten dan alleenstaande vrouwen. Aan de ene kant zullen de partners proberen te doen wat de ander denkt dat goed voor hem of haar is, aan de andere kant moet er gewoon gegeten worden wat de pot schaft, en die uiteindelijke pot zal toch een compromis tussen beide levensstijlen moeten worden.

Het resultaat lijkt logisch, maar spreekt wel het eerder geblogde onderzoek tegen, waarin wordt gesteld dat vrouwen juist afvallen aan het begin van een relatie (maar misschien dat ze dan nog niet samenwonen). Dat mannen altruïstisch zijn als het gaat om hun geliefde vrouw, was al eerder bekend. Als een man zijn vleesch laat staan, moet het echte liefde zijn!

Met dank aan Edith voor de tip!

Een bijna-dood-ervaring (BDE) treedt vaak op in situaties waarin mensen blootgesteld worden aan extreem gevaar of grote angst. Diegenen die het meegemaakt hebben omschrijven het vaak als een zeer vredig gevoel waarbij ze felle lichten zien en soms zelfs buiten hun eigen lichaam lijken te treden. Het is al langer bekend dat zowel electrische stimulatie van de hersenen, als drugs zoals ketamine (middel om paarden te verdoven) tot dezelfde ervaringen kunnen leiden. BDE's blijken echter ook voor te komen zonder dat er sprake is van traumatische omstandigheden. Dat veel van deze gevallen een verlamming van de ledematen tijdens de ervaring rapporteerden, zette Kevin Nelson van de University of Kentucky aan het denken.

Tijdens sommige delen van je slaap zijn de ledematen verlamd om te voorkomen (denk ik) dat je niet uitvoert wat je aan het dromen bent. Soms loopt echter het in slaap vallen niet helemaal synchroon met het verlammen en verslappen van de spieren, zodat je al verlamd bent voor je daadwerkelijk in slaap gevallen bent. De verlamming wordt dan bewust meegemaakt en geeft soms het gevoel dat je lichaam aan het vallen is; vaak schrik je van het vallen dan weer helemaal wakker. Als dit effect optreedt tijdens een dagdroom, bijvoorbeeld tijdens een saai praatje, dan zou het gevoel kunnen lijken op een bijna dood ervaring. Het sterke licht wordt dan verklaard door het feit dat je maar half in slaap bent gevallen en nog steeds in staat bent om te zien, het dromerige gevoel omdat delen van je hersenen al wel in een droomtoestand zijn.

In een vergelijkend onderzoek tussen een groep van 55 mensen die een BDE hadden gehad tijdens een traumatische gebeurtenis en een groep van 55 mensen die nog nooit een BDE hadden ondergaan komt naar voren dat de bijna doders veel vaker minstens één keer een geval kunnen melden waarbij werkelijkheid en droom door elkaar heen liepen. Hieruit zou je kunnen concluderen dat, om een bijna dood ervaring te kunnen krijgen, er iets mis moet zijn met het mechanisme dat je slaap reguleert.

In 1963 ontdekte de Britse engineer Arthur Kaye, terwijl hij aan het spelen was met vreemde organische vloeistoffen, dat wanneer hij een visceus mengsel over een oppervlak liet stromen, hij af en toe een jet omhoog zag springen die zich verderop weer met de stroom verenigde. Het Kaye effect wordt genoemd in vrijwel alle boeken over complexe vloeistoffen ter illustratie van het vreemde gedrag van deze. Nu hebben Michiel Versluis en zijn collega's van de Universiteit van Twente dit gedrag eindelijk verklaard (Nature news samenvatting).

Het effect kan optreden bij alles van ketchup tot yoghurt, verf, shampoo en zeep, maar is nauwelijks waarneembaar omdat de jets meestal maar 300 milliseconde bestaan. De verklaring ligt in het "shear-thinning" gedrag van de vloeistoffen. Deze vloeistoffen worden minder visceus naarmate ze sneller bewegen. Shear-thinninggedrag is zeer welkom in de industrie, omdat het ervoor zorgt dat verf niet druppelt, shampoo niet van je hand af loopt, totdat je het in je haar smeert, en ketchup alleen uit te fles komt als je het flink schudt. Het langzaam gieten van zo'n vloeistof zorgt aan het begin voor een soort verstopping, de vloeistof is immers erg visceus als het langzaam beweegt. Vloeistof dat echter later komt en sneller stroomt, omdat het gesmeerd wordt door de onderste, langzamer bewegende laag, mengt nauwelijks met de vloeistof die de boel verstopt en een oneffenheid in de onderste laag kan ervoor zorgen dat het sneller bewegende en daardoor minder visceuze deel van de vloeistof omhoog springt.

Nature heeft een aantal van de filmpjes in hun nieuws artikel online gezet. De filmpjes zijn erg gaaf! Dus zeker een aanrader!

Guoqiang Li van de University of Arizona heeft een manier gevonden om een lens bestaande uit liquid crystals te maken waarbij de brandpuntsafstand van de lens schakelbaar is met behulp van een electrisch veld. Hierdoor zou de gehele lens kunnen schakelen tussen bijvoorbeeld een gewone bril en een leesbril in minder dan een seconde. In eerste instantie zou deze technologie de varifocale of bifocale bril moeten vervangen, bedoeld voor mensen met presbyopia (een vermindering van de flexibiliteit van de ooglens waardoor scherp zien op korte afstand bemoeilijkt wordt), zodat deze niet meer door het onderste randje van hun bril hoeven kijken om te kunnen lezen.

Momenteel moet je zelf nog op een knopje drukken om te schakelen tussen de twee brandpuntsafstanden, maar het plan is om dit in de toekomst automatisch te gaan doen. Het zou trouwens pas echt gaaf zijn als je ermee een soort zoomlens kunt ontwikkelen, zodat je "interessante objecten" wat dichterbij kunt halen . Het PNAS artikel waar dit in meer detail uitgelegd wordt kan ik helaas nog niet vinden, want misschien is dit een leuk onderwerp voor een literature talk.

Het wijdverbreide idee dat leugenaars meer kleine gebaren, zoals het aanraken van hun neus of haar, gebruiken dan mensen die niet liegen, blijkt een fabeltje te zijn. In plaats daarvan maken leugenaars juist minder gebruik van deze zelf-aanpassende gebaren (letterlijke vertaling). Leugenaars zijn zich namelijk sterk bewust van het feit dat ze liegen en weten dat dit soort gebaren hen door de mand kan laten vallen. Daarnaast vergt liegen meer van je concentratie en houdt men over het algemeen het lichaam juist stiller als men harder nadenkt.

Wel viel op dat grote gebaren die een argument "kracht moeten bijzetten", zoals wijzen en het formaat van dingen met de handen aangeven, sterker aanwezig waren bij de leugenaars. Je argumenteert immers meer met lichaamstaal als je weet dat je rationele argumenten niets voorstellen. Dus degene die sterk gesticulerend "hij is zooooo groot" roept, zou ik maar in twijfel trekken .