Nadat Francesco en ik zo'n beetje op hetzelfde moment onze hoofden stukgeslagen hadden op onze toetsenborden en we beiden uitgevloekt waren tegen onze schermen, zei mijn buurman: "We both had a lousy week. Let's cook a large animal this weekend, something both of us have never cooked before... How about a bear?". Na lang beraad over de praktische problemen van het beereten: waar haal je zo'n beer vandaan, hoe krijgen we hem met z'n tweetjes naar mijn vierde verdieping en belangrijkst van al, hoe krijgen we hem in mijn braadpan, werd het besluit genomen dan maar een octopus te offeren. Een achtbenig beestje van dezelfde familie als de veel vaker gegeten pijlinktvis (calamari) met genoeg wow-factor om ons beiden deze vervelende week te doen vergeten. We besloten er dan ook maar meteen een compleet drie-gangenmenu van te maken en de hele middag en avond te gaan koken. Elske fungeerde als jury, en u moet haar maar vragen of we geslaagd zijn
. Het menu was als volgt:
Na een fijne speurtocht over de Albert Cuyp en een macchiato op een terrasje, verdeelden we de taken, de werkbladen en het gereedschap en kon het "prepwork" beginnen. Als ware chefs in een restaurantkeuken zwoegden we ons door de voorbereidingen heen en toen alle groenten kleingesneden en het toetje in de diepvries zat, mocht eindelijk de octopus ontmanteld worden. De mevrouw van de viskraam had dan wel gezegd dat het beest schoongemaakt was, maar wat ik niet besefte, was dat je zelf moest zien te bepalen wat je wel en wat je niet mag eten. Het beest had een snavel en er liep zwarte inkt uit z'n ogen, en beiden leken me niet in een risotto thuis te horen. Google is gelukkig uw vriend en dus ontdeed Francesco, nadat we de octopus van alle kanten bestudeerd en
gefotografeerd hadden, het beest vakkundig van z'n bekje en het gedeelte waar z'n ogen zitten, probeerde hij zoveel mogelijk gestippelde huid weg te trekken en sneed hij het ding in kleine, glibberige blokjes. Het grootste gedeelte ging in de risotto, en eenmaal gaar zijn de van oorsprong kubische blokjes door de hoge elasticiteit bijna perfect spherisch en is de octopus een heleboel vocht kwijt. Vocht die op straffe van een hoop gespetter en kleine brandblaartjes trouwens in een flink hoger tempo vrijkomt als je het probeert te frituren voor in de salade
.
