Wat een sublieme week. Aan de ene kant superrustig, aan de andere kant enorm spannend. Relaxed vanwege de afwezigheid van enige werkdruk. Ik ben unbillable, "idle", en lever dus niets op, maar kost geen klant ook iets. Daarnaast verwacht men dat ik volgende week al aan de slag kan bij een klant, dus mij op een project zetten heeft ook weinig zin. Spannend, omdat alles nieuw is, iedereen nieuw is, en ik vandaag m'n eerste intake-gesprek (lees sollicitatie) had. Dus socialize ik wat, en heb ik me voorbereid om m'n eerste sollicitatie.

Het is erg vreemd hoe een verandering van omgeving je helemaal kan veranderen. In plaats van 5 minuten naar je werk fietsen bijna een uur lang in de volle zon naar je werk rijden, terwijl alles om je heen nieuw en spannend en leerzaam is, is werkelijk geweldig! Zelfs file is nu nog leuk! Ik reed gisterenavond letterlijk nog niet het parkeerterrein van het kantoor af, of... Nee, letterlijk niet. De file liep namelijk voor onze deur en het duurde totdat ik oogcontact had met een schone, blonde ergens in de dertig jaren tellende dame, dat ik voorbij het fietspad kon. Het duurde nog eens 40 minuten voordat ik Capelle aan de IJssel verliet. Hilarisch (wacht maar, die lol gaat er gauw vanaf!). Niet dat ik niet af en toe met mijn handen in het haar zat hoor. M'n navigatiesysteem stuurde me drie keer met het slechte weer de verkeerde kant uit, omdat de nauwkeurigheid van het GPS signaal zo slecht was geworden dat hij dacht dat ik nog 2 kilometer tot een afrit die ik voorbij reed te gaan had. Gaaf hoe snel je trouwens weer went aan autorijden. Zat ik maandag nog tandenknarsend en doodsbenauwd in de auto, na het sollicitatiegesprek van vandaag reed ik hardop zingend en lichtvoetig invoegend naar huis.

Want ja, mijn nieuwe klant zou geen gemakkelijk gesprek worden was mij beloofd; hun sollicitatietraject voor interne mensen (dus niet-consultants) is zelfs spreekwoordelijk streng. Drie man zouden me gaan verhoren, mijn manager mocht er niet bij zijn, en ik zou moeilijke vragen krijgen. Nou, het leek mijn eerste sollicitatiegesprek wel, zo goed ging het. Alleen had ik nu zelfs vier mensen tegenover me, in plaats van 1. De baas van de hele afdeling, plus de software engineering en wetenschappelijke hoge heren. Het was net een promotieverdediging zonder de "hooggeleerde opponent". Ik was niet zenuwachtig, stak stoer van wal met een grote grijns op mijn gezicht en kreeg steeds meer het idee dat ik het gesprek goed onder controle had. Ze waren heel erg inhoudelijk geinteresseerd in m'n promotieonderwerpen, maar ook in de numerieke kanten ervan, en het ging soms erg de diepte in. Het leken me eigenlijk ontzettend aardige mensen, geen van allen in pak, geen van allen moeilijk of vervelend, nee, vriendelijke, bekwame mensen. Een van hen zei hopelijk tot gauw, en daar kan ik me bij aansluiten. Wat voor werk ik (hopelijk) ga doen is me nog niet helemaal duidelijk. Het wordt een lange zit, waarin ik verschillende projecten ga doen. Dat begint waarschijnlijk met wat bugfixen en feature requests inbouwen. Er is zo'n miljoen regels code, die samen een simulatiepakket vormen waarmee mensen over de hele wereld werken en waarmee soms beslissingen gemaakt worden die miljoenen euro's kunnen kosten of opleveren. Daar moet ik me natuurlijk in bekwamen. Daarnaast werd er zo veel aandacht aan mijn wetenschappelijke achtergrond, en zo weinig aan mijn software engineering achtergrond , geschonken, dat ik het gevoel heb dat ze me vooral als natuurkundige willen aannemen. Ik zal morgen wel horen of ze me willen hebben of niet .

Update
Ik geloof dat mijn mensenkennis niet best is. Waar ik dacht dat het goed ging, lijkt de klant toch twijfels te hebben. Achja, helaas. Misschien lezen ze de blog wel, ik zal me in het vervolg maar niet meer uitlaten .

Vandaag was relaxed. Binnenkomen, koffiedrinken, ga maar even een uurtje wat voor jezelf doen (UML-boekje bladeren. Wat een hoop gelul! Hoeveel marketingspeech kun je in een computerboek kwijt?) en daarna een lang gesprek met een van de managers van het consultancybedrijf over het bedrijf en over de eerste nieuwe klant waarbij ik ga solliciteren (ik ga op m'n blog geen bedrijfsnamen noemen). Zo lang zelfs, dat we geen tijd meer hadden om iets te regelen met de secretaresse, dat gaat morgen gebeuren. Met diezelfde manager in Hotel New York een goeie eendenborstfilet gegeten en m'n strategie voor het sollicitatiegesprek van overmorgen besproken (note to self: geef overal een positieve draai aan). Daarna nog even wat besproken over alle secundaire arbeidsvoorwaarden en toen mocht ik alweer naar huis. De komende week mag ik lekker na de files vertrekken (rij maar weg om 9 uur werd mij verteld, je moet de eerste week rustig beginnen) en dus blijven de gewraakte files voorlopig even uit. Wel lijkt de nieuwe klant mij voor 3 tot 4 jaar te willen, ipv de gehoopte 1.5 tot 2 jaar, en ik moet nog even bij mezelf te raden gaan wat ik daarmee aan moet.

Ow, ik had eigenlijk gehoopt vroeg genoeg thuis te zijn met m'n nieuwe auto om een parkeervergunning te regelen (17:30), en dat zou me ook gelukt zijn, maar helaas, de Volkswagen Fox was er nog niet, en tot die tijd rij ik een best snelle Polo (tot die tijd moet ik dus ook betaald parkeren). Parkeren is me te duur, dus ga ik m'n nieuwe scheurijzer maar eens uitproberen, en m'n ouders opzoeken. Vrrrroem!

Hij is af! 1 weekendje vrij en wat doet baschie? Juist ja, hij bouwt een hele nieuwe webpagina! Out with the bad, in with the good! Heerlijk prutsen, zonder je schuldig te voelen dat je niets aan je thesis doet!

(Ow, en ja mam, ik heb nieuwe broeken en overhemden gekocht. Zoonlief zal tip-top in orde bij z'n nieuwe baan verschijnen ). Ik heb zelfs een zonnebril gekocht voor in de auto!

Het einde van een tijdperk is aangebroken en baschie pinkt even een traantje weg ; ITSRadio is niet meer! Nooit meer topteringherrie omhoogduimen, nooit meer ergeren aan jaren tachtig muziek en nooit meer theedrinkende bejaarden met hun gitaar . Bedankt wiho, 3v3rt en Appie voor deze topapplicatie! Hoe had ik mijn promotie zonder radio moeten overleven?

Of ik nog nooit in m'n leven zo hard gewerkt heb betwijfel ik, maar ik heb in elk geval keihard en supergeconcentreerd gewerkt deze week. Op een bepaald moment ontstond er ineens urgentie en die won het gek genoeg totaal van m'n zenuwen en mijn afkeer. Ik zag enorm op tegen alle problemen die ik tegen zou komen tijdens het schrijven, en het grootste obstakel was de angst dat ik erachter zou komen dat ik in het verleden iets fout gedaan heb waardoor m'n berekeningen niet meer kloppen. Je gaat immers één tot vier jaar na dato nog eens goed voor zo'n afleiding zitten, om hem duidelijk en helder aan je lezers uit te leggen, en dan bestaat de kans dat je een minnetje ontdekt die er niet had moeten zijn, of dat er ergens een factor wortel twee ontbreekt. Dat laatste is me trouwens al eens eerder overkomen, maar gelukkig bleek dat overkomelijk. De afgelopen paar weken had ik er zeker vijf keer last van. Totale paniek! Opspringen, als een kip zonder kop rondlopen en "alles wat ik in mijn derde jaar gedaan heb is fout!" roepen. Gelukkig bleek telkens net voordat ik in radeloosheid de prof opbelde dat er niets aan de hand was, maar dat heeft me wel vijf maanden van m'n leven gekost .

Drie dagen geleden zag ik ineens licht aan het eind van de tunnel. M'n werktempo ging nog harder omhoog, ik werkte tot laat door en alles wat ik probeerde lukte. Ik heb in die drie dagen gedaan waar ik normaal drie weken over doe. Morgen is m'n laatste werkdag. Ik moet nog een mini-inleiding (in chapter this we do that, in chapter sister we do so) en een samenvatting (in chapter this we did that, in chapter sister we did so) schrijven, en dan gaat hij richting de printer, in een envelop, en naar m'n professor voor de laatste controle. Over iets minder dan een maand wil ik het dan naar de commissie sturen en dan zal ik wel ergens in september promoveren.

ow, en morgen hoef ik hier dus hopelijk alleen nog maar "wooohooo" aan toe te vullen, met de bijbehorende smileys.

______________________________________ (deze ruimte is gereserveerd voor uitbundig gejoel).

Tja, mag ik joelen? Het ringbandje zit door m'n thesis, de thesis in een envelop en de envelop in een grote plastic bak met "overige bestemmingen". Maar de thesis heeft maar 1/4e inleiding en nog geen samenvatting. Achja, ik heb wel voor het eerst in een maand de hele nacht doorgeslapen en heerlijk fluitend m'n commissieverzoekbriefje afgeleverd bij de Kruislaan. En het is m'n laatste werkdag. Dus vooruit ende heel voorzichtig: