Ik geloof dat het dit keer de mooie, voluptueus ronde bierbuiken van deze drie zwangere, bierdrinkende dames waren die mij via David attendeerden op deze blog. Valsspelen natuurlijk. Met kinderen verwekken krijg je een kinderbuik, geen bierbuik, maar het resultaat is eender genoeg om een bierfetisjist toch te doen watertanden .

Je kent het wel: je komt wat leuks tegen en denkt, als ik naar het root-domain ga, kom ik vast nog veel meer leuks tegen. Het eerste artikel dat je tegenkomt besluit je meteen te linkdumpen. Briljant denk je, een sexy reclamevideo met vage bosdieren, dat gaan baschie.nls lezertjes leuk vinden. Van het tweede artikel ben je zelfs nog meer onder de indruk. Veel visueler en praktischer heb ik de milieuproblemen rondom papiergebruik niet uitgedrukt gezien. Toegegeven, het derde artikel kende je al tijden, maar de vierde was ook al meteen blogwaardig. Hummer, now everyone will know.

Zo ga je nog even door. Eetstokjesreclame, glasschoonmaakmiddel, gezichtsreinigers geïnspireerd door mams, een goede manier om je laatste dag op het werk te vieren, of beddegoed waardoor je het als man beter uithoudt in bed. Het houdt maar niet op. Van dezelfde site negen van de vijftien artikelen linkdumpen. Kan niet veel beter denk.

En dus heb ik maar snel alle linkdumps weer gewist en er een blogje van gemaakt. Komt dat zien! Een briljante blog met een beroerde naam. CoolZ0r - Marketing Thoughts. Baschie.nl gaat hem zeker in de gaten houden voor u!

Hmm, volgende pagina . deze is oud, maar blijft leuk, en ik kende A-style en Amadeus nog niet . Een briljante manier om telemarketers af te wimpelen . Mooi verkeersbord tegen beschonken autorijden. There's always a way out (WTF?) .

Wij zijn empathische wezentjes. Vast de reden waarom een aantal van ons er plezier uit kan halen om al vlaggetjeszwaaiend met oranje shirtjes op de bank naar voetbal te kijken, of waarom ik de Idols-voorrondes met Gordon nog geen minuut volhoud. We schijnen trouwens niet alleen mee te voelen, we gaan ons ook als de ander gedragen. Van oudere mensen gaan we langzamer lopen en als ons stereotypen van professoren wordt voorgehouden gaan we beter testjes maken (behalve als die professor intimiderend slim is trouwens, van Einstein gaat men slechter testjes maken). Blanke Amerikanen die middels een essay in de huid van een zwarte landgenoot moesten kruipen, werden zelfs op slag slechter in wiskunde.

Sinds een paar dagen staan de bijlagen van de online kranten vol met blondjes. Alleen al de aanblik van een blond fotomodel zou ons dommer maken. De conclusie van het originele artikel is echter wat ingewikkelder. Je moet eerst in een "interdependent state" gebracht worden, meevoelend in plaats van sociaal onafhankelijk, wil je van blondjes dommer worden. Sterker nog, op zich onafhankelijk voelende proefpersonen hebben de blondines juist een positief effect.

Dus, tip voor alle heren. Ben je een onafhankelijke man, neem een lekkere, blonde bimbo. Je zult je in haar bijzijn niet alleen slimmer voelen, maar daadwerkelijk slimmer reageren, tel uit je winst ! Ben je echter iemand die meevoelt met een ander, iemand die zichzelf het best omschreven ziet in z'n sociale omgeving, niet in z'n individuele eigenschappen, laat de blondine dan maar links liggen. Als je intelligentie je lief is tenminste. Hmm, geef mij maar een brunette .

Fietsers zijn kwaadaardig, vooral in Amsterdam. In toeristische gebieden hangen ze om het minste of geringste aan de fietsbel, ze laten voetgangers op zebrapaden niet voor en haaientanden in de buurt van een met stoplichten geregeld kruispunt worden compleet genegeerd. Ergerlijk zijn ook die gasten die, als het fietsverkeerslicht tien meter van het werkelijke kruispunt af ligt, doorfietsen tot de hoek, zodat automobilisten nauwelijks rechtsaf kunnen slaan en zodat je, als het verkeerslicht op groen springt, die trage lomperikken alsnog in moet halen. Wat is het punt van voorkruipen als je zo langzaam bent? Telefonerende fietsers zijn ook vreselijk. Niet alleen slingeren ze over het fietspad, ze kunnen met één hand nauwelijks remmen, laat staan optrekken van een kruispunt, en vallen regelmatig om in die situaties. Verbieden denk! Net als fietsen met een paraplu trouwens. Ze steken je ogen uit, zijn eenhandig net zo irritant als bellers en springen soms ineens op de rem als hun paraplu zich weer eens binnenstebuiten keert.

Zo, nu heb ik de fiets genoeg afgezeken en ik heb nog niet eens een auto. Dus nu maar gauw een lans breken voor de fietser, voordat het te laat is . Fietsen heeft ten opzichte van lopen en autorijden namelijk grote nadelen. Terwijl optrekken in een auto een kwestie van je voet laten zakken is, en in het geval van lopen je gewicht naar voren verplaatsen, moet je op een fiets aardig zwoegen om weer op snelheid te komen. Een stoplicht is daarom vele malen vervelender voor een fietser dan voor de andere weggebruikers. Daarnaast wordt je als het regent op een fiets veel natter dan Jan de wandelaar met paraplu of een automobilist met dak. Ik verbaas me dan ook altijd weer dat de verkeerslichten fietsers geen voorrang geven als het hagelt, regent en/of onweert. Terwijl de fietser milieuvriendelijk verkleumt, draait de automobilist z'n verwarming nog eens een graadje hoger, zet z'n ruitenwissers wat sneller en laat z'n voet zakken.

Tot vandaag ! Als deze test succesvol blijkt tenminste. Gauw invoeren in Amsterdam denk !

Vrijdag kwam Wipi eindelijk weer eens langs en zoals gewoonlijk hebben we weer geweldig gegeten! Wipi toverde een fantastische, zoute tomatensalade uit z'n duim, en ik leverde de Bucatini all'Amatriciana, een gerecht dat ik leerde van Francesco en waar ik al maanden geleden over had moeten bloggen, sorry . Het leuke van dit gerecht voor de taalpureerders en -liefhebbers onder ons is dat veel Italianen zelf niet weten of het nu alla Matriciana, of All'Amatriciana is. Het laatste dus. Het komt uit Amatrice, een stad ter hoogte van Rome, maar een stuk meer oostelijk. Het is eigenlijk een heel eenvoudig boerengerecht dat z'n basis heeft in Pasta alla Gricia, een gerecht met Guanciale, wangspek van een varken, Pecorino, m'n belofzangde kaas, en worst, maar dat geen tomaten kent. Vroeger waren tomaten vast te duur. En vroeger, toen de mannen van staal en de boten van hout waren, werden groenten vast niet zo belangrijk als nu gevonden . Ik heb nog steeds een prachtstuk guanciale liggen, maar dat gaat in de nabije toekomst nog hogere doelen dienen, dus tot nu toe gebruik ik het meer eenvoudig in Nederland te vinden Pancetta. Komop Arjen, laten we een datum prikken om de Cherrie van onze Guanciale te poppen!

Pasta All'Amatriciana maak je door eerst guanciale in een niet al te hete pan te laten uitbakken, dan de vleesstukjes te verwijderen en in het vet een aantal zeer rijpe, van hun huid ontdane en in plakjes gesneden tomaten te bakken samen met 1 of 2 hele hete, gedroogde chili-pepertjes. De bucatini, letterlijk macaroni met de lengte van spaghetti, doe je bij de tomatensaus, plus een paar ons pecorino, voor een wat diepere smaak eventueel aangevuld met wat Parmesaanse kaas. De langzaam smeltende pecorino geeft niet alleen zout en natriumglutamaat aan het gerecht, het vervult ook de rol van room of smeltkaas, en maakt het gerecht heerlijk zacht. Natuurlijk gaan de uitgebakken spekjes uiteindelijk weer terug in de pan.

In de praktijk, niet gebonden aan de dictatoriale spijzenwetten van de Italianen, heb ik het gerecht gemaakt met tweehonderd gram pancetta, evenveel pecorino en evenveel Tasty Toms (wie durft er nou nog andere tomaten te kopen?). Zelf voegde ik er, antiprincipieel als ik ben, nog één of twee teentjes knoflook aan toe na het bakken van het spek, en een paar handjes platte peterselie aan het eind.

Gisteren was ik nog erg zenuwachtig. M'n presentatie was veel te lang, eerder 45 minuten dan de gevraagde 10 minuten, en veel te veel gericht op een specialistisch publiek; de standaardvragen die gesteld worden op een sollicitatie leken me veel te moeilijk en zou ik nog wel in de broek van m'n pak passen!? Om negen uur dus maar eens 10x "vertel eens iets over jezelf" geoefend, en daar kreeg ik al weer wat meer zelfvertrouwen van. Niet eens zo heel slecht geslapen vannacht, en om 7 uur weer op.

De broek paste, en ik kon m'n anderhalf uur durende reis naar Capelle aan de IJssel beginnen. Een uur te vroeg uiteraard, want de NS zou maar zo roet in het eten kunnen gooien. Een boemeltje heeft geen toilet, en plassen is nou net iets dat je vooral moet doen als je zenuwachtig bent. Rotterdam Alexander heeft twee toiletten: één in een dicht eetcafé en één zelfreinigend exemplaar wiens deur niet open kan. De volgende metrostop, Capelse Brug, was niet veel beter, maar een Mc. Donalds op 10 minuten lopen zou het wel doen en ik had toch een uur stuk te slaan. Halverwege verdween ik echter beschaamd in de bosjes, waarbij ik me troostte dat ik op dat moment vermoedelijk de best geklede viaductpilarenpisser van Rotterdam en omstreken was. Voor de vorm ging ik toch maar even door naar de Mac en haalde een dubbele espresso en een brownie.

Het bedrijf in kwestie zat op een open, troosteloos bedrijventerrein, ergens tussen Capelle en Rotterdam. Maar ik zou toch voornamelijk voor klanten werken, en alleen tussen projecten door daar verblijven. Nergens koffie te krijgen, dus maar gewoon binnengestampt. Ik werd gehaald en in een klein kamertje gezet; het zweet brak me uit. Ik was veel te vroeg, het duurde dus wat lang, en dus had ik genoeg tijd om mezelf tot orde te roepen en nonchalant uit het raam te kijken. M'n eerste gesprekspartner, één van de vier managers van het bedrijf en diegene die ik gesproken had aan de telefoon, kwam binnen en vanaf dat moment waren alle zenuwen over. Zij zochten een goede wetenschappelijk-software-engineer, ik ben een goede wetenschappelijk-software-engineer; klaar. Het werd een leuk gesprek waarin ik vertelde wat ik zoal allemaal geprogrammeerd en gemodelleerd had, en waarin hij probeerde te achterhalen met wat voor figuur hij van doen had. Daar gebruikte hij inderdaad wel wat van de "standaard" sollicitatievragen voor, maar hij schaamde zich ervoor, zoals het een echte techneut betaamt: "niet je slechte eigenschappen, dat klinkt zo negatief, waar moet je nog aan werken". . Aan het eind van het gesprek zei hij ineens dat "hij het wel aan durfde", "joepie", dacht ik, "een C++ test" vervolgde hij. Dus kreeg ik een stel A4tjes met ongeveer vijftien vragen, waarbij een deel multiple choice vragen over abstracte, haast taalkundige eigenschappen van C++, en een ander deel m'n kennis van het geschreven C++ toetste. Van te voren werd verteld dat de toets heel moeilijk zou zijn, maar ik vond het alleszins meevallen en ik wist maar twee vragen niet. De een was ik letterlijk vergeten, de ander nooit tegengekomen.

Nu zou toch wel de lunch komen? Maar nee, de volgende manager bood me een kop koffie aan, en vervolgde met het nakijken van m'n C++ toets, wat korte vragen over m'n programmeerervaringen, en begon toen een verhaal over het bedrijf waar ik zou gaan werken. Het klonk allemaal bijzonder goed, de bedrijfsfilosofie spreekt me aan, de open en professionele bedrijfsvoering, de manier waarop met mensen wordt omgesprongen. Na wat vragen van mijn kant vonden we het wel welletjes en mocht ik wederom naar het toilet. Bij terugkomst had ik m'n oordeel. We bieden u een leuke baan aan, met een goed salaris, allerlei extraatjes, en een auto waarmee je ook privé mag rijden, zelfs de benzine wordt vergoed. Ik zou er nog even over nadenken, meneer wees me naar de deur, en Baschie speelde Gene Kelly rond een verlaten lantaarnpaal in Capelle aan de IJssel, in navolging van de beroemde scene in Singing in de Rain. Stom dat ik m'n paraplu heb laten liggen trouwens .

Update
En ik heb JA gezegd . Baschie heeft een nieuwe baan en mag 1 maart beginnen .