Wil je eens wat anders dan hutspot en stamppot boerenkool? Kook 800 gram kruimige aardappelen in een weinig water gaar. Bak, in een andere pan, in een beetje boter 2 kleingesneden uitjes glazig en voeg dan een blikje (350 gram) corned beef toe. Laat een potje (350 gram of meer) rode bieten uitlekken en snijd deze zo goed en zo kwaad als het kan, zonder jezelf en je keuken rood te verven, klein. Voeg de rode bieten aan de op kattenvoer lijkende smurrie toe en bewaar het uitlekvocht. Stamp de aardappelen door de smurrie en voeg genoeg rodebietensap toe totdat het op meisjesbabykamerbehang lijkt. Voeg eventueel het kookvocht van de aardappelen toe om de smurrie nog smurrieïger te maken en breng op smaak met zout en peper. Serveer met twee spiegeleieren bovenop, een aantal augurkjes ernaast en maak het af met een rolmops of zure haring. Voila, Hamburgse labskaus; roze stamppot !

Als je tegen de perfecte speler speelt, kun je, net als bij boter, kaas en eieren, dammen nooit winnen. Dat is wat achttien jaar brute force rekenen op gemiddeld vijftig computers, verspreid tussen Alberta en California, heeft vastgesteld. Niet dat ze alle 500 triljoen (5x10¹⁸) mogelijke zetten van het edele damspel hebben doorgerekend, want dat zou ondoenlijk zijn geweest. Als je de afloop van alle mogelijke spellen met nog maar tien steentjes op het bord kent (nog steeds 39 biljoen, of 39x10¹², mogelijkheden) kun je namelijk ook al elk spel winnen. Nou, al die eindzetten zijn nu bekend en dus is het damprobleem "opgelost".

Ergens vind ik het koel. Achtien jaar rekenen (een van de langste computersimulaties ooit dus), vijftig computers, het hele internet voltrekken (aan het begin van de jaren 90 was het verkeer tussen de beide computerdamclusters zelfs zo hoog, dat diens data 80% van het totale, Noord-Amerikaanse internetverkeer voor z'n rekening nam), gewoon om een spelletje dammen niet te hoeven verliezen. Maar aan de andere kant vind ik het ook een beetje suf. Met brute force heb je het probleem dan misschien wel opgelost, je hebt het niet beter begrijpbaar gemaakt. Met of zonder lookup-tabel snappen we nog evenveel van het spelletje en menselijke spelers worden er niet beter op, ze kunnen nu alleen nooit meer winnen. Het doet me een beetje denken aan die RC5-wedstrijd van een paar jaar terug. Al moet ik zeggen dat het damspel "oplossen" toch een stuk interessanter is dan bewijzen dat je een 64-bits code met domme kracht kunt kraken als je maar genoeg computers hebt.

PS: Blijkbaar oud nieuws, maar ik kwam het pas net tegen .

Poeh, ik begin net een beetje bij te komen van wat vooral een erg Duitse ervaring was. Veel eten en drinken, punkrock en je niet druk hoeven maken om je dikke buik, je bent niet de ergste van het stel . Het helpt vast ook niet dat ik 4 december thuiskwam, 5 december sinterklaasgeborreld heb en net thuiskom van de ACMM-borrel.

God wat haat ik treinen. Hoe langer ik er in zit, hoe erger ik ze haat. Ik zie er vast heel vriendelijk uit, maar waarom moet dat verliefde stelletje in een anderszins halflege trein, precies achter mijn gereserveerde plekje gaan zitten (zodat ik niet achterover kan leunen) en stinkchips eten, onderwijl vier uur lang ritselend en dom lachend. Ik heb netjes van te voren flink gegeten, en ga bij aankomst opnieuw los, maar die zes uur in de trein, eet ik niets dan Fishermans Friends. Het inzicht dat eten in de trein niet alleen stinkt, maar ook nog eens veel lawaai maakt, heeft de rest van de trein niet. Nee, men lijkt zo'n reisje juist aan te grijpen om eens flink te gaan picknicken; ritsel ritsel, smak smak, stink stink. Ik ben overduidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt , de volgende keer moet er gewoon weer een leuke vriend mee, of ik pak het vliegtuig. Gelukkig kon ik in Osnabrück overstappen naar een totaal volgepakte trein; althans zo leek het. Want tich coupé's later vond ik ineens een lege wagon, op een mooie brunette na dan. Maar helaas, wat me in Italië wel lukte, lukte me hier niet. Geen gesprek dus, en dan maar lezen. Een leuk boek over het onderbewustzijn, van Wipi gekregen, van m'n gebouwgenoot Ap Dijksterhuis, een enorme aanrader!

Ergens halverwege dat laatste stuk stapt er een eind dertiger in met een grappig, verlegen, klein zoontje. Meneer blijkt civielrechter te zijn en ook gepromoveerd in UvA. UvA? Kunnen die Duitsers niet gewoon de R en de J leren uitspreken, zodat ik Jura (rechten) had verstaan? Duits oefenen dus. En dat ging best goed. Meneer had de geweldige gewoonte om me direct, bij alles wat ik zei te verbeteren. Iets dat Sven en Nils nog moeten leren, want het is zeer leerzaam en ik hoef dan niet elke keer te vragen "sagt man das?". Maarja, Sven en Nils hebben dan ook nooit twee dagen lang alleen maar Duits tegen me hoeven praten. Leuk, al halfdroomde ik vanochtend in het Duits . De trein stopte niet zoals gepland in Hamburg Altona, maar meneer moest er ook heen, dus hij heeft me netjes aan het handje meegenomen.

Nadat ik Nils eens een flinke knuffel had gegeven en we samen in z'n appartementje een chocoladesigaret rookten, snelden we richting de Reeperbahn om met Sven eens een echt Hamburgs gerecht te eten. Labskaus, een soort stamppot met aardappelen, corned beef, ui en vooral rode bieten, zodat het geheel op een roze smurrie lijkt. Een augurkje, spiegeleitje en een zure haring maken het geheel af en het spul is verdomme geweldig! Zeker met een goed glas Jever, m'n favoriete pils. Aangesterkt verlieten we Sven weer met z'n voorbereidingen voor de grote dag en dronken we nog een glaasje in een leuk cafetje in Altona.

Promoveren in Duitsland is saai. Tenminste aan de TUHH. Je moet een wetenschappelijk praatje houden van een half uur in een piepklein collegezaaltje, die vijftien minuten voor je aan moet vangen nog bezet wordt door natuurkundenerds die maar niet op kunnen houden over een of andere geometrische constructie; je fatsoenlijk voorbereiden is er niet bij. Klokslag twee uur stormen de drie professoren binnen, kijken eens op de klok, fiew, op tijd, en gaan zitten. Je mag beginnen en na een half uurtje slepen ze je mee naar de werkkamer van je promotor, zodat je familie, vrienden en collega's zich een beetje moeten zien te vermaken op de gang van je afdeling. Na anderhalf uur komt het stel naar buiten, drinkt sect, krijg je een versierde hoed op en is het afgelopen. Geen toespraak van je promotor, niets. Sven zag dat gelukkig anders, en hij sleepte het hele gezelschap mee naar een Mexicaans restaurant. Lekker eten, bier, cocktails en tequilla. Het werd een zware avond. Nils had uit Amsterdam de cadeautjestraditie meegenomen, en overlaadde Sven. Ook had Nils van al Svens vrienden en collega's een flink lange film gemaakt, maar helaas was die nog niet DVD-klaar op de dag van de promotie. De luidstfeliciterenden waren echter nog net via de laptopspeakertjes te verstaan, dus Sven heeft de Hollandsche inzendingen prima kunnen horen . Owja, had ik al verteld dat Sven "mit Auszeignung", oftewel met lof / cum laude is gepromoveerd. Niet slecht!

Ik geloof trouwens dat ook meer dan de helft van mijn bagage op de heenweg uit cadeautjes bestond. Zo sleepte ik een Engelstalig kookboek Nederlands, een boek over de geschiedenis van Amsterdam, een boek over die gekke Hollanders in het algemeen, een Engels ondertitelde DVD van Zwartboek, Dogma en a Million Dollar Baby, en een karaoke DVD met de beste Hollandse hits mee. Ook moest Sven twee LP's uitpakken, alsmede S.V.E.N. in chocoladeletters, pepernoten, chocolademelk, Vifit, een Delfts-blauw molentje en satésaus. Een kaart van Edith en de felicitaties uit Amsterdam maakten het geheel af en Sven was onder de indruk . Die avond stopte de bierkraan maar niet, waren de tequila's niet aan te slepen en zorgde de jägermeister voor de broodnodige afwisseling. Toen de Mexicanen dichtgingen ging het hele gezelschap naar huis, en vervolgden Nils, Sven, Svens broertje en ik onze weg naar Svens favoriete café, waar z'n kroegmaten hem konden feliciteren.

Dat café leek nog het meest op een gekraakte buurtsupermarkt. Het was geloof ik een oud distributiecentrum geweest en werd nu door een stel punkrockers gerund. In het midden van de zaal stond pontificaal een pingpongtafel waaraan een soort estafetteafvalpingpong werd gespeeld, de verliezer van de finale drinkt een schnaps. De nodige teringherrie op de achtergrond, de vaag geklede duitsers en de grafitti op de muur maakten me zwaar overdressed, maar ik scheen de enige te zijn die zich daar druk over maakte. Sven had schijnbaar het personeel ingeschakeld en gezegd dat de Amsterdammer niets mocht betalen en het hem aan niets mocht ontbreken, en zo kwam het dat ik om vier uur (of was het vijf uur?) nog net met Nils z'n huis kon terugvinden.

De volgende dag een ontbijtje in Millers, het café met het inmiddels beroemde katerfrühstück (maar de asperine was op, maar goed voorbereid als ik was, had ik natuurlijk zelf bij!), en ik kon al weer gaan. Weer die kuttrein in, ditmaal met een kater. En nog vergeten een bratwurst te eten ook! Op Osnabrück hadden ze bockwurst, maar het is toch niet hetzelfde. Also, ich muß wieder zurück Sven und Nils. Ich will ein Bratwurst, und zwar so schnell wie möchlig! Danke für deine Gastfreundschaft Nils, und danke für al das bier, das Essen und die schnaps Sven! Bis Bald

Morgen vanaf 14:37 zit ik in een trein naar het het land van Günter en Jever, met ergens tussen de vijftien en twintig cadeautjes — afhankelijk van of je samen ingepakte cadeautjes los telt of niet — en een lege maag. Als ambassadeur van het (oud-)Amsterdamsche volk zal ik unser geiler Sven bijstaan tijdens z'n promotie en, zoals het iemand met mijn soort, belangrijke ambt betaamt, me te goed doen aan Germaans bier, bradwurst, en hopelijk ook die donkere schone van het Mexicaanse restaurant dat Sven geregeld heeft , woef, woef, hubbah, hubbah, hubbah!

Nils, m'n oude rookmaat, of Nisse, zoals z'n luidsprekende vrienden hem noemen, zorgt voor m'n onderdak en ik baal nu al dat ik niet meer rook. Maar baschie is niet voor één gat te vangen, en heeft er iets op gevonden! Het is bijna vijf december, maareh, ssst, want Nils leest vast mee .

Owja, en m'n contract lag vanochtend ondertekend door m'n baas op de mat, dus mijn weekend kan sowieso niet meer stuk.

Sven, setz Im auf !!

Ik ga al lang niet meer voor de mooie dame naar the Taco Shop. Ze werkt er niet meer zo vaak en ze heeft lange nagels. Ik ben al sinds kind af aan bang voor lange nagels, brrr! Toch kom ik er nog vaak en ik neem me al tijden voor hun chili verde burrito eens zelf te bereiden, want volgens mij moet hij beter kunnen.

Jammer dat je het niet zoveel ziet in Nederland, chili verde. Voor chili con carne hebben we alle ingrediënten wel in huis, al zullen we het misschien met iets andere chilipepertjes moeten doen; thaise of turkse ipv Zuid-Amerikaanse. Voor deze groene varkensvleeschili is echter niet alleen de moeilijk te krijgen Jalapeñopeper onmisbaar, nog onmisbaarder is de tomatillo, of tomato verde. Deze verre neef van de tomaat mag je beslist niet verwarren met een groene tomaat, al deed ik dat wel toen ik een paar dagen geleden bij een groentenboer op het Gelderlandplein een stel prachtige, op een pompoen lijkende groene tomaten tegenkwam, naast een doosje verse jalapeños. Verse Jalapeños! Eindelijk een winkel in Amsterdam waar ik terecht kan voor jalapeños! Met al de moeilijk te verkrijgen ingrediënten in huis voor chili verde moest ik deze zaterdag wel Mexicaans gaan koken.

Maar na wat online onderzoek bleken m'n groene tomaten helemaal geen tomatillos. Geschikt voor de Guacamole, dat zeker, zo blijft de gauca tenminste groen, maar voor chili verde geenszins geschikt. Tomatillos lijken meer op die lampionvruchten die je nog wel eens in tuinen ziet hangen, met van die oranje kersjes erin. In Nederland heten tomatillos dan ook Mexicaanse aardkersen. Het doel van deze zaterdag stond dus vast. Tomatillos vinden. En dat doel heb ik nooit weten te bereiken. De grootste Albert Heijn van Amsterdam heeft ze niet, geen groentenboer in het sjieke oud-zuid, en ook m'n spaanse delicatessenwinkel had ze niet. Maar als je er dan toch bent, kun je maar beter meteen chorizo, Spaanse pancetta en queso fresco meenemen . Tjin's op de 1e van der Helststraat zou ze misschien hebben, zei de Spanjaard. En inderdaad, normaal wel, maar uitverkocht en komt pas weer over twee weken binnen. Als ik sneller iets nodig had kon hij nog wel emmers van 10 liter regelen, maar daar zag ik maar vanaf. Wat een topwinkel trouwens, dat Tjin's! Een leuke toko met een klein hoekje Amerikaanse importproducten. Chipotlechilisaus (gerookte jalapeñopepers), allerhande Mexicaanse chili's in blik, old bay seasoning (een kruidenmix voor zeevruchten en kip, veel genoemd door m'n favoriete TV-kok Alton Brown en ook geliefd bij Nigella) en Salsa Verde in een grote fles. Een soort pastasaus-in-pot voor chili verde, de gemakkelijke route naar chili verde, maar ach, beter dan niets! Ik heb de hele toko leeggekocht .

Dus chili verde: Braad 750 gram in blokjes gesneden varkensvlees aan en gooi er een laurierblaadje of twee, een bol knoflook en 500 ml kippenbouillon bij. Laat dit iets meer dan een uurtje pruttelen en voeg dan wat chili verdesaus, wat gesneden jalapeños en, voor nog meer groen, een groene paprika toe. Veel proeven en nog eens twee uur koken. Prak met een vork de blokjes varkensvlees tot reepjes en pas de smaak nog wat aan met zout, peper, limoensap, heel veel koriander en nog wat chili verdesaus. Verwarm een taco in een antiaanbaklaagpan, doe er een lepel refried beans en een soeplepel chili verde op, vouw dicht, bestrooi met queso fresco en zet even onder de gril. Gaucamole erbij en een flinke slok chipotlechilisaus, en je bent in de hemel, eh, of in Mexico. W0000h000!