Pavlov heeft weer eens een beest aan het kwijlen gekregen en zijn liefde gaat nu eens niet door de maag. De hond is ditmaal een kwartel, het belletje een peeskamer en het lekkers een gewillig kwartelwijfje.

Normaal hebben twee mannetjes die kort na elkaar met hetzelfde kwartelvrouwtje van bil gaan evenveel kans om de vader van haar kroost te worden. Laat men nu ieder van vijf opeenvolgende wilde nachten voorafgaan door een kort verpozen in een speciaal ingerichte kamer, dan associeert het mannetje deze ruimte met "vozen-in-het-verschiet" en presteert hij het de zesde keer om maar liefst in 72% van de gevallen de vader te worden, tegenover de magere 28% kans die het niet-geconditioneerde heerschap moet aanvaarden.

De conclusie die men in Science trekt is dat het Pavlov-mannetje in de anticipatie van deze amoureuze aangelegenheid iets met z'n sperma uitvogelt, bijvoorbeeld de concentratie zwemmertjes of het volume verhoogt. Maar kan de verklaring niet veel eenvoudiger? Is het niet logischer om aan te nemen dat het mannetje dat níet zes dagen lang aan z'n zelfverzekerdheid met het schonere geslacht heeft mogen werken, zich gewoon een hoedje schrok toen hij dat gewillige schoon daar plotseling zo smachtend op hem zag wachten? Is het niet mogelijk dat deze overrompelde, minder ervaren knaap hierdoor gewoon slecht presteerde onder de lakens en dat hij daardoor wat van zijn zaad verprutste tijdens z'n gepruts?

Rose Eddy, redacteur van een klein krantje in Wisconsin (de Galesville Republican), verhaalt vrolijk en onschuldig in het editorialgedeelte van haar krantje over alles wat haar zoal dwars zit. Soms zijn haar verhaaltjes zelfs zo goed, dat ze de hele wereld overgaan. Zo doet ze bijvoorbeeld in dit stukje uit de doeken hoe ze een paar jaar geleden een telefoontje van een Ku Klux Klan nicht, eh, knight, kreeg en vertelt ze hoe ze voor rotte vis uitgemaakt werd toen ze hem geen advertentieruimte bood. Gelukkig voor haar en ook voor ons, de verbaasde lezers van baschie.nl, heeft de KKK nooit represailles genomen, maar om er zeker van te zijn dat abjecte advertenties haar blad in haar onverhoopte afwezigheid nooit zouden binnenkomen, heeft ze direct na dit incident deze uiterst complete zwarte lijst voor haar medewerkers opgesteld:

• The Nazi Party; (bestaan die nog?)
• People looking for Elvis (brrr indeed!)
• The Feedom[sic] from Religion Foundation

Gelukkig was dit lijstje de afgelopen jaren voldoende om al het tuig in de wereld uit haar krant te weren, maar ze moet er, met het oog op de hedendaagse ontwikkelingen, ook schoorvoetend Al Qaeda en het gruwelijk onethische Ayn Rand Institute aan toevoegen. Haar punt is duidelijk! Organisaties die voor de scheiding tussen kerk en staat zijn, zijn ongeveer zo erg als de Nazi-partij, de Ku Klux Klan, Al Qaeda en, misschien nog wel het ergst van al, mensen die Elvis na al die jaren nog steeds zoeken, denkend dat hij nog leeft. Elvis is dood mensen! He has left the building! Give it up! Niemand overleeft 100.000 calorieën per dag . Een godheid in een wit pakje straktrekkend over een 160kg dikke pens zou echt wel opvallen hoor! Niemand staat op uit de dood! Geloven in onzin is echt zonde van je tijd! Ga eindelijk iets doen met uw leven!

NB: Schaamteloos gejat van m'n favoriete blog-van-iemand-die-ik-niet-persoonlijk-ken, Pharyngula. Maar aangezien niemand behalve ik PZ Myers' geouwehoer leest...

Gisterennacht om half twee kreeg ik het hopelijk laatste smsje in een lange reeks smeekbedes om alsjeblieft stil te zijn. Ik heb namelijk een ongelijk gelegde houten vloer bedekt met uitgelubberd tapijt, en mijn bureaustoel stond precies naast een voormalig luik naar de benedenverdieping. Tijdens elke beweging die ik wilde maken met m'n bureaustoel moesten de wieletjes zich over richeltjes in de vloer en de ophopingen in het tapijt verplaatsen, en dat klonk voor de onderbuurvrouw ongeveer gelijk een gespierde Japanner die zich uitleeft op een ōdaiko-drum. Ik heb geprobeerd om na elven op een keukenstoel te gaan zitten, maar juist als je het meest lawaaiig bent (lees als je gedronken hebt) vergeet je dit natuurlijk. Een steviger tapijt, zeil of andere ondergrond zou ook nog een optie zijn geweest, maar dat is niet alleen heel erg duur, succes is niet eens gegarandeerd; ik zit immers nog steeds boven de slaapkamer van de onderbuurvrouw en na elven klinken alle geluiden vele malen harder dan normaal.

Toen ik vanochtend dan ook een vervolgmailtje op het smsje van gisteren kreeg stroomde de emmer over. Je bent 28 en mag na elven niet meer achter je computer zitten, omdat je hospita vindt dat je stil moet zijn? Amehoela! Ik heb zonder verder nadenken m'n bed en m'n bureau omgeruild, en maar zo goed en zo kwaad als het kon de rest van de meubels er op aangepast. Het resultaat is nog niet eens zo heel slecht, zoals je hier en hier kunt zien. Ik zit dit nu lekker dicht bij de koelkast te typen, kan feitelijk zonder m'n stoel uit te hoeven bij de magnetron , en de ondergrond is een stuk vlakker, dus ik ben veel mobieler. Het "werkgedeelte" is er qua ruimte flink op vooruit gegaan, en ergens lijkt de kamer hierdoor ruimer. In deze opstelling staat er geen bank midden in de kamer, maar is er veel verloren, loze ruimte. Loze ruimte die een ruim gevoel geeft, maar aan mijn "sociale ruimte" onttrokken is, aan mijn eettafel en zithoek. De zithoek voelt een beetje aan als een twaalf-vierkante-meter-kamertje in New York die je ondanks alles toch nog gezellig hebt weten te maken. Knus, maar totaal niet functioneel. Een voordeel is wel dat m'n bed nu zo onbereikbaar is, dat ik er ook geen rotzooi op kan gooien .

Jammer dat ik eigenlijk vanavond vroeg naar bed wil, kan ik niet eens testen wat de buurvrouw van mijn nieuwe opstelling vindt .

Al wordt mijn gevoel voor humor in bepaalde kringen als "flauw" omschreven en in andere kringen als "ronduit slecht", toch wil ik jullie mijn laatste gepruts met m'n nieuwe tijdverdrijfsite stripgenerator.com niet onthouden. Toegegeven, de poppetjes zijn lelijk, het aantal attributen beperkt en het bewaart de comics niet eens onder Linux, stiekem is het toch eigenlijk best leuk speelgoed. Mijn probeersels zijn hier te bekijken, die van Abdon elders. Ik ben natuurlijk erg benieuwd naar jullie eerste baksels . Speel maar raak!

Als je een plaatje moet verkleinen, bijvoorbeeld om als thumbnail te kunnen dienen of om het plaatje weer te kunnen geven op het kleine schermpje van een mobiele telefoon, heb je twee mogelijkheden: bijknippen (croppen) of herschalen. In het eerste geval verlies je het overzicht, maar bewaar je de details van het belangrijkste deel van je plaatje, in het tweede geval bewaar je het overzicht, maar verlies je de details. De Israelische computernerd Ariel Shamir heeft een indrukwekkend algoritme verzonnen dat allebei doet.

Het algoritme is eigenlijk best slim bedacht: Voor elke pixelkolom die een plaatje smaller moet worden verwijdert het algoritme het pixelbrede pad van bovenaan tot onderaan het plaatje, waarover de gradiënt minimaal is. Mocht dat een beetje vaag klinken, dan moet je deze video maar eens bekijken, waarin het haarfijn uitgelegd wordt. Niet erg nuttig voor "mooie foto's", maar wel koel .