Aangezien ik net de foto's (gemaakt door Jocelyne) van mijn afdelingstapasavond online heb gezet, dacht ik dat een paar recepten misschien genoeg smoes waren om er een blogje in plaats van een link-dump van te maken. Als jullie willen kunnen jullie je eigen recept in de reacties plaatsen.

Voor gegrilde mosselen kook je een kilo mosselen in 1 deciliter water met een paar teentjes knoflook en een in stukjes gesneden citroen totdat de mosselen open gaan (5 minuten?). Je haalt vervolgens 1 helft van de schelpen van de mosselen af, en legt de mosselen op een hittebestendig bord. Je vult de mosselen met kruidenboter (flink wat boter, zout, peper, peterselie, sjalot en natuurlijk knoflook) en zet ze nog een minuut of 3 à 4 in de gril.

Voor Francesco's inktvisgerecht heb je drie flinke inktvissen nodig (ik denk dat het zo'n 600 gram inktvis was), of zes kleintjes. Snij ze in ringetjes, en de ringetjes in reepjes zo groot als shoarma. Snijd drie flinke tenen knoflook met een flinke hand peterselie fijn en fruit het zachtjes in een pan met olijfolie. Braad na een tijdje ook 6 kleingesneden ansjovisfiletjes mee, en voeg dan de inktvis toe. Als de inktvis z'n vocht een beetje kwijt is voeg je een glas witte wijn toe en draai je het vuur laag zodra de wijn kookt. Laat zeker een half uur op een heel laag vuurtje doorpruttelen tot de inktvis zacht is.

Ik neem me al tijden voor meer naar speciaalwinkeltjes te gaan, maar lui als ik ben kom ik er zaterdags mijn nest niet voor uit en zijn ze doordeweeks al gesloten als ik klaar ben met werken. Toen ik vandaag toevallig flink voor zessen naar huis ging om pizza voor mezelf te koken, besloot ik dat mijn favoriete pizzabeleg best een stapje beter kon. Zo belandde ik bij een door Francesco aangeraden Casa Molero, een Spaans/Portugees winkeltje waar ze wijnen, olijven, kazen, worsten, hammen, spek, aardewerk en ga zo maar door verkopen. Wow! Wat een geweldig rustieke winkel, wat een assortiment, wat een geuren en kleuren en wat een irritant accent . Ik ging er vandaan met drie soorten chorizo, queso fresco (een kaas die ik al veel in kookboeken gezien had, maar nooit geproefd), pancetta, en een veel lichtere portemonee. Snel nog even bij de buren, 't Kaasboertje, langs voor buffelmozzerella en m'n Spaanse chorizopizza kon niet meer stuk. Dacht ik. Natuurlijk had de C1000 geen gist meer, alsof de C1000 me ooit verrast heeft door alles op m'n lijstje ook daadwerkelijk in voorraad te hebben, dus moest ik hun alles-in-één pizzameel gebruiken. Gadverdamme, dat is geen pizzabodem, dat is een heel wittebrood. Ik had m'n tomatensaus net zo goed op een spons kunnen smeren! Gelukkig maakte het beleg, queso fresco, buffelmozzerella, drie soorten chorizo en een paar champignons, veel goed.

Onlangs bleek dat de meerderheid van mijn bezoekers, en ik trouwens ook, in Amerika terecht voor liberal uitgemaakt zou worden. De Amerikanen houden er namelijk een andere definitie van liberaal op na dan de rest van de wereld; een die veel meer op het sociale gedachtegoed slaat, dan op de klassieke betekenis van liberaal, een voorstander van vrij economisch verkeer. Tegenover die sociale liberaal staat de conservative en over de verschillen tussen de twee heb ik al eens geschreven. Kort samengevat zijn conservatievelingen vooral geordend en consistent en zijn liberalen flexibel.

Nu is het bekend dat er een bepaald zelf-regulerend proces in de hersenen bestaat die detecteert of een handeling die je normaal uit gewoonte, dat wil zeggen routinematig, uitvoert eigenlijk wel strookt met de handeling die je zou moeten uitvoeren. Stel je bijvoorbeeld voor dat je aan een lopende band werkt en doppen op flessen moet draaien. Dan zorgt dit conflictmechanisme er hopelijk voor dat je jezelf niet opensnijdt als er ineens een gebroken fles voorbij komt. Blijkbaar veroorzaakt zo'n conflict tussen de gebruikelijke handeling en de wenselijke handeling een verhoogde hersenactiviteit in een heel specifiek gebied, en die activiteit kun je natuurlijk meten met een fMRI-scanner. De neoconservatieven onder Bush hebben ook meerdere malen gebroken situaties voor heel aangezien en dit inspireerde een stel neuropsychologen om eens te kijken of je een verschil tussen liberalen en conservatieven kan meten tijdens het al dan niet gebruikmaken van dit zelf-regulerende proces.

43 vrijwilligers met een uiteenlopende politieke voorkeur, door de proefpersoon zelf aangegeven op een schaal tussen -5 (zeer liberaal) en 5 (zeer conservatief), kregen in 80 % van de gevallen een go-stimulus (100 milliseconden de letter W op een scherm) te zien en in 20 % van de gevallen een no-go-stimulus (100 ms de letter M). Ze moesten binnen 500 ms reageren en op een knop drukken bij de go-stimulus en niets doen bij de no-go. Aangezien de go's veel vaker voorkomen dan de no-go's en de proefpersoon heel snel moet reageren, gaat de proefpersoon zich onbewust alvast voorbereiden op een go en wordt het nog moeilijker om zich in te houden bij een no-go.

Het blijkt dat hoe goed je bent in het detecteren van een go niet afhangt van je politieke voorkeur, maar dat je prestaties tijdens het detecteren van een no-go beter zijn naarmate je liberaler bent, zoals was voorspeld. Een bijbehorende verhoging van het conflictsignaal in de hersenen bevestigt dat een verschil in functioneren van dit zelf-regulerende proces aan het verschillend presteren van de proefpersonen ten grondslag ligt en niet bijvoorbeeld hun intelligentie. Gelukkig levert het artikel precies wat je mag verwachten van neuropsychologen: een grote berg punten waarin met moeite een trend is te ontdekken en vele malen het woordje significant. En met dit woordje significant vind ik natuurlijk dat ik deze bevindingen mag extrapoleren en mag roepen dat alle conservatives inflexibel zijn en dat er niets meer aan te doen zijn, want het zit blijkbaar in hun hersenen gebakken. Conservatieven kunnen daarom maar beter geen gevaarlijke, repetitieve dingen doen. Hmmm. Wacht eens even. Misschien ben ik trouwens ook wel conservatief. Ik ben immers ook een gevaar voor mezelf tijdens lopende-bandwerk.

NB: Normaliter schrijf ik liever niet over dingen die al op Slashdot zijn geweest, maar het sloot zo mooi aan op mijn vorige blog.

Nerd is ofwel een geuzennaam, ofwel een belediging voor "ons soort mensen" en ik schijn de naam niet waardig te zijn. Ik heb immers een gruwelijke hekel aan fantasy en in mindere mate aan science fiction en als je één van die twee dan ook nog combineert met een bordspelletje ga ik helemaal over m'n nek. Ik heb geen enkele Starwars helemaal afgekeken omdat ik me zelfs als kind al verbaasde over die pratende prullenbak en viel bij de films van Lord of the Rings bijna nog eerder in slaap dan bij het afschuwelijke boek. Aan de andere kant ben ik een "wetenschapper", heb ik als koter wel weer veel comics gelezen, speel ik al zo lang als ik me kan heugen met computers, en ben ik dik, heb ik een bril en geen vriendinnetje. Ergo, bij mij spant het erom en daarom moest ik nodig maar eens een testje doen.

Ik laat het aan de lezer over om te bepalen of de uitslag voor mij nu eigenlijk een compliment of een belediging is, maar ik ben schijnbaar een "Kinda Dorky High Nerd". Wel wil ik opmerken dat de test nogal Amerikaans van aard is. Nu vind ik dat niet zo erg, maar dan moet je me niet vragen uit welk continent ik kom. Wie weet bijvoorbeeld wat een Rankine is? Ik ben zoals gewoonlijk weer enorm benieuwd naar uw nerdscore, dus kopieer het stukje code van de copy-and-paste-tekstbox in je reactie, dan zal ik ter zijner tijd de HTML "valideren" zodat iedereen kan meegenieten .

Gezien m'n eerder getoonde interesse in grappige promotieonderwerpen, immer lijdend aan het hier- had- mijn- promotie- natuurlijk- ook- over- kunnen- gaan-syndroom, kan ik het bericht dat op 11 oktober de inmiddels 62-jaar-oude Schotse schaakcomputeruitdager en ontwikkelaar van awardwinning artificial intelligence software David Levy uitgerekend in Maastricht gaat promoveren op "intieme relaties met kunstmatige partners" natuurlijk niet laten schieten. Ik heb eerlijk gezegd niet zo veel zin om nieuwsberichtjes in eigen woorden te gaan overtikken, dus lees DeMorgen als je weinig tijd, en Trouw als je veel tijd hebt. Waarom de Schot juist in Maastricht promoveert? Vanwege het liberale klimaat in Nederland natuurlijk. Laten we dat vooral zo houden .