Het gebeurt niet vaak, maar soms valt m'n oog op zo'n prachtig gezicht dat ik een seconde of wat later beschaamd wakker wordt met het foute idee dat ik al een half uur kwijlend naar iemand hebt staan staren terwijl mijn brein opnieuw opstartte. Ik dank dan het spaghettimonster dat ik niet met m'n neus tegen een lantaarnpaal gelopen ben en kijk nog eens goed wie nu eigenlijk mijn resetknop indrukte. Dit fenomeen heet "attention adhesion" en schijnt een bekend fenomeen te zijn die niet alleen op mooie dames, maar bijvoorbeeld ook op dreigende elementen van toepassing is. De grote vraag bij dit verschijnsel is of het voortkomt uit een primaire reflex, of dat het een weldoordachte keuze van mij is waarbij dus hogere cognitieve functies zijn betrokken. Met andere woorden, gebeurt dit fenomeen vroeg of laat in de reeks stappen die we gebruiken om visuele signalen te verwerken.

Mooie gezichten zijn dus magnetisch, en magnetisme kun je meten moeten de auteurs van het artikel Can't Take My Eyes off You: Attentional Adhesion to Mates and Rivals hebben gedacht. Een stel heteroseksuele studenten werd voor een scherm gezet waarop eerst voor een seconde een X te zien is, dan voor een halve seconde in één van de kwadranten een foto van een mooie man, een mooie vrouw, een gemiddelde man of een gemiddelde vrouw, en vervolgens een cirkel of een vierkant in een ander deel van het scherm. Het was de taak van de proefpersoon om zo snel en accuraat mogelijk na te gaan of ze een cirkel of een vierkant aangeboden kregen. De tijd die er nodig is om van het gezicht weg te kijken en de vorm te identificeren is dan letterlijk een maat voor de aantrekkingskracht die van het gezicht uitgaat.

Bij het lezen van het artikel blijkt maar weer eens dat korte samenvattingen in populair wetenschappelijke bladen nogal kort door de bocht zijn. Daarin wordt bijvoorbeeld gesteld dat vrijgezellen vooral lang kijken naar aantrekkelijke exemplaren van het andere geslacht en dat gebondenen uit jaloezie vooral naar mooie figuren van hetzelfde geslacht blijven kijken. In het artikel zelf lijkt daar geen sprake van te zijn en ligt het allemaal veel ingewikkelder. Daar moet je de vrijgezel toch eerst geil maken voordat hij anders reageert, en moet je mensen in een relatie eerst jaloers zien te krijgen. Al met al valt me het attention-adhesioneffect een beetje tegen. De gemiddelde reactietijden zijn zo rond de 520±150 ms, terwijl de spreiding tussen de verschillende groepen en tussen mooi/niet mooi en man/vrouw vaak nog geen 30 ms is. Alleen de geilgemaakte vrijgezellen doen het goed, met een extra 100ms reactietijd. Dus al wordt de suggestie gewekt dat Esmarel hierboven bij mij een reflex teweegbrengt, lijkt me die 100ms extra wel heel weinig om mijn gestaar te verklaren .

Nadat Francesco en ik zo'n beetje op hetzelfde moment onze hoofden stukgeslagen hadden op onze toetsenborden en we beiden uitgevloekt waren tegen onze schermen, zei mijn buurman: "We both had a lousy week. Let's cook a large animal this weekend, something both of us have never cooked before... How about a bear?". Na lang beraad over de praktische problemen van het beereten: waar haal je zo'n beer vandaan, hoe krijgen we hem met z'n tweetjes naar mijn vierde verdieping en belangrijkst van al, hoe krijgen we hem in mijn braadpan, werd het besluit genomen dan maar een octopus te offeren. Een achtbenig beestje van dezelfde familie als de veel vaker gegeten pijlinktvis (calamari) met genoeg wow-factor om ons beiden deze vervelende week te doen vergeten. We besloten er dan ook maar meteen een compleet drie-gangenmenu van te maken en de hele middag en avond te gaan koken. Elske fungeerde als jury, en u moet haar maar vragen of we geslaagd zijn . Het menu was als volgt:

• Kortgebakken St. Jakobsschelpen met knoflookbouillon
• Risotto con Polpo
• Octopussalade met courgette en rucola
• Citroensemmifreddo

Na een fijne speurtocht over de Albert Cuyp en een macchiato op een terrasje, verdeelden we de taken, de werkbladen en het gereedschap en kon het "prepwork" beginnen. Als ware chefs in een restaurantkeuken zwoegden we ons door de voorbereidingen heen en toen alle groenten kleingesneden en het toetje in de diepvries zat, mocht eindelijk de octopus ontmanteld worden. De mevrouw van de viskraam had dan wel gezegd dat het beest schoongemaakt was, maar wat ik niet besefte, was dat je zelf moest zien te bepalen wat je wel en wat je niet mag eten. Het beest had een snavel en er liep zwarte inkt uit z'n ogen, en beiden leken me niet in een risotto thuis te horen. Google is gelukkig uw vriend en dus ontdeed Francesco, nadat we de octopus van alle kanten bestudeerd en gefotografeerd hadden, het beest vakkundig van z'n bekje en het gedeelte waar z'n ogen zitten, probeerde hij zoveel mogelijk gestippelde huid weg te trekken en sneed hij het ding in kleine, glibberige blokjes. Het grootste gedeelte ging in de risotto, en eenmaal gaar zijn de van oorsprong kubische blokjes door de hoge elasticiteit bijna perfect spherisch en is de octopus een heleboel vocht kwijt. Vocht die op straffe van een hoop gespetter en kleine brandblaartjes trouwens in een flink hoger tempo vrijkomt als je het probeert te frituren voor in de salade .

Geïnspireerd door optische Jesus. Maar geef nou toe, wie zie je liever? Baschie, of Jesus?

Vraag: Wat doe je als je een drie jaar jongere middelbare-schoolgenoot uitgescholden en bedreigd ziet worden door een stel homofobe eikels, omdat de jongen op de eerste dag van het nieuwe jaar een roze shirt aan heeft?

Antwoord:Je duikt het internet op en overtuigt zoveel mogelijk medescholieren om de volgende dag in het roze gekleed te gaan. Voor iedereen die de boodschap gemist heeft koop je nog eens 75 roze hemdjes om uit te delen, en je neemt een roze basketbal en meerdere roze hoofd- en armbanden mee. De volgende dag is dan ook de helft van de 830 scholieren in het roze gehuld. Natuurlijk! Er is nog hoop voor de nieuwe generatie! Hoezee!

Eilanden spreken enorm tot m'n verbeelding en atollen misschien nog wel het meest. Ik heb het me eigenlijk nooit zo beseft, maar volgens mij vond ik als kind Brooke Shields in Blue Lagoon zo'n lekker ding, dat ik me destijds geen betere manier van opgroeien kon bedenken, dan gestrand op een tropisch eiland met zo'n olijk meisje .

Toen ik al surfend op digg een verzameling meest afgelegen, bewoonde eilanden vond, combineerde ik die aantrekking tot eilanden met m'n huidige grootste hobby en kwam ik al gauw op het eilandje in de lijst terecht, waar ze in elk geval internet hebben. Pitcairn, een eilandje van 5 vierkante kilometer in de Grote Oceaan, halverwege Paaseiland en Tahiti. Het behoort toe aan het Verenigd Koninkrijk en veel van z'n inwoners stammen rechtstreeks af van de achttiende eeuwse muiters van het schip "the Bounty". Pitcairn heeft zelfs z'n eigen top level domain: .pn. Een leuk detail: waar haalt een superklein landje zoal z'n geld vandaan? Uit de verkoop van postzegels aan postzegelverzamelaars natuurlijk .

Als je denkt dat een klein, Noord Hollands dorpje al verstikkend is, dan zul je je op Pitcairn wel helemaal niet prettig voelen. Met 48 inwoners uit 9 families is het 't kleinste rechtsgebied ter wereld, en met 5300 kilometer afstand tot het dichtstbijzijnde vaste land is het er niet eenvoudig ontsnappen. Maar met Pitcairn is meer aan de hand. De toenmalige burgemeester en nog zeven mannelijke eilandgenoten verspreid over drie generaties — half de volwassen, mannelijke bevolking — zijn in 2004 aangeklaagd voor maar liefst 55 zedendelicten. Deze zouden zich over de laatste 40 jaar hebben uitgespreid en het zou vooral om verkrachtingen en aanrandingen van minderjarigen gaan. Acht vrouwen getuigden, maar vermoed wordt dat dit niet de enige slachtoffers zijn. Zoveel mannen werden aangeklaagd, dat tijdelijk zelfs een vrouw, de zus van één van de beklaagden, voor het eerst in de geschiedenis van Pitcairn burgemeester werd. Gelukkig werden twee mannen niet veroordeeld, zodat Pitcairn nu gewoon weer een mannelijke burgemeester heeft .

Stel je voor. De helft van de volwassen mannelijke bevolking is een veroordeeld zedendelinquent en de helft van de vrouwelijke bevolking is door hen verkracht. En in de twee jaar dat deze zaak liep, zat niemand van de beklaagden vast. Dat noem ik nog eens een broeikas! En al roept Colleen McCullough "It's Polynesian to break your girls in at 12", dan is het nog steeds vreemd dat a) de halve vrouwelijke bevolking er zodanig over klaagt dat er een rechtszaak van komt en b) dat er ook zedendelicten werden gepleegd met nog veel jongere meisjes.