Perception Laboratory, onderdeel van de psychologieafdeling van de schotse St. Andrews Universiteit, is gespecialiseerd in digitale analyse van gezichten. Zo onderzoeken ze wat gezichten mooi maakt en schrijven ze algoritmes om gezichten te verouderen of verjongen.

Sinds kort is hun software online beschikbaar, in de vorm van een Java applet, zodat je fijn aan de slag kunt met je eigen gezicht (of dat van iemand anders). Zo kun je een persoon verjongen, verouderen en van sexe, van huidskleur, van soort of zelfs van schilderkunst veranderen. Hier kun je alvast zien wat de software van mijn gezicht maakt en ik waarschuw u, 't is geen mooi gezicht . Uw grappige creaties zijn natuurlijk van harte welkom in de reacties, maar ga er niet van uit dat de foto's op de website van de universiteit blijven staan (upload ze zelf dus ergens heen, of mail ze desnoods naar mij). Veel plezier .

Van dat niet-roken krijg je veel te veel energie en dat moet blijkbaar al sportend opgemaakt worden. Deze week was dan ook de sportiefste week van het afgelopen jaar. Ik ben zowel maandagavond, woensdagavond als vrijdagmiddag een uurtje gaan zwemmen, heb zaterdag tot zwetens toe twee keer een kwartier gekart en heb gisteren zelfs m'n mountainbike weer afgestoft. Het was het vier trappen naar beneden slepen van m'n fiets zeker waard! Lekker een rondje Noord-Amsterdam gedaan: over de Schellingwoudebrug naar Durgerdam, over de Uitdammerdijk langs het Kinselmeer en via Ransdorp weer terug naar diezelfde brug. Een erg mooi rondje, en dankzij een link van jeran ook nog eens handig te visualiseren en te meten!

Wipi heeft er weer een drukke paar weken opzitten, maar had gelukkig het paasweekeinde vrij om al weer de vijfde KMA-blog te schrijven. Ook zijn er hier weer ruim een dozijn nieuwe foto's te bewonderen. Wederom veel leesplezier gewenst!

Afgelopen week hebben we de derde velddienst gehad. Daarmee zijn we halverwege de Algemene Luitenants Opleiding 1 gekomen. Tijd voor evaluatie en... wederom een blog

Voordat we op velddienst gingen, hadden we nog een academieweek en een verplicht weekendje Den Helder. Daar werden op het Koninklijk Instituut voor de Marine (KIM) de zogenaamde Cadetten en Adelborsten Wedstrijden (C&A-wedstrijden) gehouden: een sportieve krachtmeting tussen de studenten van de KMA en het KIM. Daarover later meer. Nu eerst de academieweek.

Tijdens de academieweek kregen we op dinsdag een les LTV. Die lessen zijn bedoeld om leiderschapsvaardigheden te trainen. Ik was de gelukkige om als eerste leider m'n groep met een ton met daarin een ‘gevaarlijk gif’ binnen 20 minuten over een hindernis te krijgen. Die hindernis bestond uit een schuin omhooglopende wand, het zogenaamde wasbord, en was aan de voorzijde voorzien van een gracht en aan de achterzijde ‘bezaaid’ met mijnen. Naast de ton met gif beschikten we ook nog over een plank en een stuk touw. Ga d'r maar aanstaan! Ik kreeg eerst een paar minuten de tijd om de opdracht goed tot me door te laten dringen en een oplossing te bedenken. Dat lukte voor de helft. Ik had eerlijk gezegd geen idee hoe ik m'n groep nog over het ‘mijnenveld’ moest krijgen, maar wel het vertrouwen dat we er met elkaar uit zouden komen. Onze groep is goed op elkaar ingespeeld en stelt zich altijd constructief op. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste helft van de opdracht ging heel vlot en eenmaal bovenop de hindernis borrelde een goed idee op in de groep dat ik heb laten uitvoeren. Binnen de gestelde tijd waren we veilig aan de overkant. Alhoewel, één lid was zijn pet in het ‘mijnenveld’ verloren Belangrijkste leermomenten voor mij: maak de volgende keer een concreet plan met duidelijke taken voor iedereen en wees directiever. Na deze hindernis, kregen we nog de opdracht om met een kistje munitie over een hindernis te komen zonder de grond aan te raken. Deze uitdaging vond ik zelf nog lastiger, maar werd eveneens binnen de gestelde tijd volbracht. Al met al een heel leerzame en leuke les. 's Avonds heb ik nog twee potjes schaak gespeeld i.v.m. de selectie voor de C&A-wedstrijden. Eerste potje gewonnen, tweede verloren en daarmee uitgeschakeld voor de wedstrijden. Jammer, maar in ieder geval weer eens schaak gespeeld! Hopenlijk gaan er meer partijen volgen de komende tijd.

De sportlessen deze week bestonden uit hardlopen en klimmen. Het zal jullie niet verbazen dat die eerste wel, maar die laatste bepaald niet aan mij besteed is. Hoewel ik afgelopen januari op de steiger bij Walter M. te R. nog heb geprobeerd enigzins van m'n hoogtevrees af te komen, begon die kwaal me nu toch weer behoorlijk op te spelen. Terwijl ik m'n klimharnas nog eens controleerde en richting de klimwand liep, waren de makkelijkste routes al verdeeld en restte mij nog slechts een geniepige route langs de rand van de toren met een aantal loszittende hand- en voetgrepen. Halverwege begonnen m'n armen te verzuren en had ik geen idee hoe verder te gaan. Normaal gesproken is dat niet zo'n probleem: je roept naar degene die je zekert dat je naar beneden wilt en hij laat het touw vieren terwijl jij afdaalt. Niet tijdens deze les. Het zekeringspunt bevond zich aan de top van de toren zelf. Ergo, er is maar een weg: omhoog... Op driekwart werd ik duizelig en heb ik ongeveer 5 à 10 minuten stilgehangen. Toen werd het tijd om te stoppen met denken en heb ik me met m'n laatste krachten trillend van verzuring en zenuwen omhoog geworsteld en kwam boven. Wat was ik blij dat de fysiotherapeut zich die ochtend had vergist met een dubbele afspraak en ik nu bij hem langs moest komen: einde sportles

Nadat we op donderdag de laatste voorbereidingen hadden getroffen voor de velddienst van de afgelopen week, vertrokken we vrijdagmorgen in alle vroegte per bus naar Den Helder voor de C&A-wedstrijden. De reis verliep buitengewoon vlot. Ruim anderhalf uur eerder dan gepland arriveerden we op het KIM. We laadden de bus uit en liepen alvast richting ons ‘bivak’: een winderige parkeerplaats tussen de haven en het KIM-terrein met een stuk of 20 boogtenten met wapperende tentdoeken. In verband met het appel moesten we ons omkleden in Dagelijks Tenue (DT). Dat zorgde voor enige opwinding omdat het de eerste keer was dat we ons officieel in DT zouden presenteren. Nadat ik een stuk of wat stropdassen had gestrikt van jongens die daar wat minder bedreven in zijn, kleedde ik mij ook om en liep naar buiten. Echter, vlak voordat ik de tent uit wilde stappen hoorde ik een lachsalvo en nadat ik het tentdoek opzij had geschoven zag ik een beteuterde groepsgenoot met een wel heel bijzondere epaulet op een enigzins afwijkende plek. Juist nadat hij de tent had verlaten was een meeuw overgevlogen die precies op de rug van z'n jas een dampende klets had achtergelaten. Dat is natuurlijk helemaal niet leuk, maar de combinatie van die kwak meeuwenkak op zijn jas en de gelaten uitdrukking op zijn gezicht deed mij bijkans in m'n broek pissen van komische ontroering. Na het appel begonnen de wedstrijden. Alle wedstrijden die ik bezocht werden verloren of gelijkgespeeld, zodat ik aan het einde van de dag het gevoel had dat we zouden gaan verliezen. Dat werd nog eens versterkt door de verloren judowedstrijd die avond. Dat was een buitengewoon spectaculaire wedstrijd waaraan ook nog een pelotonsgenoot van ons meedeed. Midden in de grote zaal van het KIM was een mat neergelegd waaromheen alle toeschouwers zaten. Onder luid gejuich betraden de judoka's van het KIM en de KMA de mat, waarna ieder KIM/KMA-koppel twee wedstrijden met elkaar judoden. Tot halverwege ging het gelijk op, daarna bleek het KIM toch echt te sterk voor ons. Balen! Na deze enerverende wedstrijd hebben we nog wat gedronken en zochten we ons veldbed op.

De volgende dag was de dag van de ontknoping. Ik mistte op een paar minuten de zogenaamde niet-sporters-run voor cadetten en adelborsten die aan geen enkele andere wedstrijd meededen en bleef derhalve nog maar een paar wedstrijden atletiek kijken. Na de middag ben ik met een aantal groepsgenoten naar het Marinemuseum geweest. Dat was buitengewoon interessant. Met name het bezoek aan een onderzeeër op het droge vond ik erg indrukwekkend. Terwijl de meeste jongens zich vergaapten aan de brokken techniek die zo'n apparaat herbergt, probeerde ik mij voor te stellen hoe het is om weken achtereen in zo'n stalen sigaar onder het zeeoppervlak te varen: vreselijk! Geen frisse lucht, geen vers voedsel en de hele dag dezelfde gezichten en geluiden. Je moet wel uit een bijzonder soort hout gesneden zijn om dat vol te houden. Buitengewoon indrukwekkend! Daarna weer even naar het sportveld gereden om de laatste wedstrijd bij te wonen: rugby. Daar hoorde ik dat we een buitengewone inhaalrace hadden gereden en dat we het KIM in de laatste wedstrijd voor het klassement, de softbalwedstrijd, hadden verslagen! Dat moest gevierd! Die avond was er een smakelijk barbecue en een gezellig feest. 's Avonds niet te laat naar bed i.v.m. de naderende velddienst. Zondag stond in het teken van terugverplaatsen, tas uitruimen en velddiensttas en -spullen klaarmaken. Tussendoor ben ik nog even thuis geweest om wat bij te slapen en te eten.

Maandagmorgen zijn we met enige vertraging vertrokken naar Oirschot voor de derde velddienst. We begonnen met de opbouw van het kamp. Die werd dit keer iets verder uitgebreid dan de vorige keren. Aan het einde van de middag kregen we een demonstratie van een veldoven. Daarna groeven we zelf zo'n kachel, stookten 'm flink heet en kookten ons maaltje daarop. Dit was het leukste moment van die dag. Als het lekker droog is, gaat het graven makkelijk en vliegt de fik er snel in. Een messtin met water erop, een blik erin en een andere messtin als dekseltje er bovenop. Na een kwartiertje au-bain-marie, is je maaltijd gereed! Na de maaltijd kregen we een demonstratie van een alternatief onderkomen. Daar zal ik verder niet over uitweiden, maar onze reeds eerder ingewijde pioschop zou deze week weer van pas komen

Dinsdagmiddag kregen we een leuke opdracht: een kompasloop. Buddiesgewijs moesten we een route afleggen waarbij niet alleen een stafkaart, maar ook een kompas gebruikt moest worden. Deze opdrachten zijn wel aan mij besteed. Gelukkig viel het kompasdeel erg mee, want daarmee kun je je behoorlijk vergissen. Een kleine fout in je hoekoriëntie bij aanvang veroorzaakt een grote afwijking op lange afstanden. Na binnenkomst kregen we even tijd om wat noodzakelijk onderhoud te plegen. Die avond oefenden we ook nog een aanval op ons kamp. Daarbij is het van levensbelang om snel en adequaat te reageren. Maar waarom komen dit soort oefeningen altijd net als ik m’n schoenen zit te poetsen, m’n esbitbrandertje probeer aan te steken of m’n toilettas schoonmaak vanwege een per ongeluk gebarsten tube spiergel? Aaaarrggh! Na zo’n alarmoefening ben je steevast verder van huis omdat je schoenborstel, esbitbrandertje en toilettas naast vet, aangekoekte roetresten en gel ook zand bevatten... Enfin, moedig voorwaarts!

Woensdag was de zwaarste dag. We werden zowel fysiek als mentaal behoorlijk op de proef gesteld. De dag begon met ochtendsport en het afbreken van het kamp, daarna begonnen we met graafwerkzaamheden, daarna een pittige les veldsport door mul zand, daarna weer verder graven, daarna zes kilometer marsen, eten, schieten op de schietbaan bij verminderd zicht (avond) en weer zes kilometer terug marsen. Heftig! Gelukkig maak je ook op zo’n dag genoeg leuke dingen mee om ‘m goed door te komen. De zon scheen, een paar nieuwsgierige kinderen kwamen kijken bij het graven en last but nog least ontdekte ik ‘s avonds op een vuilnisbak bij de schietbaan een sticker van de ‘Defensie Gravendienst’. Die moet daar door een militair met een sarcastisch gevoel voor humor zijn opgeplakt. Ik kon ‘m in ieder geval wel waarderen

Donderdag verplaatsen we ons weer naar de schietbaan voor een oefening op 300 meter. Helaas stond m’n korrel weer zo scheef als een joekel en schoot ik 0 uit 6 en 1 uit 6. Balen! Driehonderd meter is al lastig genoeg, daar kun je zo’n scheve korrel niet bij gebruiken. Komende week ga ik maar eens een bezoek brengen aan de wapenhersteller. Aan het einde van de morgen kregen we andermaal een kompasloop. Deze was een stuk lastiger omdat ze op de heide was, maar daardoor ook leuker. We kregen een doel op de kaart toegewezen waar we naar toe moesten voor een ‘stempel’. Bij terugkomst werd het stempel gecontroleerd en kregen we een nieuw doel opgegeven. Ons eerste doel vonden m’n buddy en ik vrij snel, bij de tweede liepen we wat te ver. De derde was lastig, maar de vierde weer snel gevonden. Leuk detail: tijdens onze loop werd er druk geoefend met pantservoertuigen. Dat is an sich al heel interessant, maar het werd nog doller toen we ineens een kleine kudde hertjes voor een pantservoertuig zagen uitsnellen. Die arme beestjes werden opgejaagd, maar konden nog op tijd een veilig heenkomen vinden tussen de bomen. Een mooi gezicht. Aan het einde van de middag kregen we nog een kleine mentale training (“Zwaai de buschauffeur maar uit, wij gaan nog een stukje lopen!”) en daarna was het tijd om terug te keren en onderhoud te gaan plegen. Daar was ik tot een uur of half twaalf mee bezig en toen vond ik het mooi geweest. Ik heb die nacht zo vast geslapen dat ik m’n wekker de volgende morgen niet heb gehoord.

Vrijdag deden we een intest voor Engels, pleegden we wapenonderhoud, bracht ik nog een bezoek aan de fysio en besloten we met een evaluatie. Na twee geslaagde weken en met het Paasweekend in het vooruitzicht ging ik met een voldaan gevoel huiswaarts: weekend! (Alhoewel... Kleren wassen, boodschappen doen, huiswerk maken... )

Er schijnt geen dertiger op TV te zijn zonder botox in haar voorhoofd, geen vagina in de Playboy nog echt, geen modefoto zonder Photoshop en geen modebladredactie zonder gratis behandeling door een plastisch chirurg. Geen wonder dat zelfs de mooiste vrouwen zich niet mooi vinden; en toch raar dat zoveel mannen daar blijkbaar anders over denken .

Ik loop voortdurend achter de feiten aan omdat ik nauwelijks TV kijk, dus ik hoop dat jullie het me niet kwalijk nemen dat ik vandaag een documentaire aanraad die precies een maand geleden op televisie is uitgezonden: Beperkt Houdbaar, van Sunny Bergman (klik hier voor een directe link naar de film). Natuurlijk gaat het in zo'n documentaire over onzekere jonge meisjes, onzekere oude vrouwen, de mode-industrie en de plastische chirurgie, maar het is vooral de keuringsdienst-van-waarde-achtige manier waarop de documentaire gemaakt is die hem zo leuk maakt. Sunny, zelf 34 en langzaam onzeker over haar uiterlijk, gaat naar een schoonheidsbeurs, de redactie van een modeblad, een fotograaf en fervent photoshopper, een buikdanscursus en later een haman, naar de VS en aldaar naar een 350.000 dollar per maand verdienende plastisch chirurg gespecialiseerd in “vaginareconstructies”. Gedurende de documentaire komt ze er langzaam maar zeker achter dat het ideaalbeeld waaraan vrouwen zich tegenwoordig spiegelen gephotoshopt is en daardoor altijd onhaalbaar.

Met dank aan Patrick voor de tip!

Meneers half uitgedrukte shaggie bedierf ons eten. De dikke, blauwe slierten rook trokken niet alleen prachtig golvende, ononderbroken lijnen tussen de asbak en het bevallige neusje tegenover mij, ik had zelf nog last van die stank ook! Alsof ik al jaren rookte pakte ik de peuk en drukte hem ferm uit op de bodem van de porseleinen bak; na elf dagen was ik het uitdrukken in elk geval nog niet verleerd. Even was ik bezorgd voor de belerende geste die ik hiermee maakte, vervolgens over het vasthouden van een brandende sigaret, maar de weerzin won het van de takt.

“Heeft u een vuurtje voor me?”, vroeg dezelfde grijze, jarige meneer naast me, een uur of wat later. “Nee meneer, ik rook niet!”. Het floepte eruit. Zelfverzekerd, zonder dat ik er over na hoefde te denken. Hij leek uit het veld geslagen, had dit antwoord zeker niet verwacht. Zag ik er dan zo rokend uit? Of zag hij me toch vol overgave die peuk uitdrukken? Trots keek ik voor me uit en zei heel afgezaagd “een mijlpaal” .