Gisteren meldde ik al dat ik het boek van Allen Carr: "Stoppen met roken" heb gevraagd voor mijn verjaardag, en ook heb gekregen. Ik ben dus al begonnen en ben inmiddels op pagina 69 van de 160. In de komende tijd ga ik het zo uitkienen dat ik het boek uitgelezen heb op het moment dat ik uitkies om te stoppen en als het lezen te hard gaat, ik begin door voorgaande secties dubbel of zelfs driedubbel te lezen. Het grote moment staat voor zondagnacht gepland en zoals u wellicht al vermoedt, heb ik daarom vandaag al herlezen wat ik gisteren tot me genomen heb.

Ik ga me voordoen als gelovige. Ik geloof reeds in placebo's en zelfbedrog. Maar vanaf nu geloof ik in sprookjes, in god, in homeopathie maar nog veel belangrijker, in Allen Carr, zijn methode, dat het gaat werken, en dat ik eigenlijk een niet-roker ben. En ik ga precies doen wat hij zegt. De komende dagen zal ik mijn ervaringen met Allen Carrs boek met jullie delen en daarom besteed ik er vandaag maar weinig aandacht aan. Wat ik nog wel kwijt wil, als dat nog niet duidelijk is, is dat ik pas mag stoppen van meneer Carr, als ik zijn boek uit heb. En die heb ik zondag uit, dus verwacht voor die tijd geen heroïsche daden!

Ook al ben ik vanaf nu een gelovige, de skepticus in mij heeft zich na 69 pagina's helaas nog steeds niet gewonnen gegeven, daarom vandaag alvast wat extra voorzorgsmaatregelen in de vorm van wat wellicht mijn langste blog tot nu toe is. Hierin beschrijf ik hoe mijn vorige stoppoging was, die ik een jaar lang volhield. Mocht je vinden dat baschie een overmatig emotioneel figuur is die veel te veel kijk geeft in zijn persoonlijke leven, back off en lees niet verder.

Waarom dan toch deze blog? Omdat, als Allens boek niet gaat werken, wat ik natuurlijk totaal niet geloof, het in de komende maand nog veel erger gaat worden met mijn blogs! Je denkt toch niet dat ik het ga opgeven hè? Als Carrs methode niet werkt, moet ik het maar op mijn tandvlees doen. Maar wat als ik nu weer veel te veel verlang van mijn omgeving? Wat als ik vergeet dat stoppen met roken gewoon vervelend is, niet meer niet minder? Of dat ik vergeet dat ik de vorige keer ook na een bepaald moment me gewoon een stuk beter voelde? Dan verplicht ik mezelf in elk geval de rest van deze blog te lezen.

De komende blogjes zullen dus gaan over Allen Carrs boek, maar na zondag volgt pas de echte ellende voor diegenen die last hebben van valse schaamte: mijn dagboek als gestopte, of zoals Carr het noemt, de "niet roker". Dit is vooral bedoeld om mij over een jaar niet weer te doen beginnen. Ook is het natuurlijk een leuke n=1 test van Carrs methode. Goed, als je nog niet voldoende afgeschrikt ben, dan nu mijn relaas.

Tweeëneenhalf jaar geleden besloot ik radicaal wat te doen aan mijn gezondheid. Ik woonde in Osdorp en fietste al zo'n twintig kilometer per dag, maar ik maakte daar ongeveer veertig kilometer van, ging thuis fitnessen, later zelfs hardlopen en had het plan opgevat om, als ik tien kilo minder woog, te stoppen met roken. De weg naar tien kilo afvallen geeft je een lekker lange periode om je voor te bereiden om te stoppen met roken en het feit dat je daadwerkelijk tien kilo bent afgevallen en blijkbaar goed bezig bent om er nog eens tien vanaf te gooien moest genoeg motivatie geven.

Bij de acht kilo eraf voelde ik me al zo goed en werden de aanmoedigingen van mijn omgeving zo sterk dat ik toen alvast besloot te stoppen. Na een avondje in de kroeg waren mijn sigaretten op en ik besloot te kijken wat er gebeurde als ik ze pas die volgende ochtend ging kopen. Iets dat anders nooit in me opgekomen zou zijn. Ik rookte nog liever de oude peuken uit mijn asbak, of fietste liever vijf kilometer naar de dichtstbijzijnde avondwinkel, dan dat ik een avond zonder sigaretten zou zitten, ook al is het twaalf uur 's nachts en zou ik tien minuten later naar bed gaan. De morgen brak aan, ik voelde me eigenlijk helemaal niet slecht, en besloot door te zetten.

De eerste dag was okay en vol te houden. Ik vertelde iedereen vol trots dat ik al X uur niet gerookt had en voelde me stoer. Die avond echter, gingen we naar de bioscoop en kon ik de film voor geen meter volgen, mijn gedachten dwaalden af, ik wilde naar buiten rennen en roken! De volgende week was het beste te vergelijken met een continue, extreme zenuwachtigheid die je compleet verlamde, gemengd met een steeds labieler worden waardoor je de zenuwachtigheid steeds slechter trekt en je het liefst de hele dag zou willen janken. Ik voelde me niet alleen waardeloos, ik werd ook nogal onzeker en labiel. Ik zocht bevestiging van iedereen die ik hoog had zitten en als ze niet snel genoeg precies zeiden of deden wat ik van ze verlangde, was ik extreem teleurgesteld en ging daar niet bepaald redelijk mee om.

De eerste anderhalve week was het zwaarst. De verschijnselen hielden nog wel aan tot zeker drie weken tot een maand, maar de onzekerheid groeide, hoewel ik er gelukkig fysiek steeds beter mee om kon gaan.

Na zo ongeveer een maand, anderhalve maand was ik redelijk de oude en begon zelfs een soort opleving. Mijn conditie ging keihard vooruit, mijn longen voelden steeds schoner aan en alhoewel de drang naar sigaretten nooit weg ging, waren de ontwenningsverschijnselen compleet verdwenen. Ik was trots en enorm blij dat het achter de rug was. Zelfs in de kroeg, waar voor mij toch de grootste associatie met roken zit, had ik geen problemen. Ik was gestopt, blij, voelde me beter en wilde dit mijn vrienden en mijzelf nooit meer aandoen!

Een paar maanden nog hield ik het harde trainingsregime vol, maar topweer werd rotweer, mijn gewicht bereikte iets waar ik steeds tevredener mee was en ik had eigenlijk niets meer voor mezelf te bewijzen. De sleur kwam erin, ik werd lui, verhuisde naar de Amstel en werd nog luier. Ik vergat hoe zwaar het was om te stoppen met roken en vooral hoeveel beter je je voelt als je niet rookt, of hoe slecht je je eigenlijk voelt als je wel rookt. Altijd zweten, hoesten en naar adem smachten als je de vier trapjes naar je eigen kamertje omhoog loopt. Het was zomer, de zin in sigaretten was nog immer niet verdwenen, ik had wat gedronken en bietste een sigaretje. Dat beviel enorm, voelde heerlijk, zeker met wat alcohol in je mik, en ik was voor ik het wist weer verslaafd.

En nu zit ik hier. Tweeëneenhalf jaar later rook ik een sigaret, één van de twintig tot vijfentwintig die ik per dag rook, baal van het feit dat ik net een topfeestje heb gehad waarin ik de enige was die iedereen de volgende dag hun kleding deed wassen en die met 0,0 conditie futloos in zijn bureaustoel letterlijk ligt te bloggen tot hij een ton weegt. Baschie wil stoppen en heel gauw!

Wat je net gelezen hebt heeft me een boel redenen om nooit meer te stoppen gegeven: Een enorme klotetijd voor een maand en waar haal ik een maand vandaan in dit drukke laatste jaar van mijn promotie, het mijn omgeving de ellende willen besparen, en de angst dat het me vast toch weer niet lukt. Aan de pluskant beginnen zich echter nog veel meer dingen te verzamelen: Ik ben echt de enige in mijn directe omgeving die regelmatig rookt. Ik word herkend aan mijn hoest zoals Elske aan haar nies of jeran aan z'n lach. Ik moet gezellige avonden onderbreken met rookpauzes en kan nog wel wegsneaken in gezelschap van twee of meer personen, maar iemand in z'n eentje laten zitten terwijl ik mijn verslaving bevredig? Ik heb een klote conditie. Ik ben de sigaretten steeds meer beu, ze stinken, zijn eigenlijk helemaal niet lekker en doen eigenlijk verdomde weinig voor me, behalve ervoor zorgen dat ik er niet nog één wil.

Ook heb ik veel geleerd van de eerste keer serieus stoppen. Dat mijn vrienden echt wel voor me klaarstaan, maar dat mijn leven niet de hunne is en ik niet een 24/7 service mag verwachten. Dat ik misschien ook deze keer onredelijk word en dat ik deze blog nog eens in zijn geheel moet lezen als dat dreigt te gebeuren en dat zenuwachtigheid redelijk te verhelpen is met middeltjes als valeriaan.

Daarom ga ik zondagnacht stoppen met roken. Je moet toch ergens een moment kiezen, en zondag leek me de beste. In het weekend heb je immers geen afleiding. Dag twee en drie zijn het ergste en 's avonds rook ik vele malen meer dan overdag, dus het lijkt me leuk om op één van die avonden bijvoorbeeld naar de bioscoop te gaan, of wat af te spreken. Ik kook graag zoals u weet . Ik ga de hele week volplannen met tripjes naar vrienden en familie, of ze hier uitnodigen. Mocht u zich gebruikt voelen door deze berekenende strategie, zeg dan vooral nee en wacht een maand tot het ergste over is.

De afgelopen twee weken stonden in het teken van de zogenaamde Co-tijd. Dat staat voor coördinatietijd; in de volksmond gewoon ontgroening. Helaas mag ik daar niets inhoudelijk over kwijt, maar ik wil hier wel een globale schets van mijn beleving weergeven.

Onze ontgroening begon in de loop van de vorige week. De drie opleidingspelotons verzamelden op de binnenplaats waar het commando werd overgedragen op de "ontgroeningscommissie". Daarna werd een heel akelige sfeer gecreëerd en begon voor ons de ontgroening.

Die was meteen goed raak. Op de een of andere manier hangt om mij een aura van toegankelijkheid, want zo gemakkelijk als een omaatje in de trein mij vraagt op haar spullen te letten, zo gemakkelijk begon onze "ontgroenaar" zijn "taak" op mij uit te oefenen. Dat hield ik precies een avond vol, daarna schoot het in m'n rug. Tijdens deze "momenten van beperkte vreugde" (cit. kapitein), deed het mij veel goed de meelevende blikken van enkele ouderejaars te onmoeten. Ook moet worden vermeld dat ik goed in de gaten werd gehouden door EHBO'ers. Hoe dan ook, de volgende dag maakte ik mijn opwachting in het zogenaamde "mutantenpeloton".

In dit peloton zaten alle cadetten met kwetsuren. Enerzijds was ik erg blij dat ik in dit peloton terechtkwam, omdat mijn rug kon herstellen. Anderzijds baalde ik er enorm van, omdat m'n kameraden verbroederden terwijl ik luid het mutantenlied zingend in een telgangpas over het terrein schoof. Op die momenten heb je er een kapotte rug voor over om met je kameraden mee te doen. Terwijl zij fysiek werden uitgedaagd, werden wij mentaal op de proef gesteld. Dat gebeurde op uiterst creatieve wijze waarbij wijzelf soms mentale warming-ups moesten verzinnen alvorens het echte werk kon beginnen.

Een van de betere kanten van de Co-tijd is de kennis die je opdoet over de KMA. Zo kregen we een rondleiding langs de historische kilometer, een route langs allerlei historische bezienswaardigheden en wetenswaardigheden zoals het Huis van Brecht (oudste stenen huis van Breda, thans bibliotheek en ruimte voor de geestelijke verzorging, 2e helft veertiende eeuw), Het Voske (monument ter herinnering aan het 'Turfschip van Breda', 1590) en de Grote Zaal (de voormalige ridderzaal waar Nederland en Engeland Suriname om New York ruilden, 1667). Tijdens deze rondleiding kregen we ook uitleg over het verhaal achter de Henricuspoort. Alle cadetten nemen de houding aan als ze door deze poort lopen. Waarom? Zie: deze link.

Na ieder normaal onderdeel volgde steevast een vervelend, akelig of zelfs grensoverschrijdend onderdeel. Omdat je vantevoren niet weet hoe het normenoverschrijdende-activiteitenspectrum eruit ziet, is het moeilijk om je eigen grens te bepalen. Er zijn zoveel dingen "niet leuk", maar moet je die daarom weigeren? Bij die instelling, maak je het jezelf onmogelijk. Anderzijds zijn er activiteiten waaraan je absoluut niet mee wilt doen, maar die je onder grote druk wel worden opgedragen. Hoe ga je daar mee om? Wel, ik had vantevoren - zo goed en zo kwaad als dat gaat - mijzelf een beeld geschetst van een aantal normen die ik absoluut niet wilde overschrijden. Op de tweede avond was één daarvan aan de beurt. Ik werd fysiek onpasselijk, kreeg knallende koppijn en had het helemaal gehad. Als dit het corpsleven is, dan is het mooi geweest! Eenmaal buiten heb ik om een mentor gevraagd die ik vervolgens om een geestelijk verzorger (GV'er) vroeg. De mentoren vallen immers onder het ontgroeningssysteem en ik vertrouwde niemand meer en wilde met een normaal mens buiten de ontgroening spreken. Na een tijdje voet bij stuk houden werd mijn verzoek verhoord en kreeg ik een time-out. Ik moet zeggen dat de mentoren die ik vervolgens nog sprak uiterst professioneel en integer met mij omgingen, zodat ik opgelucht en zonder hoofdpijn weer verder kon. Een compliment voor de organisatie! De tijd na deze break was nog steeds niet altijd even leuk, maar zeker niet onterend of ondoenlijk.

Naast de kennismaking met de historie van de KMA, maakten we ook kennis met de verschillende commissies en hun besturen, de corpsliederen en -gebruiken. Soms op redelijk ontspannen wijze, meestal onder fysieke en/of mentale druk. Een tijdje voor het einde van de ontgroening kregen we een toets voorgelegd. Natuurlijk op gepaste wijze. Deze toets bestond uit een aantal onderdelen (algemene kennis, defensiekennis, corpskennis en KMA-kennis). Voor ieder onderdeel moest een voldoende worden gescoord. Samen met drie anderen heb ik deze toets gehaald Dat vervulde mij wel met enige gepaste trots, maar meer had ik er ook niet aan, want ik moest natuurlijk evenzogoed weer aan de gang met de rest om toch nog voldoende kennis op te bouwen... Na de nodige momenten van beperkte vreugde kwam het einde in zicht. De Co-tijd werd afgesloten met de inauguratie en een exquise diner.

De volgende dag besteedden we aan het schoonmaken van onze kamers en de rest van het kasteel. Die dag werden in het kader van een programma over legendes ook opnames gemaakt op het kasteel. Het schijnt dat aan het einde van de negentiende eeuw een vrouw verkleed als man de officiersopleiding heeft gevolgd. Binnnenkort zendt de NCRV daarover een documentaire uit. Tevens hebben we ‘s middags een evaluatie over de ontgroening gehouden met het kader.

De mooiste dag van de afgelopen week was echter de dag waarop we naar Oirschot gingen voor een schietoefening. Daar hebben ze verschillende schietbanen waaronder een 100-meterbaan waarop wij onze kunsten mochten vertonen. Dit was voor de meesten van ons de eerste keer dat met scherp werd geschoten. Spannend dus. We begonnen met een rondje warmschieten op een halve cirkel. Daarna stelden we de korrel en het vizier zodanig af, dat een kogel die wordt afgevuurd op de roos ook daadwerkelijk daar terechtkomt. Tot slot moesten we driemaal een target (blikken torso) beschieten vanuit drie verschillende posities (liggend, knielend en staand) waarvan minimaal 2 uit 3 raak. Vanuit de eerste twee posities schoot ik 2 uit 3, omdat m’n korrel nogal scheef stond. Nadat die door de majoor was recht gezet, schoot ik 3 uit 3. Ik moet zeggen: zo’n wedstrijdje tegen jezelf geeft best een kick als het goed gaat. Grappig detail: tussen twee oefeningen door huppelde er ineens een konijntje vrolijk over de baan. Blijkbaar zijn die beesten zo geconditioneerd, dat ze geen enkele angst meer hebben voor onze kogels Na de schietoefening kregen we sportles op een touwbaan op hoogte en op de internationale hindernisbaan. Gelukkig viel de hoogte van de touwbaan best mee, zodat ik zonder veel vrees de oefeningen kon doen. Daar waar het echt spannend werd (over een smalle balk lopen op ongeveer 6 meter hoogte), was gelukkig een net gespannen. Gouden tip: blijf vooruit kijken!

De laatste dag van de afgelopen week was het vervelendst. Na de Co-tijd hadden we, verpakt in plastic zakken, van de ouderejaars wat te eten en drinken gekregen. Nu geldt er de regel dat je geen eten op je kamer mag hebben, met als uitzondering houdbaar eten in een afgesloten verpakking. Hoe het ook zij, tijdens een toevallige inspectie stuitte de kapitein op open zakken chips die op tafel lagen. Hiermee werd de regel overtreden en woensdagmorgen voor vertrek naar de schietbaan werd ons meegedeeld dat we daarom het komende weekend niet naar huis mochten, maar in tentjes op het terrein zouden slapen, omdat we het kasteel niet waardig waren. Wij baalden enorm en op vrijdagmiddag, na inspectie, was het dan zover. Met al onze uitrusting, met uitzondering van het ‘blauw’ (dat is het dagelijks tenue), moesten we in no-time op een grasveld verschijnen om onze tentjes op te gaan zetten. Zo bevolen, zo gedaan. Toen de tentjes stonden, moesten ze weer worden afgebroken en opnieuw (maar nu goed!) worden opgezet. Na dit circus traden we aan voor een mars, maar na een toespraak van de kapitein en adjudant, kregen we een les commandovoering. Na de les kregen we nog een resumé van de avond en mochten we (gelukkig!!) naar huis. Die nacht zou de 5e nacht in 6 weken worden dat ik weer in m’n eigen bed zou slapen... Of zoals een collega-cadet het uitdrukte: ‘Ik dacht dat ik aan een opleiding was begonnen, maar dit begint meer op een uitzending te lijken.’

Top dekt de lading wel . Wat een topavond, wat een topvrienden en wat een topcadeautjes! Sinterklaas eat your heart out! Nog nooit zoveel cadeautjes gehad en in Amsterdam zoveel vrienden over de vloer gehad als gisteren. Hoe je een man of vijftien in zo'n klein kamertje kunt proppen is mij nog steeds een raadsel, maar het werkte. Ik was zelfs een beetje bang dat de vloer het rondom het luik niet zou houden, maar het heeft het overleefd.

Van mijn getrouwde vrienden heb ik "Het zijn net mensen" van Joris Luyendijk gekregen en ik heb al van velen gehoord dat het een aanrader is; gauw lezen, want de gevende partij wil hem ook . Van de meest vinologische van mijn vrienden heb ik zowel een côte du Rhone (vele jaren geleden mijn introductie in de wijnwereld) als een mooie Chablis gekregen en van mijn Portugese legermaatje een LBV port . De aanwezigheid van Wipi is al een verhaal op zich en ik vermoed dat hij daar in z'n volgende gastblog nog wel over zal uitwijden. Het grappigste cadeautje, geïnspireerd op de 160's link van Edith, is toch wel de koelkastmagneetwoordenkit, waarmee je je koelkastdeur kunt voldichten. De collegae hebben me verder opgezadeld met een enorme fietskaart van Amsterdam en een wat handzamer model met routes door de omgeving. Mijn groene bank is eindelijk wat minder lelijk met m'n nieuwe rode grand Foullard, mijn vorig jaar gekregen en inmiddels gesneuvelde eiersnijder is vervangen door een meer basproof model en een prachtige houten theedoos met zorgvuldig ingepakte inhoud zorgt ervoor dat ik de dames nog beter kan gerieven . Oeh, zou ik toch bijna het kaasmes zijn vergeten!

Misschien het meest opmerkelijk punt van mijn verlanglijstje is het boek van Allen Carr: "Stoppen met roken". De Geenstijllezers onder u zullen denken dat ik een doodwens heb, maar ik vermoed dat mijn motivatie juist tegengesteld is. Het lastigvallen van mijn niet-rokende vrienden moet maar (weer) eens afgelopen zijn! Nu is stoppen met Baschie, zoals velen van mijn zeer gewaardeerde vrienden hebben gemerkt, geen kattepis. Baschie krijgt een nóg korter lontje, zijn traankliertjes lijken een geheel eigen leven te gaan leiden en zijn omgeving krijgt hier natuurlijk de schuld van. Vrienden blijven met een niet-rokende Baschie is dan ook vrijwel onmogelijk, maar stoppen is onmogelijk zonder de hulp van ze. Daarom bij deze alvast een vooraankondiging: Sla 50 liter schoon water, genoeg toiletpapier en blikken soep in! Baschie gaat binnenkort stoppen! Ik denk dat ik het stoppen maar ga bijhouden op m'n blog, zodat ik nog meer sociale druk heb om het vol te houden en zodat ik een jaar na dato kan nalezen waarom 1 sigaretje lenen geen goed idee is.

Bedankt voor de topavond en tot volgend jaar!

Ik ben niet zo'n held met ongepelde schaal- en schelpdieren, of "fish with legs" zoals Francesco ze liefkozend noemt. Natuurlijk heb ik wel garnaaltjes op mijn bordje moeten pellen, maar grotere zeebeesten heb ik nog niet hoeven slachten. Tot gisteren. Gisteren heeft Francesco voor Jarek en mij spaghetti con scampi gekookt. Scampi of langoustines zijn een soort kruising tussen een garnaal en een kreeft, ze smaken wat zoeter dan garnalen en je haalt er ook een stuk meer vlees uit, al moet je er ook een boel werk voor doen. Toen Francesco ze te voorschijn haalde maakte dat zo'n indruk dat Jarek en ik simultaan naar onze fototoestellen renden. Zo'n grote enge alien vind je niet dagelijks op je bord.

Vertel trouwens niemand van het personeel bij de Ponteneur dat langoustines bestaan. Voor je het weet stoppen ze de scampi ongepeld in je taco .

Soms wordt er gezegd, zeker door na de komma genoemden die een baan zoeken, dat je nerds maar beter met rust kunt laten als je er het maximale uit wilt halen. Xerox' oude in Palo Alto gesitueerde hobbiewerkplaats voor computergeeks, waarin ze konden doen en laten wat ze wilden en waar Windows zo'n beetje ontstaan is, is daar een goed voorbeeld. Aan de andere kant kun je ook beweren dat beperkingen juist innovatie stimuleren. Of het nu de overheid of de publieke opinie was die graag energiezuinigere auto's wilden zien, het heeft er toe geleid dat Europese en Aziatische autofabrikanten ver voorlopen op de Amerikanen. Sommigen zouden zelfs zeggen dat je zo'n enorm apologetische inleiding nodig hebt om de schrik te verminderen die u om het hart slaat bij het horen dat de vleeschetende baschie een hele avond veganistisch heeft staan koken met een dame die hij nog nooit daarvoor heeft gezien. Dat is dan ook één van de redenen voor het feit dat u na de punt aan het eind van deze zin al 1076 tekens heeft gelezen voordat de volgende paragraaf daadwerkelijk begonnen is.

Diegenen die mij beter kennen weten dat ik koken niet alleen leuk vind omdat ik graag eet, maar ook omdat ik alles rondom koken zo interressant vind; je koopt en leest zo'n dikke McGee immers niet omdat je honger hebt! Beperkingen stellen aan wat je wel en niet mag gebruiken maakt koken juist reuze interessant en vernieuwt je blik op ingrediënten die je voorheen achteloos gebruikte en wiens functie je nu ineens moet gaan vervangen. De regels achter kosher voedsel vind ik bijvoorbeeld bijzonder boeiend en de beperkingen van de regels maken het koken voor iemand die zich eraan houdt een erg leuke uitdaging (al klink ik vast soms wat geïrriteerd als blijkt dat ik een gerecht over moet doen omdat meneer de bouillonblokfabrikant overduidelijk niet Joods is ).

Mijn veganistisch uitstapje van gisteren komt voort uit een lang geleden via internet ontstaan contact, waarin lekker eten en mijn fascinatie met veganisme de boventoon voerde. Na lange vraag- en antwoordsessies over hoe je in godsnaam eieren vervangt en je ineens bedenken dat plantaardige margarine gelukkig wel mag, moest ik het gewoon een keer in de praktijk proberen. Mijn inzet was dat ik geen typisch vegavoedsel wilde gaan maken. Niets standaards dat naar geitenwollensokken riekt en waarvan iedereen op een afstand kan zien dat het veganistisch is. De receptverzinronde gingen echter wat stroef. Ik zou het hoofdgerecht doen en had me al helemaal op Indiase curry ingesteld — immers in India zijn er hele volkstammen vegetarisch en dat veganistisch maken zou vast niet moeilijk zijn — zij zou voor het nagerecht zorgen. Helaas is curry de aardappels met vlees en groenten voor de moderne veganist, dus moest er wat anders gezocht worden. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik alle recepten verzon en mevrouw de garnering voor het toetje, maar dat mocht de pret niet drukken!

Als voorgerecht heb ik vichyssoise gemaakt, een prei-aardappelsoep die eigenlijk koud gegeten moet worden, maar die ik eigenlijk warm lekkerder vind en door ons dus ook warm gegeten werd. In plaats van karnemelk+room hebben we ongeveer de helft soyaroom gebruikt, zodat de soep wat dikker was, maar het smaakte fantastisch en de soya proefde je eigenlijk niet. Als hoofdgerecht hebben we een echte Britse cottage pie gefabriceerd: groenten+linzen en salie+tijm, met daarover een aardappelpuree, in de oven. Topspul! Alhoewel het geen gehakt bevatte deden de linzen hun werk goed, en met flink wat soyasaus heb je genoeg glutamaat om je te doen vergeten dat er vlees in hoort. We eindigden met een geweldig simpele chocolademousse die ik een tijdje geleden bij Michael Smith voorbij heb zien komen. Ongeveer fifty-fifty zijdentofu (flink geklopt met wat suiker en vanilleextract) met pure chocolade, met als garnering sinaasappelschijfjes in cognaccaramel, heerlijk!

Elke dag veganistisch koken? Nee dank je! Maar eens per paar weken zie ik mezelf graag stoeien met soyamelk en tofu!

Morgen hopelijk mijn gevecht met enorme langoustines bij Francesco "in woord en beeld"