Wild Romance, de nieuwe film over Herman Brood, is nu al aan het floppen. En terecht. Alleen de die-hard Broodfan zal nog wat plezier kunnen beleven aan de oude opnames waarover Boissevain playbackt en de wat minder ingelezen fan (waartoe ik behoor) kan nog wat nieuwe feitjes leren. Liefhebbers van de oerHollandsche film komen ook aan hun trekken: De eerste piemel, Broods piemel, arriveert immers binnen vijf minuten in een kluchtige scène en er rennen voortdurend naakte vrouwen over het beeld. Dat laatste redde dan ook voor mij de film en onderdrukte op cruciale momenten een flinke gaap.

De film handelt over de eerste paar jaren van z'n carière als hoofd van de band en eindigt met het abrupt eindigen van z'n tour door Amerika door een gebrek aan amfetamine. Het is dan ook vreemd dat de film begint met Broods zelfmoord, alsof hij na z'n gloriedagen eigenlijk niets meer heeft gepresteerd. Niet Brood speelt de hoofdrol, maar z'n manager, de markante, kaalhoofdige Koos van Dijk, die in al z'n goedheid maar achter het loslopende projectiel dat Brood heet aanrent en telkens z'n reet redt. Dat levert dan af en toe grappige situaties op, maar die paar lachjes worden gesmoord door het verder trage verloop van de film.

Brood zelf komt eigenlijk nauwelijks uit de verf, maar ik weet niet of ik daar Daniël Boussevain de schuld van moet geven. Misschien was hij werkelijk zo ééndimensionaal als hij hier wordt neergezet. Van het ondeugende kleine kind dat ik herkende in z'n laatste levensjaren op TV zag ik in elk geval niets, maar vermoedelijk was hij in die tijd nog niet zo ver heen. Gelukkig ging er een leuke zondag aan vooraf en bekeek ik de film met een broodfanvriend. Mijn tip: koop Street, Shpritsz en Saturday Night Live, en laat deze film een stille dood sterven!

Ik ben niet zo van de extreme fetishes. Geen behoefte aan dames op het toilet, dames die Oil of Olaz' dagelijkse gezichtsproducten smeren, of lak-en-leermadammen. Zoals de regelmatige itsradiobezoekers zullen weten heb ik echter wel een lichte voorkeur voor een wat onschuldigere fetish: Dames met bier! Wat is er sexier dan een mooie vrouw die één van je favoriete liefhebberijen deelt . Mannen zouden mannen niet zijn als het web niet vol zou zitten met blogs van goedbedoelende liefhebberijfetishisten. Zo zijn er mannen die dol zijn op lezende vrouwen, op vrouwen die houden van wijn, op vrouwen die graag uitslapen, op vrouwen die rare dingen doen en zelfs vrouwen waar onze burgemeester het wel mee zou kunnen vinden. Dus dames, opsturen die sexy boeklees, wijndrink, uitslaap, gekdoen en Cohenontvangende (en als je mij een plezier wil doen bierdrink :proost foto's!

Met dank aan Abdon en Jeroen voor de tip!

Abdon en ik zijn al een tijdje aan het bakkeleien over de realiteit van het fenomeen "global warming" en menig avondje in de kroeg, niet in de laatste plaats de avond na het zien van Al Gore's documentaire, zijn er al aan besteed. Tijd om op deze blog de grote tegenstander van de zure spruitjeslucht aan het woord te laten!

Op de opiniepagina's van de Britse kranten woedt momenteel een debat over wat ik voor het gemak maar even "het broeikaseffect" noem. Ongetwijfeld is dit debat ingezet door de (indrukwekkende) film van Al Gore, An inconvenient truth. Een punt wat Gore in dit pamflet herhaaldelijk maakt is dat, wat de wetenschap betreft, bewezen is dat ten eerste de aarde daadwerkelijk opwarmt en ten tweede dat dit veroorzaakt wordt door de menselijke uitstoot van broeikasgassen. Iedereen die dit ontkent is of Fout Rechts, of staat op de loonlijst bij de petrochemische industrie.

Precies tegen dit punt maakt Christopher Monckton bezwaar in zijn controversiële eerste artikel Climate chaos? Don't believe it. Hij weet de zere vinger te leggen op enkele zwakke punten in de "bewijzen" van Gore c.s.: de weerlegde "hockeystickgrafiek", het negeren van een bijzonder warme periode in de middeleeuwen en het teveel vertrouwen op klimaatmodellen die op zijn mildst gezegd niet perfect zijn. Hij haalt daarbij diverse wetenschappers aan die het niet eens zijn met de verregaande conclusies die worden getrokken.

In Moncktons tweede stuk, Wrong problem, wrong solution, gaat hij o.a. in op de kritiek op zijn eerste artikel. Deze kritiek gaat ver, een minister van de regering-Blair vergeleek Monckton zelfs met iemand die islamistische terreur predikt. Iets inhoudelijkere kritiek heeft George Monbiot in zijn blog bij de Guardian, waarin hij terecht opmerkt dat Monckton, een classicus, nauwelijks recht van spreken heeft in een natuurwetenschappelijk debat. Helaas ontstijgt Monbiots stuk verder het niveau van verdachtmakingen niet echt. Wat begrijpelijk is als we zijn achtergrond erbij pakken, hij is een linkse activist.

Een discussie is niet voorbij wanneer één partij zegt dat hij voorbij is. Veel serieuze wetenschappers twijfelen op zijn minst aan de doemscenario's die ons voorgeschoteld worden; een flink aantal prominente Canadese wetenschappers, bijvoorbeeld.

Een interessante verschijning over de vloer, met haar kleren nog aan? Toch meer een "I am here to fix the cable"-man, dan een "romantisch gezwijmel bij kaarslicht"-figuur? Dan is er nu de perfectie muziek voor u: Herleef het snor-en-bakkenbaardentijdperk met Ron Jeremy en Pornosonic! Jaren 70-soul met een sleezy jasje; Shaft met gekreun, The In Sound From Way Out, maar dan camp. Niet overtuigd? Bekijk de videoclip!

Ik ben inmiddels naar twee Maagdenhuizen op Maandag, de wekelijkse wetenschappelijke lezingen en discussies van de UvA, geweest en heb sindsdien ook een aantal van de lezingen online bekeken. Erg leuk hoe zo'n academische setting bijvoorbeeld Wouter Bos in een goed daglicht kan stellen, maar ook de discussie over de inkomstenverdeling in Nederland is erg interessant. Zelden heb ik echter zo'n innemende spreker als Otto Bleker gezien. Deze gynocoloog herhaalt in zijn praatje eigenlijk gewoon de les "omgang met patiënten" voor eerste jaars geneeskunde studenten, maar hij doet dit zo leuk, zo integer, zo boeiend, dat ik er wel een blogje over móest schrijven. Hij predict eigenlijk niet meer dan het logische: Eerlijkheid, eenvoud en hoffelijkheid, maar ik had nooit verwacht dat het zo'n indruk op me zou achterlaten! Ik zou het zonder problemen aan vrienden laten zien alsof het Bill Maher of The Colber Report was, zo leuk is deze man! Enorme aanrader!!