De vetter the better! Sinds kort kun je bij de "Heart Attack Grill" in Arizona de 8000 calorieën tellende Quadrupple Bypass burger bestellen, geflankeerd door een portie flatliner frietjes en netjes geserveerd door een sexy verpleegster. Wat wil een hongerige, dichtslibbende man nog meer!

Kritiek uit de medische hoek bleef niet lang uit, al is de gekozen invalshoek anders dan je zou verwachten. Ze zeuren niet omdat het voedsel ongezond is, nee, volgens CNN bezorgen de sexy verpleegsters hun gediplomeerde vakgenoten een slechte reputatie. Pff, dan mag je de Village People ook wel aanpakken! (Ander artikel).

De Japanse afdeling van Triumph heeft een BH gepresenteerd waarmee je gelijk ook boodschappen kunt doen. Het ding heet de "Nee! Boodschappentas BH" (NO! reji-bukuro bra), en moet de japanners helpen minder plastic zakken te gebruiken (de Japanners gebruiken elk jaar ongeveer 2 olietankers aan plastic zakjes)

Winkeldievegges kennen dit concept natuurlijk al langer, maar die hoeven tenminste niet hun BH uit te doen om hun spulletjes de winkel uit te dragen, zoals bij dit product wel het geval is. Ik ben dan ook benieuwd of dit aanslaat. Wel een vreemd toekomstbeeld; zich van hun buste houder ontdoenende dames voor me in de rij van de Albert Heijn. Nou ja, ik geloof dat Triumph Japan wel meer onhandig ondergoed heeft gemaakt.

Deels uit nood geboren liet ik een tijdje mijn snorrebaard staan. Tot ik twee weken geleden op vakantie ging met Jesse, een oude schoolvriend. Hij had een beter idee. De sik moest eraf, de snor een beetje bijgetrimd en het plukje onder m'n onderlip moest blijven. Zo gezegd, zo gedaan. Ik leek een beetje op een piraat. Alhoewel...

Aan het einde van m'n vakantie gaf Willem, een andere vriend, een feestje. Ik had er veel zin in en reed op m'n fiets naar Den Haag. Daar aangekomen werd ik al snel herkend: "Hé daar hebben we Borat!" Borat? Who the f*ck is Borat? Later die avond, na de nodige cocktails, werd ik door meer mensen herkend: "Ja, sprekend! Die vent lijkt op Borat." Toen kwam Simon, een vriend van Willem, op de proppen met een geniale tip. In de Delftse Post had een oproep gestaan aan alle jongens die op Borat leken om een foto van zichzelf te maken en die op te sturen. Degene die het best op Borat leek, zou twee vrijkaartjes winnen voor de voorpremière van de film 'Borat' in Delft. Dat leek me wel wat.

De volgende dag besloot ik eerst maar eens op internet te gaan kijken. Ik had wel iets over ene Borat gehoord, maar had geen idee hoe hij eruit zag. Bij het zien van de eerste foto's kon ik mij inderdaad niet aan de indruk onttrekken dat Borat een soort mix was van de gelaatstrekken van mijn oom Ries en mijzelf. Aan die Borat-look-a-like-contest moest ik maar eens meedoen.

In eerste instantie wilde ik ergens een sjofel, polyester, blauw pak opsnorren en daarmee op de foto. Deze outfit draagt Borat immers op de poster voor zijn film en het leek me eenvoudig om te regelen. Walter, een goede vriend van werk, wilde wel zijn pak lenen én hij zou de foto maken. Daarna bleef het even stil aan het front, totdat ik nog eens wat plaatjes van Borat bekeek via Google...

Wat een hilarische foto's: Borat op het strand met alleen een felgroene ballenknijper aan en een paar bruine schoenen met grijze sokken. En aan beide zijdes een aantrekkelijke jongedame in bikini. Dít zou ik moeten imiteren! Maar hoe?

Me nog niet helemaal bewust van de foto's en de imitatiemogelijkheden begaf ik mij ik naar Babs & Jet, twee aantrekkelijke jongedames bij mij op kantoor, om die hilarische foto's te laten zien en te vertellen dat ik met een Borat-look-a-like-contest ging meedoen. Pas aan het bureau van Jet zag ik in dat ik met hen op de foto moest, maar Jet was me voor: "O ja, en dan wil jij zeker dat wij zó met jou op de foto gaan?" Nog voor deze zin helemaal tot mij was doorgedrongen, het begon mij licht te duizelen (stel je toch eens voor dat die meiden met mij in bikini op de foto zouden), kwam Jet zelf al met het antwoord: "Alleen als jij zo'n geval aantrekt!" "Geen enkel probleem!", antwoordde ik voor ik er erg in had en de deal was gesloten. Vanaf dat moment werkte mijn brein op volle toeren.

Hoe kwam ik aan zo'n ballenknijper? Naar Christine Le Duc! Daar moeten ze zoiets wel hebben. Zo gedacht, zo gedaan. Ik pakte mijn fiets en sjeesde naar deze sexshop in Delft. Daar aangekomen moest ik moeite doen de grijns van mijn gezicht te halen. Voor me stond namelijk een jong stelletje quasi ontspannen e.e.a. af te rekenen bij een verkoopster die zich heel serieus opstelde alsof ze een dure fles wijn verkocht. Een beetje in de trant van: "O, hier zult u echt geen spijt van krijgen." Nadat het stelletje was vertrokken was het mijn beurt. Ik haalde een print van Borat met ballenknijper uit m'n tas en ontdekte het TNO-logo op de print. Oei, per ongeluk op briefpapier geprint... Gelukkig leidde de broek van Borat genoeg af en viel het de verkoopster niet op. Helaas, dit soort spannende kledij verkochten ze zelfs bij Christine Le Duc niet. Wel kreeg ik de tip om een maillot te kopen en daarmee zelf zo'n geval te fabriceren. Nu had Jet me deze tip ook al gegeven dus besloot ik bij de Hema langs te gaan. Daar kocht ik een knalroze maillot.

Nu nog een echte Borat-bril. Bij de Hema, V&D en Intertoys was de zonnebrillencollectie al opgeruimd, maar bij de Specsavers hadden ze nog wel wat voor me. De verkoopster die ik aansprak begon te schaterlachen toen ik haar de print liet zien, vond ook dat ik op Borat leek en liep naar achteren om wat op te snorren. Ze kwam terug met de perfècte Borat-bril. Voor 5 euro was hij voor mij.

Thuisgekomen ging ik meteen met het maillot aan de slag. Ik bedacht dat de voet van één been van het maillot als broek moest dienen en dat het in twee repen geknipte been als bretel zou fungeren. Nou vind ik mezelf niet erg preuts, maar dit ging te ver. M'n geweer inclusief munitie paste krap in de voet van het maillot en voor de rest was het weinig verhullend. Ik moest iets anders verzinnen. Dan maar een tangaslip en nog een maillot kopen. Daarmee naar Babs & Jet in de hoop dat zij een oplossing wisten. Echter, voor het zover was moest ik m'n zojuist gekochte tangaslip omruilen. Die bleek namelijk te groot...

Met het schaamrood op de kaken en zonder bonnetje (die had ik weggegooid want ondergoed mag niet geruild) vervoegde ik mij weer bij de, net meerderjarige, kassière van de V&D om te vragen of ik de slip mocht omruilen voor een kleinere maat... Het meisje begon te grinniken, raadpleegde à la "Tina, wieviel kosten die Kondome?" en passant nog een oudere collega en besloot dat ik 'm wel mocht ruilen. Zwetend zocht ik een andere slip uit, ruilde hem voor de te grote tangaslip en maakte snel rechtsomkeert. Daarna fietste ik met het maillot, de tangaslip en de bril naar Babs & Jet. Even snel als Jet voorstelde om met Babs en mij op de foto te gaan had ze van m'n slip en maillot een stoere ballenknijper gefabriceerd en was ons plan beklonken.

Omdat de foto voor maandag moest worden opgestuurd en het vandaag vrijdag was, besloot ik de Delftse Post te bellen om te vragen of het goed was als onze foto maandag zou worden toegestuurd. Dat was geen enkel probleem. Nu kon het weekend beginnen: Suus, de secretaresse van Babs en Jet, wilde de foto wel maken, ik had een ballenknijper en zonnebril en de meisjes zouden hun bikini meenemen. Maandag werd dé dag!

En dat werd-ie. Babs & Jet hadden hun fraaiste bikini's meegenomen en ik was er ook helemaal klaar voor. Suus werd opgetrommeld en op een niet nader te specificeren plek werd de fotoshoot gehouden. De sfeer hield het midden tussen gehaast en gespannen, maar dat mocht niet deren. Eén foto was fantastisch gelukt en Babs zou hem nog wat opleuken. Tegen half zeven was de foto klaar en werd ze opgestuurd naar de Delftse Post. Nu brak een spannende tijd aan: zou de foto winnen?

De volgende dag, afgelopen dinsdag dus en de dag waarop de voorpremière was, bleef het stil op de mail en aan de lijn. Tegen vier uur besloot ik de Delftse Post maar eens te bellen. Daar werd ik vriendelijk te woord gestaan door een alleraardigste redacteur die zo te horen de Griekse beginselen was aangedaan. Ik vroeg hem of onze foto nog was meegenomen in de beoordeling en hoorde dat wij de enigen waren die überhaupt een foto hadden ingestuurd! Omdat de redacteur nog geen reactie had gekregen van de directeur van de cinema aan wie hij de foto had toegestuurd, besloot hij zijn e-mail te raadplegen. Daar las hij het antwoord van de directeur: "Weliswaar zijn de vrijkaarten al vergeven, maar zo iemand kunnen we niet weigeren." Ik hoorde het enthousiasme aan de andere kant van de lijn en besloot maar meteen drie vrijkaarten te vragen. Dat was geen probleem: "Ga vanavond maar naar de bioscoop. Ik zal het doorgeven. Ze herkennen je vast wel."

Ik SMS'te de meiden en ging op tijd naar huis om een maaltijd te bereiden. Met enig haast- en vliegwerk slaagde ik erin nog wat klaar te maken, zodat ik de meiden kon verwelkomen die een lange dag op e.o.a. congres hadden doorgebracht. Tegen achten maakten we ons op om naar de bioscoop te gaan. Met een big smile werden we ontvangen en in de zaal werd ik door een enkeling herkend als Borat. Vlak voor de film begon werden er nog uitgebreid foto's van Babs, Jet en mij gemaakt en werd ons meegedeeld dat de zojuist geschoten foto de volgende dag in de Delftse Post zou verschijnen. Helaas, dat was niet het geval. Gelukkig onze zelfgemaakte foto ook niet... Hopenlijk verschijnt het bewijs van ons bezoek aan de bioscoop a.s. vrijdag in de krant. Die zullen we dan ook hier plaatsen.

P.S. De namen van de meisjes zijn gefingeerd.

Voor de winnende foto, klik hier.

Update
Ze hebben de voorpagina van de Delftse Post gehaald! Check dit

Dag Kees, het is mooi geweest! Ik mocht je houden, maar ik heb het aanbod afgeslagen. Je mag bij me logeren, niet eeuwig verblijven. Een beetje als S. bij E., maar dan vele malen korter. In een vogelleven is alles korter.

Niet dat je vervelend bent, helemaal niet, maar het is voor je eigen bestwil. Een rookwolk en je protesteert, zet de douche aan en het gekwetter is oorverdovend, baschie zou eens weggaan. Ramen open en mevrouw heeft het koud; en dat laat ze weten ook. Nou ik rook graag Kees, de douche is heerlijk, en als ik de lucht in mijn kamer beu ben, gaan de ramen open. Allebei.

Ergens is het wel jammer. Je bent veranderd. Van een dom, bang vogeltje, naar een dom, iets minder bang vogeltje. Van hysterisch getjielp tot lief gekwetter, van tegen de kooi aanspringen, tot rustig blijven zitten. Maar wees gerust, je hebt nu weer die geweldige uitkijk over de Amstel. Een mooie, exotische dame zal je verzorgen. Maarja, ervanuitgaande dat je niet lesbisch, noch intersoortelijk bent Kees, schiet je met dat laatste geen fuck op. Sorry.

Tip van Flip: Vergeet nooit de achterkant van de potjes bouillon te lezen. Als er staat dat je 3 potjes water moet toevoegen, dan behoor je te gehoorzamen wipi! Ik kan u in elk geval verzekeren dat drie potjes geconcentreerde Struikbouillon te veel van het goede zijn als u vierhonderd gram risotto probeert klaar te maken; zououououout! . Ook zoiets. Jamie Oliver heeft mooi lullen in z'n boekjes: "Probeer ook eens andere soorten bladeren dan sla, zoals waterkers en babyspinazie". Dus Wipi haalt netjes biologische waterkers in huis en vóór vanavond zou ik deze inzet enorm toegejuicht hebben (Wipi is immers de ideale gastheer). Maareh, de fenolen sprongen er van af. Wat is er biologisch aan een groente die smaakt naar een fruitzuigcondoom? Mocht ge ooit het groen van een uitgebaggerde sloot, in de buurt van waar BASF z'n latexafvalstoffen loost, gegeten hebben, weet u precies waar ik op doel!

Thuisgekomen stond er een klein flesje voor mijn deur, vermoedelijk van mijn net uit Frankrijk teruggekomen buurvrouw. "Pommeau de Normandie", versierd met een Gault Millau hangertje. Als groot fan van peren heb ik hem maar gelijk opengetrokken. Wat een geniale manier om fruit tot je te nemen! Een zoete, op de Festini-peerijsjes gelijkend 17% drankje met een licht bittere nasmaak van calvados. Ge-wel-dig!