Ik dacht: Wat doet de herinnering aan Genua meer herleven dan sjieke potjes Pesto Ligure, gekocht in een lief, klein delicatessewinkeltje in een steegje naast de Porta Soprana, geserveerd over Croxetti, met de hand bestempelde, ronde, ouderwetse pastaschijfjes ter grootte van een katholieke hosti. En wie beter om me bij dat herinneren te helpen trouwens dan Francesco, mijn collegabuurman die al drie keer heerlijk Italiaans voor me heeft gekookt en me voorzien heeft van culinaire tips voor mijn reis naar Italië. Edith en Elske zouden me helpen het allemaal te verorberen, Edith moest om persoonlijke redenen echter afzeggen, maar Elske was gelukkig wel van de partij!

Ik hou best van pesto, maar vind het ook een beetje overgebruikt in de hip-Nederlandse keuken. Dus om een overkill te voorkomen en om Elske aan haar 200 gram groenten per dag te helpen en mij aan mijn 200 gram vleesch, heb ik besloten het pestogerecht vooraf te laten gaan door een garnalensoep en de pasta te begeleiden met een salade van gerookte kip, parmaham, rucola en champignons in een sinaasappelyoghurtdressing (het klonk mij ook niet al te Italiaans, maar het kwam uit een Italiaans kookboek en was best lekker.). Tip voor pasta-pesto van Francesco: snijd blokjes kruimige aardappel (2 aardappels voor 3 personen) zo klein dat, als je ze meekookt met de pasta, ze botergaar zijn op het moment dat de pasta gaar is. Een cm³ of kleiner dus. Giet de pasta en de aardappel na het koken af, voeg de pesto toe, roer goed, en klaar is Kees. De kruimige, uit elkaar vallende aardappel maakt de pesto net wat "romiger".

De klapper van vandaag was trouwens de garnalensoep. Ik ben namelijk dol op soepen maken. Het urenlang pruttelen van vlees en groenten in een beetje water om hun smaak te onttrekken geeft me die kleine momenten waarop ik zelfs een beetje jaloers op chemici ben . Kippensoep, vleessoep van schenkels of ossenstaart, groentesoep, champignonsoep, tomatensoep, vissoep. Ik doe zo mijn best om "from scratch", een goede bouillon en daarmee vervolgens een goeie soep te maken dat de hoeveelheid dure ingrediënten die ik voor een litertje bouillon ge/verbruik, mij het schaamrood op mijn kaken brengt. Vaak is het zelfs zo dat ik nog te weinig gekocht heb en mijn heil alsnog bij bouillonblokjes moet zoeken. Maar niet bij deze garnalensoep!. Het is niet voor niets dat Patrick me enthousiast mailde met dit recept, het is geniaal! 300 gram garnalen, geen geld, en alleen al hun schalen, niet eens hun vlees, geven je een liter van de meest fantastische bouillon die ik ooit from scratch gemaakt heb. Geen bouillonblokje nodig! Trouwens, vanaf nu koop ik grote garnalen niet meer gekookt. Het garnalenvlees smaakt zoveel beter als het in hete olie gebakken is in hun eigen, supersmaakafgevende schaal. Ik ben lyrisch! Deze soep is voorlopig even mijn lievelingssoep! Thnx voor de tip Patrick!

Hier een geweldig lekker en eenvoudig recept van Elske! Doe 200 ml water, 4 a 5 tenen fijngehakte knoflook, een in stukjes gesneden citroen en twee kilo gewassen en gecontroleerde mosselen in een grote pan en kook voor een minuut of zes met de deksel op de pan. Meng ondertussen een paar eetlepels mayonaise met 2 uitgeperste teentjes knoflook, een beetje citroensap en wat peper tot een soort aioli. Gooi twee handjes gesneden koriander over de gare mosselen en dip de mosselen met de aioli. Super .

Direct na de heropening van mijn verbouwde C1000 was ik aardig enthousiast: Het assortiment was flink vergroot en voor mij was vooral de uitbreiding van wat de Amerikanen de ethnic aisle noemen interessant. Toch begin ik me steeds meer te ergereren. Na vijf uur is er nauwelijks nog brood (maar dat is overal zo), groenten zijn veel te snel uitverkocht en vooral vlees dat in de aanbieding is, is niet voldoende aanwezig. Nogal vervelend als het dan om standaardproducten als kipfilet of gehakt gaat, waarvan je nooit verwacht dat een supermarkt het niet voorradig heeft.

Etnisch mogen ze dan groter geworden zijn, maar ook daar laat de C1000 lelijke steken vallen. Waarom is de droge-pasta-afdeling van de C1000 vijf meter breed zonder één doos Cannelloni; waar zijn de blikken refried beans, hoe kom ik aan geraspte Cheddar en is lamsgehakt werkelijk te exotisch voor een winkel waar minimaal dertig procent van de bezoekers een etnische achtergrond heeft in wiens cultuur het lam toch een belangrijke plaats neemt? Is het trouwens echt te veel gevraagd om op het netje "Citrusvruchten" ook te vermelden om wèlk type citrusvruchten het gaat en waarom weet zelfs de bedrijfsleider niet waar de port is gebleven?

Maar toch ga ik reclame voor ze maken: Vorige week van 2 euro voor 1,50 bij de C1000! Ik was dus op zoek naar bos- of lenteuitjes voor in de soep, uitverkocht natuurlijk, toen ik een voor mij onbekend product, de knoflookstengel, tegenkwam. Wat een ge-ni-ale manier om nog meer uit je bek te stinken en erg goed nieuws voor de knoflookliefhebber. Snij het on the bias en doe het in soepen, salades of roerbak het mee in uw Aziatische gerechten. Hier heb je bijvoorbeeld een erg lekker en snel recept voor een Mexicaans geïnspireerde kippensoep. Smakelijk .

Ik ben niet zo'n held met ongepelde schaal- en schelpdieren, of "fish with legs" zoals Francesco ze liefkozend noemt. Natuurlijk heb ik wel garnaaltjes op mijn bordje moeten pellen, maar grotere zeebeesten heb ik nog niet hoeven slachten. Tot gisteren. Gisteren heeft Francesco voor Jarek en mij spaghetti con scampi gekookt. Scampi of langoustines zijn een soort kruising tussen een garnaal en een kreeft, ze smaken wat zoeter dan garnalen en je haalt er ook een stuk meer vlees uit, al moet je er ook een boel werk voor doen. Toen Francesco ze te voorschijn haalde maakte dat zo'n indruk dat Jarek en ik simultaan naar onze fototoestellen renden. Zo'n grote enge alien vind je niet dagelijks op je bord.

Vertel trouwens niemand van het personeel bij de Ponteneur dat langoustines bestaan. Voor je het weet stoppen ze de scampi ongepeld in je taco .

Soms wordt er gezegd, zeker door na de komma genoemden die een baan zoeken, dat je nerds maar beter met rust kunt laten als je er het maximale uit wilt halen. Xerox' oude in Palo Alto gesitueerde hobbiewerkplaats voor computergeeks, waarin ze konden doen en laten wat ze wilden en waar Windows zo'n beetje ontstaan is, is daar een goed voorbeeld. Aan de andere kant kun je ook beweren dat beperkingen juist innovatie stimuleren. Of het nu de overheid of de publieke opinie was die graag energiezuinigere auto's wilden zien, het heeft er toe geleid dat Europese en Aziatische autofabrikanten ver voorlopen op de Amerikanen. Sommigen zouden zelfs zeggen dat je zo'n enorm apologetische inleiding nodig hebt om de schrik te verminderen die u om het hart slaat bij het horen dat de vleeschetende baschie een hele avond veganistisch heeft staan koken met een dame die hij nog nooit daarvoor heeft gezien. Dat is dan ook één van de redenen voor het feit dat u na de punt aan het eind van deze zin al 1076 tekens heeft gelezen voordat de volgende paragraaf daadwerkelijk begonnen is.

Diegenen die mij beter kennen weten dat ik koken niet alleen leuk vind omdat ik graag eet, maar ook omdat ik alles rondom koken zo interressant vind; je koopt en leest zo'n dikke McGee immers niet omdat je honger hebt! Beperkingen stellen aan wat je wel en niet mag gebruiken maakt koken juist reuze interessant en vernieuwt je blik op ingrediënten die je voorheen achteloos gebruikte en wiens functie je nu ineens moet gaan vervangen. De regels achter kosher voedsel vind ik bijvoorbeeld bijzonder boeiend en de beperkingen van de regels maken het koken voor iemand die zich eraan houdt een erg leuke uitdaging (al klink ik vast soms wat geïrriteerd als blijkt dat ik een gerecht over moet doen omdat meneer de bouillonblokfabrikant overduidelijk niet Joods is ).

Mijn veganistisch uitstapje van gisteren komt voort uit een lang geleden via internet ontstaan contact, waarin lekker eten en mijn fascinatie met veganisme de boventoon voerde. Na lange vraag- en antwoordsessies over hoe je in godsnaam eieren vervangt en je ineens bedenken dat plantaardige margarine gelukkig wel mag, moest ik het gewoon een keer in de praktijk proberen. Mijn inzet was dat ik geen typisch vegavoedsel wilde gaan maken. Niets standaards dat naar geitenwollensokken riekt en waarvan iedereen op een afstand kan zien dat het veganistisch is. De receptverzinronde gingen echter wat stroef. Ik zou het hoofdgerecht doen en had me al helemaal op Indiase curry ingesteld — immers in India zijn er hele volkstammen vegetarisch en dat veganistisch maken zou vast niet moeilijk zijn — zij zou voor het nagerecht zorgen. Helaas is curry de aardappels met vlees en groenten voor de moderne veganist, dus moest er wat anders gezocht worden. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik alle recepten verzon en mevrouw de garnering voor het toetje, maar dat mocht de pret niet drukken!

Als voorgerecht heb ik vichyssoise gemaakt, een prei-aardappelsoep die eigenlijk koud gegeten moet worden, maar die ik eigenlijk warm lekkerder vind en door ons dus ook warm gegeten werd. In plaats van karnemelk+room hebben we ongeveer de helft soyaroom gebruikt, zodat de soep wat dikker was, maar het smaakte fantastisch en de soya proefde je eigenlijk niet. Als hoofdgerecht hebben we een echte Britse cottage pie gefabriceerd: groenten+linzen en salie+tijm, met daarover een aardappelpuree, in de oven. Topspul! Alhoewel het geen gehakt bevatte deden de linzen hun werk goed, en met flink wat soyasaus heb je genoeg glutamaat om je te doen vergeten dat er vlees in hoort. We eindigden met een geweldig simpele chocolademousse die ik een tijdje geleden bij Michael Smith voorbij heb zien komen. Ongeveer fifty-fifty zijdentofu (flink geklopt met wat suiker en vanilleextract) met pure chocolade, met als garnering sinaasappelschijfjes in cognaccaramel, heerlijk!

Elke dag veganistisch koken? Nee dank je! Maar eens per paar weken zie ik mezelf graag stoeien met soyamelk en tofu!

Morgen hopelijk mijn gevecht met enorme langoustines bij Francesco "in woord en beeld"