Vandaag begon mijn eerste dag bij de Grote Klant en omdat ze m'n eerste afspraak gelijk om 9 uur gepland hadden en de glazen verkeersbollenkijkers extreme file hadden voorspeld, besloot ik om 6:30 al op te staan. Niets staat slechter dan meteen op je eerste dag al te laat te komen, niet? Om 7 uur stond er al zo'n 200 kilometer file, dus ik beknibbelde zelfs op een kwartiertje, want ik moest ook nog vier centimeter sneeuw van m'n poolvos afkrabben. Een pijnlijke bedoeling, zo zonder handschoenen trouwens.

En dus stond ik in de een na drukste ochtendspits die Nederland ooit heeft gezien, 888 kilometer, wat een prestatie! Vreemd genoeg reed het nog best door. Twintig kilometer per uur is altijd nog beter dan stilstaan, 3 meter optrekken, en weer op de rem trappen, wat bij fatsoenlijke files bij mooi weer meestal gebeurt. Het vervelendste was nog dat ik niet flink te laat kwam, zodat ik m'n baas op kon bellen met de boodschap dat ik het in ieder geval geprobeerd had, maar dat het tot op het laatste moment spannend bleef of ik het wel zou kunnen halen. 8:55 was de laatste aankomstprognose toen m'n satnav "afslag 9 rechts richting Rijswijk Centrum, dan na een kilometer links aanhouden" aangaf. Ik nam afslag 9, hield op afslag 9 links aan", en nam daarmee niet afslag 10, die inderdaad links van afslag 9 lag. AAARGH, waarom roept die trut dan niet gewoon "neem afslag 10"???? KUT! En prompt roept mevrouw verontwaardigd "maak een U-bocht, maak een U-bocht" en springt de prognose naar 9:02. Ik maak de U-bocht, neem afslag 10, waarop m'n satnav "ga links naar Rijswijk Centrum" riep, terwijl de afslag helemaal niet naar Rijswijk Centrum ging (dat was 9, trut, weet je nog?). Het zou uiteindelijk 9:05 worden, maar gelukkig was ik eerder dan m'n begeleider, die natuurlijk ook in de file stond. Wel fijn dat ik met de auto gegaan ben trouwens, met de trein was ik geloof ik helemaal niet aangekomen .

Zo. Morgen meer spannende verhalen van Dikke Dik bij de Eerste Grote Klant, nu ben ik kapodt ende moe ende neem ik een pilsje alvorens naar bedje toe (het loopt niet, maar het rijmt wel).

Een jaar en een schrikkeldag geleden, om 22:18, maakte ik mijn laatste sigaret uit ! Gek dat ik een jaar geleden nog zo enorm met roken zat, terwijl het me nu eigenlijk geen fluit meer doet. Er zijn nauwelijks nog momenten waarop ik aan roken denk en rokende mensen in de buurt zijn eerder vervelend of zielig dan benijdenswaardig. Tijd dat roken binnenshuis verboden wordt denk . Verder heb ik er eigenlijk maar weinig over te zeggen, maarja, ik kan zo'n jubileum natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan .

Zo, en nu gaat deze stoppen-met-roken-draad weer een jaar de ijskast in. Tot volgend jaar!

Toch handig, zo'n verjaardag (en niet te vergeten gezellig)! Bedankt pa, ma, zus en zwager .

Vindt u de kraan ook zo dicht bij de glazen? Dat klopt, maar voordat u denkt "dat kan nooit goed gaan", kan ik u verzekeren dat de kraan 3 cm moet groeien om de glazen te raken .... Eeeh, maar toch... Dat kan inderdaad nooit goed gaan!

Die blauwe is van mij, die witte (een Excalibur limo) helaas niet .

Wat een sublieme week. Aan de ene kant superrustig, aan de andere kant enorm spannend. Relaxed vanwege de afwezigheid van enige werkdruk. Ik ben unbillable, "idle", en lever dus niets op, maar kost geen klant ook iets. Daarnaast verwacht men dat ik volgende week al aan de slag kan bij een klant, dus mij op een project zetten heeft ook weinig zin. Spannend, omdat alles nieuw is, iedereen nieuw is, en ik vandaag m'n eerste intake-gesprek (lees sollicitatie) had. Dus socialize ik wat, en heb ik me voorbereid om m'n eerste sollicitatie.

Het is erg vreemd hoe een verandering van omgeving je helemaal kan veranderen. In plaats van 5 minuten naar je werk fietsen bijna een uur lang in de volle zon naar je werk rijden, terwijl alles om je heen nieuw en spannend en leerzaam is, is werkelijk geweldig! Zelfs file is nu nog leuk! Ik reed gisterenavond letterlijk nog niet het parkeerterrein van het kantoor af, of... Nee, letterlijk niet. De file liep namelijk voor onze deur en het duurde totdat ik oogcontact had met een schone, blonde ergens in de dertig jaren tellende dame, dat ik voorbij het fietspad kon. Het duurde nog eens 40 minuten voordat ik Capelle aan de IJssel verliet. Hilarisch (wacht maar, die lol gaat er gauw vanaf!). Niet dat ik niet af en toe met mijn handen in het haar zat hoor. M'n navigatiesysteem stuurde me drie keer met het slechte weer de verkeerde kant uit, omdat de nauwkeurigheid van het GPS signaal zo slecht was geworden dat hij dacht dat ik nog 2 kilometer tot een afrit die ik voorbij reed te gaan had. Gaaf hoe snel je trouwens weer went aan autorijden. Zat ik maandag nog tandenknarsend en doodsbenauwd in de auto, na het sollicitatiegesprek van vandaag reed ik hardop zingend en lichtvoetig invoegend naar huis.

Want ja, mijn nieuwe klant zou geen gemakkelijk gesprek worden was mij beloofd; hun sollicitatietraject voor interne mensen (dus niet-consultants) is zelfs spreekwoordelijk streng. Drie man zouden me gaan verhoren, mijn manager mocht er niet bij zijn, en ik zou moeilijke vragen krijgen. Nou, het leek mijn eerste sollicitatiegesprek wel, zo goed ging het. Alleen had ik nu zelfs vier mensen tegenover me, in plaats van 1. De baas van de hele afdeling, plus de software engineering en wetenschappelijke hoge heren. Het was net een promotieverdediging zonder de "hooggeleerde opponent". Ik was niet zenuwachtig, stak stoer van wal met een grote grijns op mijn gezicht en kreeg steeds meer het idee dat ik het gesprek goed onder controle had. Ze waren heel erg inhoudelijk geinteresseerd in m'n promotieonderwerpen, maar ook in de numerieke kanten ervan, en het ging soms erg de diepte in. Het leken me eigenlijk ontzettend aardige mensen, geen van allen in pak, geen van allen moeilijk of vervelend, nee, vriendelijke, bekwame mensen. Een van hen zei hopelijk tot gauw, en daar kan ik me bij aansluiten. Wat voor werk ik (hopelijk) ga doen is me nog niet helemaal duidelijk. Het wordt een lange zit, waarin ik verschillende projecten ga doen. Dat begint waarschijnlijk met wat bugfixen en feature requests inbouwen. Er is zo'n miljoen regels code, die samen een simulatiepakket vormen waarmee mensen over de hele wereld werken en waarmee soms beslissingen gemaakt worden die miljoenen euro's kunnen kosten of opleveren. Daar moet ik me natuurlijk in bekwamen. Daarnaast werd er zo veel aandacht aan mijn wetenschappelijke achtergrond, en zo weinig aan mijn software engineering achtergrond , geschonken, dat ik het gevoel heb dat ze me vooral als natuurkundige willen aannemen. Ik zal morgen wel horen of ze me willen hebben of niet .

Update
Ik geloof dat mijn mensenkennis niet best is. Waar ik dacht dat het goed ging, lijkt de klant toch twijfels te hebben. Achja, helaas. Misschien lezen ze de blog wel, ik zal me in het vervolg maar niet meer uitlaten .