Wie van jullie heeft ooit wel eens in een net restaurant, nadat je een voorgerecht, een hoofdgerecht en een toetje hebt verorberd, diezelfde avond, in hetzelfde restaurant exact hetzelfde toetje nogmaals besteld? Willem Pieter dus. In Lissabon een aantal jaren geleden. Baba de camelo heette het, een mierzoete karamelmousse genoemd naar het op een zelfde manier druipende kwijlsel uit de bek van een kameel. Bij thuiskomst heb ik gelijk opgezocht hoe ik het maken moest, waarop ik teleurgesteld besloot dat het niets voor mij was. Een blik gecondenseerde melk drie uur lang koken tot het karameliseert klonk toen lang niet zo appetijtelijk als het smaakte. Gelukkig is Baschie nogal veranderd sindsdien en vanmiddag, toen ik in het Portugese winkeltje chouriço kocht en het basisingrediënt voor het slijm zag staan, heb ik dan toch maar de stoute schoenen aangetrokken. Tot verbazing van de blonde Portugese dame achter de kassa trouwens, die gelijk pretoogjes kreeg toen ze hoorde wat ik met het blik van plan was. Dit toetje was haar geheime genoegen geloof ik .

Goed, neem een blik van 370 gram gecondenseerde melk en plaatst die in een (snelkook)pan. Vul de pan tot over het blik met water aan en kook het blik op deze manier 2 tot 3 uur (of zoals ik deed, 45 tot 60 minuten op de hoogste drukstand in de hogedrukpan). Laat het blik iets afkoelen en splits 4 eieren. Klop de gekarameliseerde melk (net bebogeen! ) samen met de eierdooiers glad, klop het eiwit stijf en spatel het door de karamel zoals je dat ook bij een chocolademousse zou doen. Doe het in bakjes en laat het opstijven in de koelkast. Niet geschikt voor mensen die bang zijn om salmonella te krijgen, maar echt extreem lekker!

Voor iedereen die net als ik dit jaar wederom geen Valentijnskaartjes zal krijgen: The Hoff still loves you!

Godverdegodverde... Godverdegodverde... Godverdegodverde... Godverdegodverde... Godverdegodverde... Godverdegodverde... Godverdegodverde... Godverdegodverde... Godverdegodverde... Godverdegodverde... Godverdegodverde... Godverdegodverredomme!

Cursus om 9 uur vanochtend in Baarn (tussen Amersfoort en Hilversum). 93.1 km, 1 uur rijden. Voor de zekerheid 35 minuten eerder weggegaan, maar er vanwege de files maar liefst 135 minuten over gedaan. Kan gebeuren. Leuke cursus, veel geleerd. Om 17:15 wegrijden naar huis. File tussen Utrecht en Gouda, 22 kilometer. File voor de afslag naar Rijswijk, 1 km vanwege een botsing ergens in Rijswijk. Om 20:30 thuis aangekomen, na 195 minuten, oftewel na 3 uur en 15 minuten. Totale som vandaag: 330 minuten in de auto, oftewel 5.30 uur. Voor 200 kilometer. Van Den Haag, naar Baarn en weer terug. Gloeiende, tyfus, takke, tering!

Lichtpuntje: wel een parkeerplaats, precies voor mijn deur.

Lol, mooie strip bij vandaag link

Net les 4 achter de rug en het lijkt alsof ik nog geen klap ben opgeschoten. Nou ja "Sono Baschie, abito all'Aia ma sono di Zevenaar" (ik ben Baschie, ik woon in Den Haag maar kom uit Zevenaar). Het boek heeft 12 lessen, deze cursus ook, en we zijn op driekwart van les 1! 75 minuten is natuurlijk veel te kort, maar het probleem is denk ik ook dat we niet veel aan zelfstudie doen. Omdat het huiswerk niet al te moeilijk is en binnen tien minuten gedaan is besteed je nauwelijks aandacht aan het herhalen van de stof en blijf je ontzettend passief. De volgende les blijk je dan alles weer te zijn vergeten en om iedereen binnen de boot te houden wordt alles dan nog maar eens herhaald. Dat er tot nu elke les iemand bij was die de vorige les gemist heeft en niet even de moeite genomen had om bij de juf te informeren wat ze moesten inhalen, helpt ook al niet. Sowieso lijkt men niet erg veel moeite voor de cursus te willen doen. Toen ik vorige week suggereerde dat er best wat meer huiswerk gegeven mocht worden werd ik tegengehouden door de andere cursisten en de grappige, wat oudere man meende serieus dat er te veel aandacht voor de grammatica was tijdens de les. "Dat mannelijk en vrouwelijk, is dat nu wel nodig", vroeg hij, "verstaan ze je ook als je het verkeerd doet?". "Ja, jij verstaat 'het stoel' toch ook?". Dat vond hij mooi, want hij wilde alleen woordjes leren, dat gedoe er omheen ging hem veel te ver. Ik heb hem al twee weken niet gezien.

Niet dat ik zelf zonder zonde ben. Ik doe hard mijn best met audio-cursussen (Drive Time Italian, mile one, beep beep!) en klik af en toe wat op mijn Rosetta Stone DVD, maar na een harde maandag werken en 11 kilometer fietsen door de regen vergeet ik ook constant dat je de ander met een i-tje achter de stam moet aanspreken. Achja, het is gezellig, ik ben onder leuke mensen en ik ben van de straat.

Mijn grootste ergernis over deze wijk (het Valkenboskwartier) is het gebrek aan parkeerplekken 's avonds. Als ik ergens rond etenstijd thuis kom kost het parkeren me ongeveer tien minuten (een derde van de reis vanaf mijn werk) en moet ik ongeveer een halve kilometer naar mijn huis lopen. Vrienden die 's avonds met de auto op bezoek komen zijn dan ook steevast meer dan een kwartier te laat, omdat ze geen parkeerplek kunnen vinden. Ben ik wat later, zeg rond bedtijd, dan zijn al mijn favoriete uitvalshoeken ook bezet en moet ik nog tweehonderd meter verder lopen. Als je bedenkt dat mijn supermarkt zich op 400 meter van mijn huis bevindt kun je je voorstellen waarom ik liever elke dag of om de dag mijn boodschappen met de fiets haal, dan dat ik één keer per week mijn auto vol laad. Het gaat zelfs zo ver dat ik 's ochtends eerst mijn auto ophaal, voor mijn deur parkeer, om vervolgens met de fiets de zeveneneenhalve kilometer naar mijn werk af te leggen. En als mijn auto eenmaal mooi voor de deur staat en het regent, trek ik liever een regenpak aan en fiets ik, dan dat ik die zo glorieus gewonnen plek weer opgeef.

In mijn ogen is de rede dat het zo moeilijk is om te parkeren in mijn wijk de grote bevolkingsdichtheid tegenover het kleine aantal parkeerplaatsen. Ik woon met drie gezinnen boven elkaar op zes meter straatlengte, ongeveer de ruimte die mijn auto in neemt als ik daarna ook nog weg wil kunnen rijden, en zo wonen de meesten in mijn straat. Daarnaast is niet de gehele breedte van de straat parkeerbaar. Daar zorgen een pleintje, een stel garages en van die plantsoentjes wel voor. Elke straat heeft ook drie op kenteken afgegeven gehandicaptenparkeerplaatsen, dus blijven er maar bar weinig vrij parkeerbare plekken over. Als dus meer dan een vierde à vijfde van de gezinnen in mijn wijk een auto heeft (en mijn buurman heeft er al twee), dan is de wijk al vol.

Vanaf vandaag is het eindelijk ook in mijn wijk betaald parkeren in de avonduren. Bedrijven krijgen 1 parkeervergunning per 10 medewerkers, bewoners met een garage krijgen er geen, bewoners zonder garage krijgen de eerste voor een tientje, de tweede voor dertig euro. Wie een auto heeft, neemt dus een parkeervergunning, want afschrikken doen dit soort bedragen niemand. Ik heb mijn parkeervergunning al maanden geleden per machtiging betaald maar dinsdag was mijn parkeervergunning nog niet binnen. "Gisteravond hebben we het opgestuurd, dus u moet ze woensdag in huis hebben". Woensdag niets, donderdag niets. Vrijdag vroeger naar huis gegaan, want als de postbode ze dan nog niet gebracht zou hebben, kon ik tenminste voor de schandalig vroege sluiting van hun parkeerhotline scheldend aan de telefoon hangen. Maar vrijdagmiddag was hij eindelijk binnen, en ook die van mijn onderbuurman trouwens. Die had twee dagen later dan ik gebeld en dus hadden ze hem verteld dat ze hem twee dagen later dan die van mij op de bus hadden gedaan. Het resultaat was natuurlijk dezelfde: te zien aan het feit dat geen enkele auto in mijn wijk vrijdagavond een vergunning achter zijn ruit had geplaatst, kwamen alle vergunningen pas de vrijdag voor de ingangsdatum aan. Goeie planning!

Volgens de gemeente is betaald parkeren het enige dat onze wijk nodig heeft om weer parkeerbaar te worden. Er zijn volgens de gemeente immers meer plekken dan "geregistreerde auto's" (wat dat ook mogen wezen, ik heb een lease auto, hoe registreren ze die?). Hoe ze precies verklaren waarom er in onze wijk een paar honderd auto's meer geparkeerd staan dan er plekken zijn (op hondenuitlaatveldjes, hoeken van straten, de stoep) is me dan ook een raadsel. Ze schuiven het geloof ik op wat niet ingeschreven mede-Europeanen (lees loodgieters), bewoners en bedrijven die in het bezit van een garage, te lui zijn om hun wagenpark 's avonds binnen te halen, en op bewoners en bezoekers van de buurwijken waar al wel betaald parkeren geldt. Ik denk eerlijk gezegd gewoon dat meer dan 25% van de gezinnen een auto heeft. Zo gek is dat niet, toch?

Ergens ben ik wel blij. De gemeente doet tenminste iets aan de parkeerdruk. Maar ik ben ook ontzettend sceptisch. Ik woon precies op de korte kant van mijn wijk en mijn vergunning is alleen geldig binnen deze wijk. Een straat naar het zuiden is voor mij dus al verboden gebied, terwijl daar juist best vaak prima parkeerplekken te vinden zijn. De gemeente gaf aan dat het makkelijker kunnen bekeuren van verkeerd geparkeerde auto's een van de redenen is waarom ze tot betaald parkeren zijn overgegaan. Dat betekent dus dat de parkeerdruk in mijn wijk met zo'n 200 auto's toe neemt. Die SUV's en busjes die vroeger op de grasveldjes tussen twee wegen in geparkeerd stonden, moeten nu allemaal een legaal plekje zien te vinden. Die auto's zijn 's ochtends voor negenen bijna allemaal alweer weg, dus je maakt mij niet wijs dat dat geen bewoners zijn die vanaf vandaag netjes in het bezit van een vergunning zijn!

In mijn straat is momenteel geen enkel plekje vrij en ik wed dat het verderop geen haar beter is. Als ik pech heb ga ik er qua parkeermogelijkheden dus niet op vooruit, en neemt de kans toe dat ik bekeurd word voor verkeerd geparkeerd staan (want hoe zie ik of plaatsen waar ik vroeger zonder bekeurd te worden kon parkeren, nu ineens tot verboden gebied zijn verklaard?). Nou ja, ik hou u op de hoogte. Misschien moet ik eens een petitie opstellen: weg met kinderspeeltuintjes en hondenuitlaattereintjes: platwalsen en parkeerplaatsen bouwen!