Ik ga al lang niet meer voor de mooie dame naar the Taco Shop. Ze werkt er niet meer zo vaak en ze heeft lange nagels. Ik ben al sinds kind af aan bang voor lange nagels, brrr! Toch kom ik er nog vaak en ik neem me al tijden voor hun chili verde burrito eens zelf te bereiden, want volgens mij moet hij beter kunnen.

Jammer dat je het niet zoveel ziet in Nederland, chili verde. Voor chili con carne hebben we alle ingrediënten wel in huis, al zullen we het misschien met iets andere chilipepertjes moeten doen; thaise of turkse ipv Zuid-Amerikaanse. Voor deze groene varkensvleeschili is echter niet alleen de moeilijk te krijgen Jalapeñopeper onmisbaar, nog onmisbaarder is de tomatillo, of tomato verde. Deze verre neef van de tomaat mag je beslist niet verwarren met een groene tomaat, al deed ik dat wel toen ik een paar dagen geleden bij een groentenboer op het Gelderlandplein een stel prachtige, op een pompoen lijkende groene tomaten tegenkwam, naast een doosje verse jalapeños. Verse Jalapeños! Eindelijk een winkel in Amsterdam waar ik terecht kan voor jalapeños! Met al de moeilijk te verkrijgen ingrediënten in huis voor chili verde moest ik deze zaterdag wel Mexicaans gaan koken.

Maar na wat online onderzoek bleken m'n groene tomaten helemaal geen tomatillos. Geschikt voor de Guacamole, dat zeker, zo blijft de gauca tenminste groen, maar voor chili verde geenszins geschikt. Tomatillos lijken meer op die lampionvruchten die je nog wel eens in tuinen ziet hangen, met van die oranje kersjes erin. In Nederland heten tomatillos dan ook Mexicaanse aardkersen. Het doel van deze zaterdag stond dus vast. Tomatillos vinden. En dat doel heb ik nooit weten te bereiken. De grootste Albert Heijn van Amsterdam heeft ze niet, geen groentenboer in het sjieke oud-zuid, en ook m'n spaanse delicatessenwinkel had ze niet. Maar als je er dan toch bent, kun je maar beter meteen chorizo, Spaanse pancetta en queso fresco meenemen . Tjin's op de 1e van der Helststraat zou ze misschien hebben, zei de Spanjaard. En inderdaad, normaal wel, maar uitverkocht en komt pas weer over twee weken binnen. Als ik sneller iets nodig had kon hij nog wel emmers van 10 liter regelen, maar daar zag ik maar vanaf. Wat een topwinkel trouwens, dat Tjin's! Een leuke toko met een klein hoekje Amerikaanse importproducten. Chipotlechilisaus (gerookte jalapeñopepers), allerhande Mexicaanse chili's in blik, old bay seasoning (een kruidenmix voor zeevruchten en kip, veel genoemd door m'n favoriete TV-kok Alton Brown en ook geliefd bij Nigella) en Salsa Verde in een grote fles. Een soort pastasaus-in-pot voor chili verde, de gemakkelijke route naar chili verde, maar ach, beter dan niets! Ik heb de hele toko leeggekocht .

Dus chili verde: Braad 750 gram in blokjes gesneden varkensvlees aan en gooi er een laurierblaadje of twee, een bol knoflook en 500 ml kippenbouillon bij. Laat dit iets meer dan een uurtje pruttelen en voeg dan wat chili verdesaus, wat gesneden jalapeños en, voor nog meer groen, een groene paprika toe. Veel proeven en nog eens twee uur koken. Prak met een vork de blokjes varkensvlees tot reepjes en pas de smaak nog wat aan met zout, peper, limoensap, heel veel koriander en nog wat chili verdesaus. Verwarm een taco in een antiaanbaklaagpan, doe er een lepel refried beans en een soeplepel chili verde op, vouw dicht, bestrooi met queso fresco en zet even onder de gril. Gaucamole erbij en een flinke slok chipotlechilisaus, en je bent in de hemel, eh, of in Mexico. W0000h000!

Ik geloof dat het dit keer de mooie, voluptueus ronde bierbuiken van deze drie zwangere, bierdrinkende dames waren die mij via David attendeerden op deze blog. Valsspelen natuurlijk. Met kinderen verwekken krijg je een kinderbuik, geen bierbuik, maar het resultaat is eender genoeg om een bierfetisjist toch te doen watertanden .

Je kent het wel: je komt wat leuks tegen en denkt, als ik naar het root-domain ga, kom ik vast nog veel meer leuks tegen. Het eerste artikel dat je tegenkomt besluit je meteen te linkdumpen. Briljant denk je, een sexy reclamevideo met vage bosdieren, dat gaan baschie.nls lezertjes leuk vinden. Van het tweede artikel ben je zelfs nog meer onder de indruk. Veel visueler en praktischer heb ik de milieuproblemen rondom papiergebruik niet uitgedrukt gezien. Toegegeven, het derde artikel kende je al tijden, maar de vierde was ook al meteen blogwaardig. Hummer, now everyone will know.

Zo ga je nog even door. Eetstokjesreclame, glasschoonmaakmiddel, gezichtsreinigers geïnspireerd door mams, een goede manier om je laatste dag op het werk te vieren, of beddegoed waardoor je het als man beter uithoudt in bed. Het houdt maar niet op. Van dezelfde site negen van de vijftien artikelen linkdumpen. Kan niet veel beter denk.

En dus heb ik maar snel alle linkdumps weer gewist en er een blogje van gemaakt. Komt dat zien! Een briljante blog met een beroerde naam. CoolZ0r - Marketing Thoughts. Baschie.nl gaat hem zeker in de gaten houden voor u!

Hmm, volgende pagina . deze is oud, maar blijft leuk, en ik kende A-style en Amadeus nog niet . Een briljante manier om telemarketers af te wimpelen . Mooi verkeersbord tegen beschonken autorijden. There's always a way out (WTF?) .

Wij zijn empathische wezentjes. Vast de reden waarom een aantal van ons er plezier uit kan halen om al vlaggetjeszwaaiend met oranje shirtjes op de bank naar voetbal te kijken, of waarom ik de Idols-voorrondes met Gordon nog geen minuut volhoud. We schijnen trouwens niet alleen mee te voelen, we gaan ons ook als de ander gedragen. Van oudere mensen gaan we langzamer lopen en als ons stereotypen van professoren wordt voorgehouden gaan we beter testjes maken (behalve als die professor intimiderend slim is trouwens, van Einstein gaat men slechter testjes maken). Blanke Amerikanen die middels een essay in de huid van een zwarte landgenoot moesten kruipen, werden zelfs op slag slechter in wiskunde.

Sinds een paar dagen staan de bijlagen van de online kranten vol met blondjes. Alleen al de aanblik van een blond fotomodel zou ons dommer maken. De conclusie van het originele artikel is echter wat ingewikkelder. Je moet eerst in een "interdependent state" gebracht worden, meevoelend in plaats van sociaal onafhankelijk, wil je van blondjes dommer worden. Sterker nog, op zich onafhankelijk voelende proefpersonen hebben de blondines juist een positief effect.

Dus, tip voor alle heren. Ben je een onafhankelijke man, neem een lekkere, blonde bimbo. Je zult je in haar bijzijn niet alleen slimmer voelen, maar daadwerkelijk slimmer reageren, tel uit je winst ! Ben je echter iemand die meevoelt met een ander, iemand die zichzelf het best omschreven ziet in z'n sociale omgeving, niet in z'n individuele eigenschappen, laat de blondine dan maar links liggen. Als je intelligentie je lief is tenminste. Hmm, geef mij maar een brunette .

Fietsers zijn kwaadaardig, vooral in Amsterdam. In toeristische gebieden hangen ze om het minste of geringste aan de fietsbel, ze laten voetgangers op zebrapaden niet voor en haaientanden in de buurt van een met stoplichten geregeld kruispunt worden compleet genegeerd. Ergerlijk zijn ook die gasten die, als het fietsverkeerslicht tien meter van het werkelijke kruispunt af ligt, doorfietsen tot de hoek, zodat automobilisten nauwelijks rechtsaf kunnen slaan en zodat je, als het verkeerslicht op groen springt, die trage lomperikken alsnog in moet halen. Wat is het punt van voorkruipen als je zo langzaam bent? Telefonerende fietsers zijn ook vreselijk. Niet alleen slingeren ze over het fietspad, ze kunnen met één hand nauwelijks remmen, laat staan optrekken van een kruispunt, en vallen regelmatig om in die situaties. Verbieden denk! Net als fietsen met een paraplu trouwens. Ze steken je ogen uit, zijn eenhandig net zo irritant als bellers en springen soms ineens op de rem als hun paraplu zich weer eens binnenstebuiten keert.

Zo, nu heb ik de fiets genoeg afgezeken en ik heb nog niet eens een auto. Dus nu maar gauw een lans breken voor de fietser, voordat het te laat is . Fietsen heeft ten opzichte van lopen en autorijden namelijk grote nadelen. Terwijl optrekken in een auto een kwestie van je voet laten zakken is, en in het geval van lopen je gewicht naar voren verplaatsen, moet je op een fiets aardig zwoegen om weer op snelheid te komen. Een stoplicht is daarom vele malen vervelender voor een fietser dan voor de andere weggebruikers. Daarnaast wordt je als het regent op een fiets veel natter dan Jan de wandelaar met paraplu of een automobilist met dak. Ik verbaas me dan ook altijd weer dat de verkeerslichten fietsers geen voorrang geven als het hagelt, regent en/of onweert. Terwijl de fietser milieuvriendelijk verkleumt, draait de automobilist z'n verwarming nog eens een graadje hoger, zet z'n ruitenwissers wat sneller en laat z'n voet zakken.

Tot vandaag ! Als deze test succesvol blijkt tenminste. Gauw invoeren in Amsterdam denk !

Vrijdag kwam Wipi eindelijk weer eens langs en zoals gewoonlijk hebben we weer geweldig gegeten! Wipi toverde een fantastische, zoute tomatensalade uit z'n duim, en ik leverde de Bucatini all'Amatriciana, een gerecht dat ik leerde van Francesco en waar ik al maanden geleden over had moeten bloggen, sorry . Het leuke van dit gerecht voor de taalpureerders en -liefhebbers onder ons is dat veel Italianen zelf niet weten of het nu alla Matriciana, of All'Amatriciana is. Het laatste dus. Het komt uit Amatrice, een stad ter hoogte van Rome, maar een stuk meer oostelijk. Het is eigenlijk een heel eenvoudig boerengerecht dat z'n basis heeft in Pasta alla Gricia, een gerecht met Guanciale, wangspek van een varken, Pecorino, m'n belofzangde kaas, en worst, maar dat geen tomaten kent. Vroeger waren tomaten vast te duur. En vroeger, toen de mannen van staal en de boten van hout waren, werden groenten vast niet zo belangrijk als nu gevonden . Ik heb nog steeds een prachtstuk guanciale liggen, maar dat gaat in de nabije toekomst nog hogere doelen dienen, dus tot nu toe gebruik ik het meer eenvoudig in Nederland te vinden Pancetta. Komop Arjen, laten we een datum prikken om de Cherrie van onze Guanciale te poppen!

Pasta All'Amatriciana maak je door eerst guanciale in een niet al te hete pan te laten uitbakken, dan de vleesstukjes te verwijderen en in het vet een aantal zeer rijpe, van hun huid ontdane en in plakjes gesneden tomaten te bakken samen met 1 of 2 hele hete, gedroogde chili-pepertjes. De bucatini, letterlijk macaroni met de lengte van spaghetti, doe je bij de tomatensaus, plus een paar ons pecorino, voor een wat diepere smaak eventueel aangevuld met wat Parmesaanse kaas. De langzaam smeltende pecorino geeft niet alleen zout en natriumglutamaat aan het gerecht, het vervult ook de rol van room of smeltkaas, en maakt het gerecht heerlijk zacht. Natuurlijk gaan de uitgebakken spekjes uiteindelijk weer terug in de pan.

In de praktijk, niet gebonden aan de dictatoriale spijzenwetten van de Italianen, heb ik het gerecht gemaakt met tweehonderd gram pancetta, evenveel pecorino en evenveel Tasty Toms (wie durft er nou nog andere tomaten te kopen?). Zelf voegde ik er, antiprincipieel als ik ben, nog één of twee teentjes knoflook aan toe na het bakken van het spek, en een paar handjes platte peterselie aan het eind.