Ik dacht: Wat doet de herinnering aan Genua meer herleven dan sjieke potjes Pesto Ligure, gekocht in een lief, klein delicatessewinkeltje in een steegje naast de Porta Soprana, geserveerd over Croxetti, met de hand bestempelde, ronde, ouderwetse pastaschijfjes ter grootte van een katholieke hosti. En wie beter om me bij dat herinneren te helpen trouwens dan Francesco, mijn collegabuurman die al drie keer heerlijk Italiaans voor me heeft gekookt en me voorzien heeft van culinaire tips voor mijn reis naar Italië. Edith en Elske zouden me helpen het allemaal te verorberen, Edith moest om persoonlijke redenen echter afzeggen, maar Elske was gelukkig wel van de partij!

Ik hou best van pesto, maar vind het ook een beetje overgebruikt in de hip-Nederlandse keuken. Dus om een overkill te voorkomen en om Elske aan haar 200 gram groenten per dag te helpen en mij aan mijn 200 gram vleesch, heb ik besloten het pestogerecht vooraf te laten gaan door een garnalensoep en de pasta te begeleiden met een salade van gerookte kip, parmaham, rucola en champignons in een sinaasappelyoghurtdressing (het klonk mij ook niet al te Italiaans, maar het kwam uit een Italiaans kookboek en was best lekker.). Tip voor pasta-pesto van Francesco: snijd blokjes kruimige aardappel (2 aardappels voor 3 personen) zo klein dat, als je ze meekookt met de pasta, ze botergaar zijn op het moment dat de pasta gaar is. Een cm³ of kleiner dus. Giet de pasta en de aardappel na het koken af, voeg de pesto toe, roer goed, en klaar is Kees. De kruimige, uit elkaar vallende aardappel maakt de pesto net wat "romiger".

De klapper van vandaag was trouwens de garnalensoep. Ik ben namelijk dol op soepen maken. Het urenlang pruttelen van vlees en groenten in een beetje water om hun smaak te onttrekken geeft me die kleine momenten waarop ik zelfs een beetje jaloers op chemici ben . Kippensoep, vleessoep van schenkels of ossenstaart, groentesoep, champignonsoep, tomatensoep, vissoep. Ik doe zo mijn best om "from scratch", een goede bouillon en daarmee vervolgens een goeie soep te maken dat de hoeveelheid dure ingrediënten die ik voor een litertje bouillon ge/verbruik, mij het schaamrood op mijn kaken brengt. Vaak is het zelfs zo dat ik nog te weinig gekocht heb en mijn heil alsnog bij bouillonblokjes moet zoeken. Maar niet bij deze garnalensoep!. Het is niet voor niets dat Patrick me enthousiast mailde met dit recept, het is geniaal! 300 gram garnalen, geen geld, en alleen al hun schalen, niet eens hun vlees, geven je een liter van de meest fantastische bouillon die ik ooit from scratch gemaakt heb. Geen bouillonblokje nodig! Trouwens, vanaf nu koop ik grote garnalen niet meer gekookt. Het garnalenvlees smaakt zoveel beter als het in hete olie gebakken is in hun eigen, supersmaakafgevende schaal. Ik ben lyrisch! Deze soep is voorlopig even mijn lievelingssoep! Thnx voor de tip Patrick!

Deel twee is bijna altijd slechter dan deel een en dat geldt ook voor deze blog. Maar aangezien op z'n Southparks één van de meest succesvolle blogjes in de geschiedenis van baschie.nl was, kan ik het niet laten. Zie hier "vereeuwig jezelf met een suf tooltje deel II", oftewel "Op z'n Lego's".

Ga naar Reasonablyclever.com voor het suffe tooltje, bouw je eigen legomannetje en vereeuwig jezelf met een screenshot. Het schijnt al jaren oud te zijn, dus wie weet ben ik weer spuit 11. Mijn creatie is in elk geval hier te bekijken. Nu die van u nog .

Hier een geweldig lekker en eenvoudig recept van Elske! Doe 200 ml water, 4 a 5 tenen fijngehakte knoflook, een in stukjes gesneden citroen en twee kilo gewassen en gecontroleerde mosselen in een grote pan en kook voor een minuut of zes met de deksel op de pan. Meng ondertussen een paar eetlepels mayonaise met 2 uitgeperste teentjes knoflook, een beetje citroensap en wat peper tot een soort aioli. Gooi twee handjes gesneden koriander over de gare mosselen en dip de mosselen met de aioli. Super .

Zaterdag heb ik voor het eerst de gay-pride botenparade van dichtbij bekeken en ik vond het eerlijk gezegd een beetje een flauwe bedoeling. Ik verwachtte een soort supervrolijk zomercarnaval met halfnaakte kerels en die waren er gelukkig ook, maar zag er toch vooral veel "sympathisanten": bedrijven en instellingen die alleen politiek correct aanwezig waren. Vooral ING had zichzelf tot doel gesteld om in oranje poloshirt te laten zien dat het niet alleen de heteromedewerkers zijn die door het werken bij een bank alle hoop op verder plezier in hun leven zien vervliegen, maar dat een financiële instelling zelfs de 10% "vrolijken" onder ons alle vreugde kan ontnemen.

Het waren dan ook niet de vooruitvarende boten die de gay-pride zo interessant maakte, maar de woonboot vol gebronste en vooral bronstige kerels waarnaast wij ons opgesteld hadden die me zullen bijblijven. Ik dacht eigenlijk dat ze niet bestonden, die stereotype leernichten die je voorbij ziet flitsen in George Michaels videoclips en die je al handgebarend de Y, de M, de C en de A ziet vormen samen met onder andere de indiaan, de bouwvakker en de motoragent. Nee, bij het scheldwoord nicht krijg ik beelden van "Geer en Goor": drama-queens die als kleine kinderen op een verjaardagsfeestje alle aandacht naar zich toetrekken en je geestelijk moe achterlaten. Maar zaterdag bleek de leernicht echt te bestaan en in de verste verte niet te lijken op een dramakoningin. Zijn dramakoninginnen strontvervelend, leernichten zijn juist wel schattig. Stoere mannen van rond de dertig, veertig jaar, zonnebankbruin, gespierd, vol Keltische tatoeages en lederen atributen die met uitgelaten bouwvakkersgefluit en een vrolijk dansje de varende homo's onthalen zonder al te verwijfd over te komen. Als ik op mannen zou vallen zou ik het wel weten, ik kocht een lederen politiepet .

Edith gaat weg. En niet zomaar weg en dan na een paar maandjes weer terug. Nee flink weg, drie jaartjes lang weg, op z'n minst. Ver weg ook trouwens. Ik zal moeten gaan sparen als ik haar ooit wil bezoeken. En als ik ergens slecht in ben, is het vrouwen versieren, en sparen.

Mijn vrienden doen dat niet zo vaak. Weg gaan. Zeker niet de hele goede, de “beste” zoals kleine kinderen zeggen. Ze verhuizen of jij verhuist eens een tiental kilometers weg, je verliest elkaar eens uit het oog, hebt het te druk. Maar echt weg, dat halen de meesten niet in hun hoofd. Daarvoor moeten ze Edith heten. Die heeft eerst twee keer geoefend met een half jaartje wegwezen en dan weer terugkomen en dacht, dat kan ik langer. Dat wegwezen dus. Dat beviel wel.

Nu was het wel elke keer leuker, ná dat terugkomen. Maar dat maakt het wegwezen er niet leuker op. Dat na zes halve jaren terugkomen moet wel minstens zes keer zo leuk zijn als het na een half jaar terugkomen, anders heeft het weggaan weinig zin lijkt mij zo. Voor mij dan. Arme ik .

Nou ja, wat ik wil zeggen is, ik ga je gigantisch missen Edith! Veel geluk in het wilde westen !