Het wondermedicijn is gevonden hoor: alcohol en Baschie slaapt als een roos ; al verhoogt het wel het monstertje in mijn buik voordat ik slapen ga, heb ik wel een gevecht met dat onderkruipsel over voor wat slaap.

Wat de meest zware dag van mijn koude-kalkoenqueeste had moeten worden, verdient het tot nu toe nauwelijks om beschreven te worden. Teleurstellend voor m'n blog wellicht, dus ik zal jullie vanaf nu alleen nog maar lastigvallen als ik daadwerkelijk iets te melden heb, maar des te beter voor de jongeman achter de blog. Geheel uitgeslapen, geen lichamelijke ontwenningsverschijnselen, nauwelijks geestelijke ontwenningsverschijnselen, niet sjacherijnig, noch labiel, hooguit een beetje lusteloos. Nu moet ik toegeven dat ik tot nu toe stress redelijk heb kunnen vermijden, maar volgens mij kan ik dat ook wel aan zonder siggies. Allen Carr is een held .

Alle valeriaan, anti-zenuwthee en melk met anijsblokjes ten spijt heb ik vannacht weer niet of nauwelijks geslapen en had ik de raarst mogelijke gedachten en half-dromen. Ik heb eerlijk gezegd echt geen idee waarom ik niet kan slapen, want zenuwachtig ben ik niet. Carr wijt het aan een te veel aan energie, veroorzaakt door het feit dat meer zuurstof je organen bereikt, maar ik betwijfel of mij dat nu al zou kunnen overkomen. Zo snel is alle koolmonoxide toch niet uit je lichaam?

Het "werkende deel" van dag twee zit er ook al weer bijna op en afgezien van de moeheid heb ik nauwelijks ergens last van. De vorige keer waren dag 2 en 3 echt het allerzwaarst en daar merk ik nu geen ene bal van. Iets wil me, elke keer dat mijn gedachten even stil staan, richting het rookbalkon duwen, maar het wordt nauwelijks meer vergezeld door de buikgevoelens die ik gisteren had. Dit zou aan Allen Carrs boek kunnen liggen, maar ook aan de Valeriaan die ik drie maal daags trouw inneem. Ook heb ik gisteren en vandaag liters water gedronken, wat vast ook helpt tegen een leeg gevoel .

Ik merk trouwens dat het best goed is dat ik elke avond tot en met zaterdag helemaal volgepland heb met leuke activiteiten. Naarmate de avond vorderde kreeg ik gisteren steeds meer zin in sigaretten, en ook vanochtend was het bijzonder raar om niets te roken bij mijn eerste kopje koffie. Vanavond ga ik met Edith naar Das Leben der Anderen. Wel grappig, bij de gedachten aan het lopen naar de fietsenmaker stak meneer het nicotinemonster net enorm zijn kop op. Pech gehad ouwe rups .

Update Ik zal hier geen recensie van maken, maar Das Leben der Anderen is een absolute aanrader! Grappig en serieus tegelijkertijd, gaat dat zien! Wat werd er trouwens veel gerookt in 1984 zeg . Eerlijk gezegd vond ik het zelfs fijner om ex-roker, dan om roker te zijn in de bioscoop. Als roker had ik halverwege de film vaak al weer zin in een sigaret en wipte ik ongeduldig op mijn stoel. Als niet-roker wip ik nog steeds ongeduldig, kan ik vanwege mijn wattenkop de film niet heel goed volgen, maar kan ik in ieder geval de zin in een sigaret redelijk snel de kop indrukken en hoef ik me geen zorgen te maken over de lengte van de film. En u merkt al wat het grootste nadeel van stoppen met roken is: ik kan er niet over ophouden. Alles moet over dat verdomde roken gaan, yak yak yak yak. Ik moet momenteel een verschrikkelijk saaie gesprekspartner zijn, maar gelukkig waren m'n gesprekspartners op het ergste voorbereid. Als praten over stoppen het grootste probleem is, valt het reuze mee

Zo, en nu begint het dagboekbloggen. Ik zal niet vaker dan één keer per dag bloggen, wees maar niet bang, maar het kan zijn dat ik meerdere keren per dag het blogje aanpas.

Na mijn laatste sigaret (om 22:1 ben ik eerst flink mijn tanden gaan poetsen en toen begonnen aan het stoppen-met-roken-dagboekje van Allen Carr. In eerste instantie door mijn geliefde collega's gekocht als steun voor na het stoppen d.m.v. het gewone boek, blijkt het achteraf dezelfde inhoud als het boek te bevatten, maar in 365 korte, hapklare brokken; op pagina 365 mag je dan ook pas stoppen. Het bleek niet alleen een prima samenvatting van het boek te zijn, maar ook mijn laatste twijfels weg te nemen. Dacht ik. Want de nacht was, alhoewel niet echt zwaar, wel heel lang. Waarom ik niet kon slapen weet ik niet, maar ik zweette wel als een hond en kon maar niet ontspannen. Ontwenningsverschijnselen kunnen het niet zijn geweest, je slaapt immers elke nacht zonder te roken. Uiteindelijk ben ik maar om 8:15 opgestaan, heb koffie gezet, me gedoucht, het blogje van Wipi voorbereid en ben richting de UvA gelopen.

Dat het vandaag fantastisch weer is helpt enorm! Ik ben ontzettend vrolijk! M'n achterband is lek, dus ik moest door het heerlijke zonnetje naar m'n werk lopen, eindelijk goed de uitlaatgassen van de auto's ruikend in plaats van die vieze rook en kan me heerlijk storen aan alles en iedereen die/dat lawaai maakt. Raar hoor, vrolijk zijn en lichtgeraakt tegelijkertijd . Ook op mijn werk was ik aanvankelijk wat snel afgeleid, totdat ik de deur dichtdeed en Gadi niet meer hoorde.

Ik zat achter m'n bureau en wist dat ik niet naar buiten hoefde om me eerst wat moed in te roken. Natuurlijk wilde een deel van me dat wel (mijn linkerhelft om precies te zijn, die dan heel kort even een tikje geeft), maar dan keek ik even naar mijn buik, alsof ik de worm zag schoppen, glimlachte naar hem, schudde mijn hoofd, en ging weer aan het werk. Nu ik dit schrijf is het vier uur, ben ik net heerlijk buiten geweest voor een ijsje op een terrasje, en heb ik nog steeds geen trek in sigaretten. Ik ben wat moe, kijk wat dwaas uit m'n ogen en voel wat kleine, korte scheutjes in mijn linkerbuikhelft. Als de rest van de week zo goed loopt, dan is deze stoppoging oneindig veel makkelijker dan de vorige! Vanavond gaat Jocelyne me lekker bezig houden in Diemen, zodat ik geen kans krijg om te kniezen!

Update

Jocelyne kwam met een geniaal plan om mij een avondje bezig te houden en tegelijkertijd goed te maken dat we op onze verjaardagen niet getrakteerd hebben: taarten bakken! We hebben zowel een chocoladenperentaart als een gewone chocoladetaart gemaakt en Jocelyne neemt ze morgen mee voor bij de koffie!

Ik voel dat ik vanavond al wat meer last heb. Ik neem niet zoveel op geloof ik, maar dat kan ook met het weinige slapen van gisteren te maken hebben. Vooral toen ik net achter mijn bureau thuis ging zitten en een glaasje anti-zenuwenthee aan mijn lippen zette greep mijn linkerhand automatisch in de rondte voor een aansteker. Toch ben ik zeker niet "aan het lijden" en valt het me tot nu tot heel erg mee.

Dit was wipi's eerste normale, relaxte weekend sinds 5 februari, en hij heeft het er ook lekker van genomen. Daarom vandaag een blogje die wat korter is dan normaal en alleen de eerste 3 dagen van deze week beschrijft. Om u te troosten heeft hij wat foto's online gegooid, waarin Wipi eindelijk in militair tenue en met een flinke mitrailleur te zien is.

Vorige week zondagavond ben ik redelijk vroeg vertrokken i.v.m. de velddienst die maandag begon. Terwijl ik aan kwam fietsen op m'n gare stationsros zag ik de eerste jongens van m'n groep al. Eén nam bij de poort nog innig afscheid van z'n vriendin terwijl een ander met z'n tas richting het kasteel sjouwde. Op het moment dat ik ze zag, maakte een opgewekt gevoel zich van mij meester. Ik zag best op tegen de komende velddienst - de weersvoorspellingen waren bepaald niet zonnig en ik had een matig beeld van wat ons stond te wachten - maar de sfeer in onze groep is goed en dan kun je veel aan.

Maandagmorgen maakten wij ons gereed, haalden onze geweren op en stapten op de bus. Net als bij de eerste velddienst was het guur, koud en ijsregende het een beetje. Aangekomen op de Rucphense Heide stapten we uit de bus en verplaatsten ons tactisch in de richting van ons bivak. Daar moesten we op een slimme manier onze tenten zó opstellen dat we onszelf bij een mogelijk aanval goed konden verdedigen. Door miscommunicatie verliep dat niet zo vlot met als gevolg dat we onze tenten twee keer moesten afbreken voor we de definitieve opstelling hadden bereikt. Op zo'n moment vraag ik mij altijd af of dat nu de bedoeling van de opdracht is (mentale weerbaarheidstraining) of dat het werkelijk miscommunicatie is. Tijdens de evaluatie aan het einde van de dag bleek het toch dat laatste te zijn. Zuur, maar een goede les voor de volgende keer. 's Avonds aten we uit blik en bij het ondergaan van de zon deden we een tactische verkenning voor een waarneempost die we de volgende dag zouden bouwen. Al met al een leerzame dag die helaas toch nog afgesloten werd met een vervelende 'oefening'. Tijdens de verkenning hadden we ons gezicht gecamoufleerd met een dik soort schmink. Die moest er 's avonds voor het slapen gaan weer af. Zonder licht en washandjes is dat erg lastig. Bij inspectie bleek dan ook dat hier en daar nog resten 'camo' in onze oren, hals en ooghoeken zaten. Blijkbaar waren we erg 'gehecht' aan onze camo dus mochten we ons weer insmeren. En daarna weer schoonmaken... De volgende morgen verplicht scheren en daarna weer camo op i.v.m. een tactische verplaatsing. Jullie zullen begrijpen dat m'n gezicht behoorlijk begon te jeuken

De volgende dag was eigenlijk best leuk. We bouwden onze waarneempost met veel enthousiasme en waren dan ook best teleurgesteld toen we hem aan het einde van de middag moesten afbreken. Ik had me er namelijk al op ingesteld dat ik er 's nachts in zou plaatsnemen. Nu had de nacht blijkbaar een andere verrassing voor ons in petto... Na het avondeten pleegde we nog wat onderhoud en toen het donker was geworden kregen we een oefening in nachtelijk kaartlezen. M'n buddy en ik kozen voor een conservatieve benadering om i.i.g. te voorkomen dat we zouden verdwalen. Die kostte wel wat extra tijd, maar al met al waren we redelijk op tijd weer binnen. Tegen middernacht deden we nog een korte alarmoefening en dronken nog wat warms voor we onze slaapzak indoken.

Rond een uur of half twee werden we opgeschrikt door een aanval. Rondom onze tenten klonken explosies en er werd e.e.a. geschreeuwd. Als de gesmeerde bliksem probeerde ik al m'n kleding en uitrusting aan te trekken. Dat is voorwaar geen sinecure. Ik zal proberen te schetsen hoe dat gaat. Ik lig op m'n rug met alleen m'n onderbroek aan in m'n slaapzak. Rondom m'n enkels zit m'n broek, m'n sokken liggen naast m'n benen, m'n t-shirt ligt op m'n buik en m'n jasje ligt onder m'n rug met de mouwen naar buiten zodat ik er zo in kan schieten. Wel, dat valt nog vies tegen. De tent is erg klein, dus je hebt nauwelijks ruimte om je armen en benen uit te strekken en je mag geen licht gebruiken, dus alles gaat op de tast. Het eerste probleem deed zich voor bij de sokken. Ik had ze weliswaar snel te pakken, maar onder en boven laat zich niet zo makkelijk voelen dus pas toen ik ze aantrok merkte ik dat er iets niet goed zat. Hup, draaien die dingen. Vervolgens deed zich wat vertraging voor bij het aantrekken van m'n jasje. Daar had ik ook nog een bontje omheen i.v.m. de kou en dat maakte het een stuk lastiger om aan te trekken. Terwijl ik m'n armen door de mouwen wurmde hoorde ik nog meer schreeuwen buiten en werd er aan m'n tent 'geklopt'. Hierna deed ik m'n kisten aan, pakte m'n jas en gooide zo snel als dat kon m'n gasmaskertas, harnas, rugzak en geweer om m'n schouders. Jullie kunnen je wel voorstellen dat wanneer je als een Michelinmannetje bent aangekleed met je jas los het voorwaar geen gemakkelijke opgave is om ook nog tig hengels en een slaapzak (!) kundig om je nek te gooien. Met m'n linkerarm in een soort poliohouding en m'n geweer half om m'n nek hangend rende ik hals over kop op losse kisten naar de verzamelplek. Gelukkig was ik niet de laatste, maar dat werd ik daarna wel toen we op weg gingen naar ons schuilbivak.

Terwijl iedereen z'n geweer laadde rommelde ik nog met al m'n knopen, ritsen, veters en hengels. Nadat iedereen had geladen renden we zo snel als we konden naar ons schuilbivak. Daar hebben we vervolgens de rest van de nacht in onze slaapzakken tussen jonge boompjes doorgebracht. Zelf heb ik ongeveer anderhalf uur geslapen, omdat ik midden in de nacht en aan het begin van de ochtend de wacht moest houden. De volgende dag was ik redelijk gebroken, maar we konden met onze groep wel terugkijken op een geslaagde oefening: we hoorden van de majoor dat we als eersten op ons schuilbivak waren 's Morgens kregen we nog les in krijgsgevangennemen. De rest van de dag besteedden we aan het opruimen van het bivak, poetsen van onze geweren en uitrusting en het volgen van een les commandovoering. Met rode hoofden van de weggepoetste camo en inspanning gingen we slapen.

Donderdag en vrijdag waren leerzame dagen met lessen commandovoering, sport (zwemmen), een gasmaskeroefening in een zogenaamde maskeroefenruimte en een les in het herkennen van verschillende soorten munitie. Daarover later misschien meer. Nu gauw m'n spullen pakken en op naar Breda!

Zo, ik ben gestopt! Ik heb mijn laatste sigaret in mijn mond gestoken, aandachtig eraan gelurkt en hem halverwege uitgemaakt en weggegooid, inclusief asbak, rondslingerende sigaretjes en vloei.

Mooie quote (voor mezelf): “Zie het hele stoppen als een opwindend spel. Zie dat nicotinemonstertje als een soort worm in uw maag. U moet hem drie weken uithongeren terwijl hij in leven wil blijven en met alle mogelijke slimmigheidjes probeert of hij u zo gek kan krijgen om een sigaret op te steken[...] Met iedere verleiding die u weerstaat, heeft u de vijand weer een dodelijke slag toegebracht.[...] Wat u ook doet, de gedachte aan roken moet u niet proberen te negeren.[...] Het is net zoiets als niet kunnen slapen. Hoe bezorgder je bent, hoe moeilijker het wordt.”

Tja, wat zal ik ervan zeggen. Hoera! Het gevecht zal zo wel beginnen en baschie gaat de strijd aan! Nooit meer roken! Wat ik de komende tijd ook ga doen, ik ga me erop verheugen nooit meer te hoeven roken!