VisualDNA is de zoveelste flauwe persoonlijkheidstest op het internet, maar wel één met potentie. In plaats van tientallen meerkeuzevragen op een ongestijld HTML-formuliertje — een teken dat ze vermoedelijk gemaakt zijn door scholieren die een computercursus hebben moeten volgen van een uitgerangeerde wiskundeleraar die in de jaren negentig tot ICT-expert is gebombardeerd en die onder elke pagina een zo groot mogelijke animated gif zet met Under Construction en een zichzelf openende postbus waar dan een brief uit vliegt — is er over de stijl van deze test in elk geval nagedacht. In categorieën als kunst, muziek, drank, liefde, zonden en vakantie moet je uit acht foto's diegene die het best bij je past kiezen en uit al deze keuzes maakt een algoritme dan een persoonlijkheidsprofiel. VisualDNA heeft nogal grote ambities

[...]mapping the visual patterns that exist across a broad range of our visual reactions - in other words comparing the VisualDNA™ of millions of people across the globe and, with this knowledge, introducing a whole new way of helping people to communicate and to understand each other.

die ze voorlopig niet waarmaken, daar hun testje nogal weinig wol heeft. Ik zou zeggen: zet er een paar studentes psychologie achter (en laat ze met hun lang gelakte tengels van het design afblijven, voor je het weet moet alles in comic sans) en stel eens een paar ècht leuke onderzoeksvragen. Hier is en elk geval mijn profiel, ik ben een go-getter, een escape artist, een junkie monkey en een love bug.

En nu we toch met testjes bezig zijn: 3v3rt versla ik waarschijnlijk niet, maar een score van 85% bij de nerdtest vind ik best respectabel .

Losjes vertaald ben ik een zuiger voor bedekkingen en je hebt een grote kans dat ik een nummer waar ik zo mijn bedenkingen bij heb, liever in zijn gecoverde vorm terug hoor, dan in de originele. Dat geldt zeker voor nummers die vooraan de top 2000 staan; doodgedraaide kudtmuziek tot leven brengen is een kunst die maar weinigen verstaan. Je kunt het natuurlijk banaal aanpakken, zoals Weird Al Yankovic dat doet, en als het om bijvoorbeeld Queen gaat heb ik daar eerlijk gezegd niets op tegen: Ik luister vele malen liever naar de Bohemian Polka, dan naar het origineel. Men zegt dat een land de regering krijgt die het verdient en volgens dezelfde argumenten krijgen Zantac-bestendige artiesten de covers die hen toekomen.

Topmuziek coveren daarentegen is verdomde lastig. Je kunt de banaliteit immers niet opzoeken als je de muziek daadwerkelijk waardeert. In de metalwereld is het redelijk gebruikelijk om je favoriete muziek te coveren en dat leidt soms tot versies die een stuk beter zijn dan het origineel. Het door R.E.M. oorspronkelijk op een zeurderige toon gebrachte “Losing my religion” omtoveren tot een hilarische parodie op gruntende death metal is een meesterwerk dat Graveworm waarschijnlijk nooit gaat overtreffen, en Weird Al met z'n onderbroekenlol al helemaal niet.

Johnny Cash heeft niet alleen twijfelachtige “muziek” tot nieuwe hoogte weten te brengen, zoals One (U2), Personal Jesus (Depeche Mode) en I'm on Fire (Bruce Springsteen) , ook topmuziek weet hij zijn eigen draai te geven. Neem bijvoorbeeld het door hem tot tranentrekker omgetoverde “Hurt” van Nine Inch Nails, of het heerlijk rustige "In My Life" van the Beatles.

Een serieuze coveraar waar de meesten nog niet mee bekend zijn is Obadiah Parker. Op internet en in Amerika is hij inmiddels redelijk bekend met z'n geniale cover van Outkasts Hey Ya!, maar hij heeft meer in petto. Zo heeft hij Radioheads Idioteque en Björks Who is it? dunnetjes overgedaan. Eigenlijk zijn z'n covers lang niet zo geniaal als die van Cash, maar ik had eerlijk gezegd gewoon zin om lekker zuur te zeiken op muziek waarvan ik het maagzuur krijg. Ow had ik al vermeld dat ik Queen vind zuigen? De cover van Hey Ya! blijft met wat ik gezegd heb trouwens een echte aanrader!

Vandaag een simpel doch doeltreffend recept verzonnen toen ik met the munchies uit de Roetertoeter liep: Bucatini Chipolata. Eigenlijk verzon ik in de C1000 pas dat er ook chipolataworstjes in konden, maar de rest is puur uit honger ontstaan. Het idee is gebaseerd op wat ik laatst bij Francesco, een èchte Italiaan , heb gegeten: Bucatini met Pancetta Arrotolata in tomatensaus. Eigenlijk heb ik het dus helemaal niet verzonnen, maar aangepast . Nou ja, het is verdomde lekker! Bucatini kun je bij de C1000 van het merk De Cecco™ kopen, en is een cross-dressing macaroni die denkt dat hij een spaghetti is. Zeg maar een nummer 42, Yaki Udon, met laarsvormige aspiraties. De Cecco™ heeft trouwens echt fantastische pasta's, de mafaldine heb ik bij hen vandaan .

You scored 4 Honor, 5 Justice, 8 Adventure, and 6 Individuality!

Well pardner[sic], the thing that drives you is a sense of adventure. You're willing to play by the rules, but only so long as you've got open territory to cover and new frontiers to explore. You don't need much and you don't ask much.

Strap on your six gun and wear your Stetson proud. I think you'll do just fine

You scored higher than 4% on Ninjinuity
You scored higher than 57% on Knightlyness
You scored higher than 74% on Cowboiosity
You scored higher than 58% on Piratical Bent

En jij? Ben je ninjarig, ridderlijk, cowboyisch of piratelend?
Waarschuwing: niet voor mensen met een lage taalfouttolerantie.

Gastbloggen is helemaal de bomb in 2007 en het houdt baschie.nl lekker levendig en gevarieerd . Ditmaal is het (eindelijk) de beurt aan Jocelyne. Take it away Sam, eh Jos.

Lang geleden al heb ik Baschie beloofd een stukje te schrijven voor zijn weblog....

Elke week opnieuw neem ik mezelf voor eindelijk een stukje te schrijven. Op zondagavond, vlak voor ik uitgeput mijn ogen sluit, schiet het lijstje van dingen-te-doen weer door mijn hoofd: verwaarloosde vrienden mailen, administratie bijwerken en gastblog schrijven voor Baschie. Een laatste gedachte voor de slaap me te pakken heeft, is “morgen, dat doe ik morgen wel”.

Maandagmorgen doet de eerste gelegenheid om na te denken over het stukje zich pas voor op weg naar de universiteit. Ik heb er dan al een logistieke onderneming erop zitten, namelijk de aankleed-, ontbijt- en wegbrengservice voor een klein meisje. Op de fiets naar het werk denk ik meestal niet na over een stukje, maar over de werkzaamheden van die dag (tot voor kort: proefschrift, nu: artikelen en onderzoek). Eenmaal op de universiteit is het snel even wat programmeren, heel lang overleggen met Jarek en Peter, koffiepauze, lunchpauze, presentaties maken, artikelen lezen en dan is het alweer half zes. Ik ga snel weer terug naar huis om het meest hectische moment in huize Vreede in goede banen te leiden. Er moet gekookt en gegeten worden, voorgelezen, gezongen, gebadderd en naar bed gebracht worden. Om half acht is de rust meestal weergekeerd en is het tijd om de email bij te werken, simulaties te checken, te sporten en even mijn moeder te bellen (al doe ik dat om redenen van efficientie ook vaak op de fiets), en zo is er weer een dag voorbij, vallen mijn ogen dicht en denk ik vlak voor het slapengaan “ik doe het woensdag wel, dan ben ik toch vrij”.

Woensdag is een speciale dag in de week. Ik hoef dan niet te werken. Dat betekent niet dat ik niks doe. Ik ben entertainment voor een klein meisje en ondertussen probeer ik het huishouden een beetje bij te werken. Midden op de dag is er dan altijd een moment van rust: het middagslaapje. Het moment om achterstallige administratie te doen, te koken, of bij te slapen. Tegen de tijd dat ik aan het schrijven van een stukje kan toekomen, hoor ik uit een klein bedje een stemmetje roepen “Mappa, uit, uit”. De rust is weer voorbij, en het stukje wordt vooruitgeschoven naar het weekend.

De week vliegt voorbij met werken, werken en o ja, nog even een avondje gezellig langs bij vrienden, en weer werken, en dan is het zaterdag. Zaterdagochtend wordt er heel rustig aan gedaan: de krant lezen, alle tijd voor het ontbijt en pas tegen de middag eens gaan douchen. 's Middags en 's avonds zijn er dan weer afspraken en zo is het ineens zondag. Zondag is sportdag. Zondagavond is dan een mooi moment voor het schrijven van een stukje.... alleen denk ik er pas aan als ik al in bed lig en het dingen-te-doen-lijstje weer eens doorneem. De gedachte van vorige week komt weer op “morgen, dat doe ik morgen wel”.